Lethe (COMPLETED)

Chapter 22

Chapter 22
Xyrgian's POV

"Are you sure that you're okay?" I asked her again.

"How many times do you have to ask? Xyrgian, okay lang ako." sabi nya saka tipid na ngumiti.

"Fine."

Bumukas ang pinto... at hindi ko inaasahang si Jestin ang papasok, kasama 'yong anak ni Yazzi.

"Mommy!" saka tumakbo papalapit 'yong bata kay Yazzi.

"What happened to her?" tanong sa akin ni Jestin.

"You won't believe what was happened." sabi ko nalang.

"Your mother said that it was overfatigue."

"Yeah. That's... the problem why she became unconscious."

"And you were the reason why she's overfatigue."

Nilingon ko sya dahil sa inis.

"Hindi mo na kailangang ipagdiinan pa 'yan. Dahil alam ko ang kasalanan ko. Pero mas malaki ang kasalanan ng dahilan kung bakit sya napunta dito."

"Hmm. Paano mo pala malulutasan 'tong problemang nangyayari?"

"I have my own ways, Jestin."

"Lagi ka namang may paraan. Pero hindi mo alam kung malulutasan mo bang talaga ang mga bagay na nangyayari ngayon sa paraang naisip mo."

"Hindi ganyan ang tumatakbo sa isip ko. Dahil sigurado ako sa paraang naiisip ko."

"Sana nga." saka sya tumayo at lumapit kay Yazzi.

They really are... a close friend. Nakakaselos pero wala akong magagawa.

"How are you?" tanong nya kay Yazzi.

"Okay na'ko, Jes. Salamat."

"Mommy! May I know who's that man?? Kanina pa po sya nandito, eh. Is he my dad?" tanong no'ng bata.

Bigla ay tumibok nang mabilis ang puso ko sa sinabi ng batang 'yon. Gusto ko na talagang magkaanak, pero dahil sa batang 'to ay... parang may nagsasabi na may anak na ako at sya 'yong anak ko.

"Sky..." nginitian nya muna 'yong bata saka tumingin sa akin na may halong lungkot 'yong mga mata.

Parang humihingi sya ng tulong sa akin, mukhang ulila ang anak nya sa tatay.

'Pero, sino nga kaya ang tatay ng batang 'to?'

Tumango lang ako kay Yazzi saka ngumiti. Mukhang nakuha nya ang ibig kong sabihin dahil napangiti din sya.

"Yes, baby. He's your father."

Bigla na namang kumabog ang dibdib ko, nakita ko ang gulat sa mga mata ni Jestin. At kislap naman sa mga mata ni Sky.

"Daddy!!!" sigaw nya sabay takbo papunta sa akin.

Niyakap nya ako. Ewan ko ba kung bakit parang... lumambot ang puso ko nang yakapin ako ng batang 'to.

"H-Hey, son." I can't imagine of me having a son.

"Advance happy birthday to me!! Yeyyy!!"

Really? Malapit na ang birthday nya?

"Thank you, mommy! Yeyyy! Thank you, daddy! I love you, daddy!" masayang sabi nya.

Hindi ko napigilang mapangiti. Hindi ko din mapigilang maluha... teka, maluha?

Bakit ako naluluha?? Ano bang nangyayari?? Bakit ako naluluha?? At bakit pakiramdam ko nangungulila ako sa batang 'to?? Sht.