Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΜΑΣ

Κεφάλαιο 27: Ήρθε η ώρα

Τελικά ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα. Μάλλον το ποιο δύσκολο κομμάτι είναι η προσαρμογή μετά από αυτό όλα κυλάνε ποιο γρήγορα. Μου φαίνετε σαν να πέρασε μόλις ένας μήνας από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο εδώ στην Γερμανία, μα περάσανε έξι μήνες. Ο Ιούνιος ήρθε και μαζί του οι Πανελλήνιες. Σήμερα γράφω το τελευταίο μάθημα και πλέον καθοριστικό. Βιολογία.

Η ώρα 5 το πρωί. Κρατάω μια κούπα καφέ στο χέρι και ένα τόστ στο άλλο. Τρώω γρήγορα το τοστ και ανοίγω τις σημειώσεις μου. Διαβάζοντας όλα αυτά που πρέπει, έβγαλα 300 ερωτήσεις που θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος γενικά. Ποτέ μου δεν μπορούσα να παπαγαλίσω κάτι. Πάντα ειδικά στο λύκειο έβγαζα ερωτήσεις και τις μάθαινα. Ενώ στο τέλος της εβδομάδας αφιέρωνα μια με δύο ώρες επιπλέων στα μαθηματα αυτά.

Και τώρα ήρθε η ώρα. Το τελευταίο μάθημα. Το μάθημα που θα με περάσει στην Ιατρική. Ναι τώρα κάθομαι και διαβάζω μια τελευταία φορά πριν μπω στην αίθουσα. Ναι είμαι αγχωμένη. Ναι είμαι προβληματισμένη. Ναι η αδρεναλίνη κυλά στις φλέβες μου. Και Όχι, δεν θα αφήσω τίποτα να μου χαλάσει την επιτυχία σε αυτό το μάθημα. Δεν το επιτρέπω εαυτό στον εαυτό μου. Δεν το αξίζω αυτό, δεν θα πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων τα χρόνια προετοιμασίας μου για αυτή την μέρα, ούτε θα χαραμίσω την υπόλοιπη ζωή μου με το να περάσω σε μια σχολή που δεν θέλω και το κυριότερο δεν μου αρέσει.

Κάθομαι και σκέπτομαι τον μέλλον μου έπειτα από τις σπουδές μου και τα μεταπτυχιακά μου. Σε ένα γραφείο, σε μια ώριμη ηλικία των 40 να περιμένω κόσμο και να μπορέσω να τους εξετάσω, να τους βοηθήσω. Τόσο αυτούς όσο και όσους τους ζουν καθημερινά. Να ξυπνώ με ένα στόχο. Να βοηθήσω έναν άνθρωπο και να κοιμάμαι έχοντας εκπληρώσει τον στόχο αυτό λέγοντας «σήμερα βοήθησα έναν άνθρωπο». Χαμογελάω πλατιά. Η ώρα πέρασε. Πάω να ντυθώ. Ο Γιάννης ξεπροβάλει ντυμένος με την φόρμα και το κοντομάνικό του, μιας και σήμερα δεν εργάζεται.

Μόλις ντυθώ και έχω περιποιηθεί τα μαλλιά μου που έχουν γίνει ακόμα ποιο άχαρα και μακριά σε μια κοτσίδα. Του χαμογελάω διάπλατα κοιτάζει εξεταστικά.

Γ:- Δεν περίμενα ποτέ να σε βλέπω τόσο σίγουρη για κάτι. Εσύ έγραφες μαθηματικά στον Γυμνάσιο και πήγαινες σαν την αθερίνα. Και τώρα είσαι σίγουρη και μου χαμογελάς. Τι εξέλιξη κι αυτή! Έτοιμη είσαι πήγε η ώρα.

Σ:- Ναι πάμε.

Φτάσαμε στο σχολείο και είδα όλα τα παιδιά μαζεμένα. Μόλις με είδαν με καλημέρισαν όλοι με μια φωνή ενώ ό Άρης με πείρε αγκαλιά και εγώ ανταποκρίθηκα.