Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΜΑΣ

Κεφάλαιο 10: Έχω πρόβλημα

Στρατούλα:

Ντιννν ντριννν... Όχι ξανά, αυτό με το πρωινό ξύπνημα είναι ο χειρότερός μου εφιάλτης, μετά από το να μάθω παπαγαλία νεοελληνική γραμματική μπλιαξ! Τα χέρια μου περιπλανιούνται στο κρεβάτι αλλά δεν αγγίζω το στέρνο που άγγιζα χθες το βράδυ, ρε μπας και ήταν κανά όνειρο; Ανοίγω τα μάτια και δεν είμαι στο δικό μου δωμάτιο αλλά στου Αχιλλέα. Οκ όνειρο δεν ήταν πάντως. Αλλά που πήγε; μπας και έφυγε για το σχολείο και με άφησε να κοιμάμαι ανενόχλητη ενώ είναι μέρα σχολείου, αν έκανε κάτι τέτοιο θα είναι ο πρώτος καθηγητής που θα αφήνει την μαθήτρια του να κοιμάται όταν αυτός φεύγει. Βρε μπας και έχω αργήσει και έφυγε μόνος του ΑΜΑΝ και έχουμε και Δήμου –αρχαία- πρώτη ώρα, θα με κάνει με τα κρεμμυδάκια αν αργήσω!

Με την σκέψη αυτή πετάγομαι και κοιτάω το κινητό μου να δω τι ώρα είναι 07:00 ωραία άρα δεν έχω αργήσει! Αλλά ο Αχιλλέας μου –τι λέω δεν είναι δικός μου- «Όχι είναι ο Αχιλλέας της καρδιάς ΣΟΥ επομένως ο Αχιλλέας ΣΟΥ» Πω καλά δεν έχει και τόσο άδικο... Πηγαίνω προς την κουζίνα μήπως και είναι εκεί, αλλά τίποτα... Οπότε κατευθύνομαι στο σαλόνι.

Τελικά τον βρήκα εκεί να ανεβάζει τα παντζούρια του σπιτιού και το φως του πρωινού να εισβάλει στον χώρο. Φορούσε την φόρμα του και μια λευκή μπλούζα που αναδείκνυε τέλεια το σώμα του. Κάθε φορά με εκπλήσσει η θέα του, είναι πάντα τόσο όμορφος, και πάνω από όλα αληθινός! Εγώ χαμογελούσα και εκείνος γύρισε να με κοιτάξει και μου χαμογέλασε διάπλατα, ήταν ένα διαφορετικό χαμόγελο από τα υπόλοιπα που έχω δει πάνω του, αλλά μάλλον το αγαπημένο μου, αυτό το χαμόγελο μου έκοψε την ανάσα!

Σ: Καλημέρα!

Α:- Καλημέρα μικρή μου! Πώς κοιμήθηκες;

Σ:-Πολύ καλά, εσύ; Βασικά θα ήθελα να του πω πως ήταν ο καλύτερος ύπνος της ζωής μου αλλά...

Α:-Εγώ κι αν κοιμήθηκα καλά! Έλα να φάμε πρωινό και να πάμε σχολείο. Είπε και ένεψε προς το τραπεζάκι του σαλονιού. Πάνω του υπήρχε ένα πλούσιο πρωινό. Τοστ πατημένα στην τοστιέρα, τσουρέκια κομμένα σε τέσσερα κομμάτια, μια κανάτα με καφέ, δίπλα της μια μικρή κανάτα με γάλα και ένα μικρό γυάλινο μπολάκι με ζάχαρη. Στην θέα αυτή γούρλωσα τα μάτια από την έκπληξη. Οκ δεν το περίμενα πότε πρόλαβε; Πότε ξύπνησε για αν τα φτιάξει όλα αυτά; Πως κοιμήθηκε καλά, με τον χρόνο που του πήρε για να τα φτιάξει όλα αυτά άσε και τον εφιάλτη μου που με ηρέμησε. Τα μάγουλά μου είχαν κοκκινίσει και ένιωθα τύψεις που είχε έναν ολιγόωρο ύπνο, εξαιτίας μου.