"Θα Σε Περιμένω"

76. • ΦΙΛΙΠΠΟΣ •

76.
Γιατι ότι αφήνεις σε αφηνει.

Μετά από ένα χρόνο...

«Πως σας φενεται;»τους λέω.

Μπαίνουν πιο μέσα.
«Είναι τέλειο...εμένα μαρεσει παρά πολύ...»λέει η Ηβη.
«Μεγάλο ρε.Μεγαλη κουζινα.Πολυ Ωραια»λέει ο Δημήτρης.
«Δεν έχετε δει καν το πιο ωραίο.Παμε μέσα»λέω και με ακολουθάνε και μπαίνουμε σε ένα από τα δωμάτια.

Είναι το πιο μεγάλο.
Ανοίγω το μπατζουρι και τις κουρτίνες.

Κοιτάζαμε και οι τρεις.

«Σοβαρά τώρα;»λέει ο Δημήτρης.
«Ναι....»λέω.
«Τι πανέμορφη εικόνα...»λέει η Ηβη.

Είναι χτισμένο έτσι που βλέπεις το ηλιοβασίλεμα.Το σπιτι αυτό δεν είναι στο κέντρο.Ειναι έξω.Και ο ήλιος ανατείλει και δύει ακριβώς σε αυτό το παραθυρο.Αναμεσα στα δυο βουνά.

Είναι κάπως μαγικό...

Πάντα μου άρεσε αυτό το σπιτι.
Όταν έμαθα ότι νοικιάζεται έπρεπε να το πάρω.

Μπορεί να μην μενω με αυτήν που ήθελα να μείνω,αλλά τουλάχιστον μαρεσει.Ειναι μακριά από ολους και αυτό είναι καλό όταν σε κοιτάνε όλοι περίεργα.

Όταν χωρισα με την Μελινα,δεν πρόλαβα να πω κάτι σε κανέναν.Το είχε πει ήδη αυτή.Και το θέμα είναι ότι δεν είπε ότι εγώ την χωρισα.Ειπε ότι αυτή με χώρισε επειδή απλά δεν ταιριάζαμε.

Μάλλον για να μην πέσουν όλοι πάνω μου.
Τα κάνει κάτι τέτοια η Λιλο.

«Εποιασες και δουλειά,βρηκες και σπιτι.Ποιος σε ποιανει τώρα»λέει ο Δημήτρης.
«Καιρός δεν είναι;Πήγα 24!»λέω.
«Μια χαρά κανείς.Οτι σε κάνει χαρούμενο Φίλιππε»λέει η Ηβη.

Ότι με κάνει χαρούμενο...
Τι είναι αυτή η λέξη;

«Θα ερχόμαστε το Σαββατοκύριακο εδώ;Θα μας φιλοξενήσεις;»λέει.
«Καλά Ενοειται!Μην το συζητάς»λέω.
«Πάω να δω και τα αλλά δωμάτια»λέει η Ηβη και πάει μέσα.

«Δημήτρη...;»λέω.
«Ξέρω τι θα με ρωτήσεις»λέει.

«Μια χαρά είναι.Ειναι πρώτη στην λίστα ξέρεις.»λέει.
Χαμογελαω.
«Σοβαρά;»λέω.
Με κοίταει και κουνάει το κεφάλι του.
«Έχω καιρό να σε δω να γελάς.Και όταν το κανείς είναι για την Μελινα...»λέει.
«Μην αρχίζεις»λέω.
«Πως να μην αρχίσω;Ίσως πρέπει να της μιλήσεις Φίλιππε.Του χρόνου τελειώνει την σχολή ξέρεις.Και μπορεί να γυρίσει.Τι θα κανείς;»λέει.
«Δεν ξέρω Δημήτρη.Προστοπαρων τιποτα.Για πες.Τι άλλο;Τι τις λένε οι καθηγητές;»λέω.
«Τα Καλυτερα μόνο.Και ζωγράφισε μια φορά κάτι και το βάλανε στην σχολή.Στους διαδρόμους το έχουν ακόμα.Το πειστευεις;»λέει.
«Σοβαρά;Ουαου!Αυτο είναι πολύ καλό!Τι ζωγράφισε;Θυμάσαι;»λέω.
«Δεν θυμάμαι...κάτι με θάλασσα νομίζω»λέει.

Θάλασσα.
Πάντα την θάλασσα την πετυχενει τέλεια.

«Τι λέτε έδω;»λέει η Ηβη.
«Τίποτα»λέω γρήγορα.
«Όχι και τίποτα το Μελινακι!»λέει η Ηβη.

Αυτή κοπέλα πουλιά στον αέρα πιάνει.
Δεν υπάρχει.

«Πάμε Δημήτρη;»λέει.
«Πάμε μωρό μου»λέει αυτός.
«Θα ξανάρθουμε όταν το επιπλώσεις οκ;»λέει.
«Οκ Δημήτρη.Ευχαριστω που ήρθες»του λέω.

Πάλι καλά που έχω αυτόν.
Η αλήθεια είναι ότι με τον Μάρκο δεν πολύ μιλάμε πια.
Απλά νιώθω περίεργα γύρω του.Σαν να περιμένω να εμφανιστεί από κάπου η Μελινα.

«Μην το συζητάς»λέει και φεύγει από το δωμάτιο.
«Γεια σου Φιλίππε.Ωραιο το σπιτι σου»
«Ευχαριστώ Ηβη»λέω.
«Να σου πω κάτι;»λέει.
«Φυσικά»λέει.
«Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένο.Ακομα και τα όνειρα θέλουν δουλειά.Βοηθησες για το όνειρα της και το καταλαβαίνω αλλά μην την αφήσεις.Γιατι ότι αφήνεις σε αφηνει.Και είναι κρίμα»λέει.
«Ευχαριστώ Ηβη»λέω και φεύγει.

Πάω στο παραθυρο και καθομαι κάτω.
Τι ηρεμία σου βγάζει αυτή η εικόνα.

Αν ζούσε ο Στιτς θα τον είχα πάρει μαζί μου.Θα μου έκανε παρέα.

Αυτό το δωμάτιο,θα το εκανα για εκείνη.
Για να ζωγραφίζει.
Τώρα όμως....Τώρα θα μείνει άδειο.

Είχα αλλά όνειρα για μας.
Θα διαλέγαμε μαζί το σπιτι,τα έπιπλα,θα έκανε αυτή την διακόσμηση.

Θα ερχόμουν από την δουλειά και θα την έβρισκα στην κουζινα.Να μαγειρεύει.Και θα της έκανε εκπληξη με ένα λουλούδι.

Θα βλέπαμε ταινίες στον καναπέ μας.

Θα τρώγαμε στο μπαλκόνι μας τα παγωτά με τις περίεργες γεύσεις.

Και μετά εδώ...
Θα έρχομασταν σε αυτό το δωμάτιο και αυτή θα ζωγράφιζε και εγώ απλά θα την χάζευα.

Αλλά όχι.

Θα μαγειρέψω μόνος μου.
Θα δω ταινίες μόνος μου.
Όπως έχω συνηθησει να τα κάνω όλα τα τελευταία χρόνια.

Είναι πολύ δύσκολο να αναγκάσω τον εαυτό μου να μην την σκέφτεται.
Δύσκολο και ακατόρθωτο.