Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΜΑΣ

Κεφάλαιο 24: Πρωτοχρονιά, αεροπλάνα... Εις το επανιδείν

Η μέρες περάνε σαν το νερό που κυλάει από στο ποτάμι. Ο χρόνος είναι περίεργο πράγμα όταν δεν θες να περάσει τρέχει εκατοστάρι και όταν απλά θες να περάσει η ώρα είναι λες και παγώνει. Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς. Σήμερα μπαίνει ο νέος χρόνος. Κανονίσαμε με τα παιδιά να βρεθούμε μαζί σήμερα και να περάσουμε την πρωτοχρονιά όλοι μας. Η Ελένη, ο Βαγγέλης, Η Ήβη, ο Αχιλλέας και εγώ. Θα μαζευτούμε στο σπίτι του Βαγγέλη στις 10 το βράδυ.

Δεν θέλω να πάω πουθενά απλά θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου μα δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Μεθαύριο 2 Ιανουαρίου 2018 η ώρα 11.30 π.μ αποχώρηση από αεροδρόμιο Ιωαννίνων προς Γερμανία Φρανκφούρτη, στο αεροδρόμιο θα είναι η οικογένειά μου, να με περιμένουν. Αυτό είναι ευχάριστο, μου έλειψαν πολύ.

Δεν ξέρω πως να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Λύπη που θα αφήσω ανθρώπους που με νοιάζονται, χαρά που θα δω τους δικούς μου, φόβο για το σχολείο αλλά και τις πανελλήνιες, πανικό που θα μετακομίσω σε μια ξένη χώρα, αγωνία για τα παιδιά του σχολείου, μιας και δεν ξέρω τι με περιμένει εκεί πέρα, μπορεί να με συμπαθήσουν ή να μην το κάνουν αν και αυτό είναι συνηθισμένο, πάλι καλά που θα είμαι σε ελληνικό λύκειο και δεν υπάρχει και αυτό το εμπόδιο.

Πώς θα είναι μαζί με τον αδερφό μου να μένουμε ξανά μαζί μετά από 2 περίπου χρόνια, πως θα είναι να μην βλέπω τον Αχιλλέα, την Ήβη, τον Βαγγέλη και την Ελένη; Πως θα είναι να είμαι κάπου αλλού που δεν γνωρίζω ούτε εγώ η ίδια πώς είναι και όσο καλή ερεύνα και να κάνω τίποτα δεν συγκρίνετε με την επαφή που θα αποκτήσω όταν πάω. Πλέον δεν ξέρω πώς νιώθω, μα αξίζει να απομακρυνθώ και αν το κάνω ίσως τελικά να δω, η μάλλον να καταλάβω ότι δεν είμαι ερωτευμένη με τον Αχιλλέα, δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό αλλά θα μπορούσε δεν θα μπορούσε;

Το σπίτι είναι καθαρισμένο πλήρως όλα τα δωμάτια γυμνά σχεδόν από τα πράγματά μου. Τα σεντόνια όλα σχεδόν είναι μέσα στην ντουλάπα όπως και τα καλύμματα του καναπέ, τα ρούχα σιδερωμένα και πληγμένα. Τα ρούχα μου περιμένουν σχεδόν έτοιμα να μπουν στην μαύρη μεγάλη μου βαλίτσα ενώ άλλα προσωπικά αντικείμενα τα οποία είναι απαραίτητα σε ένα μικρότερο σακ βουαγιάζ. Το μόνο που μου μένει είναι να βάλω μέσα στις τσάντες τα πράγματά μου αυτό θα το κάνω το απόγευμα. Έχει πάει οκτώ και μισή όταν μπαίνω στο μπάνιο.

Αφήνομαι να με παρασύρει το καυτό νερό και να χαλαρώσουν οι μύες μου. Το νερό άρχισε να κρυώνει και αναγκάζομαι να βγω. Τυλίγομαι με την πετσέτα που ήταν κρεμασμένη και ακουμπάω στο χαλάκι για να απορροφήσει τα νερό, ενώ αμέσως μετά στα κρύα πλακάκια και το σώμα μου ανατριχιάζει από την εναλλαγή θερμοκρασίας ενώ μόλις βγαίνω από το μπάνιο ο διάδρομος γεμίζει με υδρατμούς. Στεγνώνω και φοράω τα ρούχα που επέλεξα να βάλω.