Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΜΑΣ

Κεφάλαιο 7: Φίλοι

Με κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα που ποτέ δεν περίμενα να με κοιτάξει κάποιος. Με κοίταξε με απόγνωση, με ένα πληγωμένο βλέμμα που μου ράγισε την καρδιά. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που ήθελε να μυ πει όσο σκληρό κι αν ήταν δεν θα τον μισούσα. Όχι αντίθετος, θα τον κατανοούσα και αυτό θα κάνω. Αυτή την στιγμή έχει ανάγκη από κάποιον και αυτός ο κάποιος θα ήμουν εγώ...

Σ:- Δεν θα το κάνω Αχιλλέα είπα και του έπιασα το χέρι. Σήκωσε το πρόσωπο του και τα μάτια μας συναντήθηκαν.

Α:- Αυτά που θα σου πω τα ξέρουν ελάχιστοι άνθρωποι. Άρχισε να μου μιλάει με ραγισμένη φωνή. Όταν ήμουν 18 και τελείωνα το λύκειο το καλοκαίρι στις τελικές εξετάσεις η αδερφή μου την ίδια περίοδο γνώρισε έναν τύπο και μέσα σε λίγες μέρες τα φτιάξαμε. Είχαν πέντε χρόνια διαφορά. Μου το είχε πει και μου είχε πει τα πάντα, για το πώς συναντήθηκαν, όλα. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Δεν ήξερα πως είχε αδερφή, και γιατί λέει ήμασταν; Τσακώθηκαν; Η αδερφή μου τότε ήταν 19 και σπούδαζε καλών τεχνών γλυπτική. Ήταν πολύ ευαίσθητη και πολύ ερωτευμένη. Ήθελα πάρα πολύ να γνωρίσω τον τύπο με τον οποίο έβγαινε. Όταν εγώ τελείωσα τις εξετάσεις τις είπα να βγούμε να τον γνωρίσω και έτσι έγινε. Ο τύπος δεν μου γέμιζε το μάτι, δεν είχε καλό χαρακτήρα και κάτι έκρυβε κάτι έπαιζε μαζί του το είχα καταλάβει. Όμως γιατί ο Αχιλλέας είναι σε αυτή την κατάσταση; Ήταν έναν μήνα μαζί και αποφάσισαν να πάνε μαζί διακοπές το καλοκαίρι. Εγώ της είχα πει την γνώμη μου όμως δεν έδωσε μεγάλη σημασία. Σε μία βδομάδα θα πήγαιναν και ήταν κατενθουσιασμένη και μες την τρελή χαρά. Το ίδιο απόγευμα αποφάσισε να του κάνει έκπληξη και να πάει σπίτι του. Το έκανε και γύρισε μέσα σε δύο ώρες κλαμένη. Όση ώρα μου μιλούσε τα μάτια του βούρκωναν. Τι είχε συμβεί; Όταν πήγα να της μιλήσω με έδιωχνε μα εγώ επέμενα. Μου είπε πως τον είδε στο σπίτι του με μια άλλη κοπέλα που έφευγε και ότι φιλιόντουσαν με πάθος και αφού η κοπέλα πήγε να του ζητήσει τον λόγο. Και τότε έμαθε πως ποτέ δεν την αγάπησε ούτε ένιωσε κάτι ιδιαίτερο για αυτήν απλά ήταν ένα στοίχημα με τους φίλους του. Όποιος έπαιρνε την παρθενιά στα περισσότερα κορίτσια θα ήταν ο θεός, ο ποιο μάγκας της παρέας και όποια έβαζε στο μάτι οι άλλοι απλά δεν θα τολμούσαν ούτε καν να σκεφτούν ν την πάρουν αυτοί. Η αδερφή μου πληγώθηκε πολύ. Πάρα πολύ. Όλο το καλοκαίρι δεν μιλούσε, δεν έτρωγε, δεν χαμογελούσε... Εγώ σπούδαζα όμως δεν άλλαξα μέρος κατοικίας και έτσι έμενα με την αδερφή μου. Με το ζόρι πήγαινε στην σχολή καμιά φορά δεν πήγαινε και καθόλου. Μια από αυτές τις μέρες που δεν πήγε γύρισα από το πανεπιστήμιο και είδα ένα σημείωμά της η μάλλον ένα γράμμα πάνω στο τραπέζι. Το γράμμα έλεγε πως φεύγει και πως πάει κάπου που έχει ανάγκη να πάει και πως με αγαπάει πολύ, πως μου ο καλύτερος αδερφός του κόσμου. Άρχισα να την παίρνω τηλέφωνο και αυτό ήχησε στο δωμάτιό της. Λέγοντας αυτά τα λόγια η φωνή του ράγιζε και ποτάμια από δάκρια χύνονταν στο πρόσωπό του. Κοίταξα την ντουλάπα της και όλα τα ρούχα της ήταν εκεί. Βγήκα έξω στην πίσω αυλή μήπως καθόταν εκεί και δεν είχε φύγει. Η αυλή ήταν το αγαπημένο της μέρος την ηρεμούσαν πάντα τα φυτά. Και την είδα σε ένα από τα δέντρα της πίσω αυλής. Είχε κρεμαστεί με αλυσίδες από την ελιά. Η αδερφή μου είχε αυτοκτονήσει για αυτό το καθήκι και εγώ δεν έκανα τίποτα για να την βοηθήσω πέθανε και δεν έκανα τίποτα.