"Θα Σε Περιμένω"

4. • ΜΕΛΙΝΑ •

4.
«Γεια σου Λιλο»

«Μπαμπά πάω στον κήπο να ζωγραφίσω!»του φωνάζω και παιρνω τον Στιτς στην αγκαλιά μου και πάμε.

Τον αφήνω κάτω και ξαπλώνω και ανοίγω ένα καινούργιο φύλλο.

Κοιταω τα μολύβια.

Παιρνω το 2Β και ξεκιναω.

Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου αρα θα ξεκινησω και ότι βγει.Το κάνω συχνά αυτό με τον μπαμπά.Ξεκιναμε να ζωγραφίζουμε μιλώντας για τα νεα μας και χωρίς να σκεφτόμαστε,ζωγραφίσουμε.

Ακούω το νιαουρισμα του Στιτς.
«Τι είναι;»λέω.

Ξανάνιαουρίζει.

«Θα έρθει.Το βράδυ θα έρθει»του λέω και σταματησε να νιαουρίζει.

Ώρες ώρες είναι λες και τον καταλαβαίνω.
Παράξενο ξέρω.

Μετά από λίγα λεπτά συνηδητοποιω ότι ζωγράφισα δυο χέρια που κρατιούνται γερά.

Είναι γλυκό.

Αν και δεν είμαι του έρωτα και της αγάπης και τέτοια.Ο μπαμπάς μου λέει ότι είναι επειδή είμαι μικρή και ένα δυο χρόνια μετά,θα είναι το μόνο που θα σκέφτομαι.

Δεν ξέρω αν θα είναι αλλά μέχρι στιγμής δεν είναι.Ισως είναι επειδή τα παιδιά της τάξης μου είναι χαζά.Δεν μαρεσει να κηνηγιεμαι στο διαλλειμα και δεν ελπίζω κάποιο παιδί να μου κάνει «σαλαμάκι» έτσι ώστε να με χούφτωσει καί να το πω περήφανα στα αλλά κοριτσια.

Το συμπέρασμα;
Τα παιδιά της τάξης μου είναι χαζά!

Όταν ακούω το όνομα μου και γυρνάω να δω ποιος με φωνάζει,σηκώνομαι κατευθείαν.

Ο Φίλιππος ήρθε;

Ηρθε...

Τρεχω κοντά του και τον αγκαλιάζω.
Δεν μπορώ να το ελενξω.
Έχω να τον δω πολύ καιρό.

«Φίλιππε;»λέω.

«Γεια σου Λιλο»λέε σιγα.

Όταν ήταν μικρός έβλεπε πολύ ΛΙΛΟ ΚΑΙ ΣΤΙΤΣ.Για αυτό ονόμασε και τον γάτο του έτσι.Και εμένα με λέει Λιλο.

Κρύβεται ιστορία πίσω από αυτό.
Όταν ήμουν μικρή.

Σταματάω να τον αγκαλιάζω και τον αφήνω.
Ίσως το παράκανα.

Γελάει και τα μάτια του λάμπουν.
Φενεται καλά.

Φενεται όπως φενεται πάντα ο Φίλιππος.

«Ήρθες...»λέω.
«Ήρθα...»
«Πως είσαι;»
«Καλά.Τωρα καλά»λέει.

Μάλλον εννοει που γύρισε σπιτι.

Τρέχει ο Στιτς και του τρίβεται στα πόδια.

Σκύβει και τον παιρνει.
«Εδώ είσαι βρε;Και σε έψαχνα...»του λέει.
Του χαϊδεύει το κεφάλι και αυτός τρελενεται.Κλεινει τα μάτια.

«Σου έλειψα ή τώρα κάνεις παρέα με την Μελινα και δεν σε νοιαζω;»του λέει.
«Όχι.Εσυ είσαι πάντα η πρώτη επιλογή του..»του λέω.

«Τι ζωγραφίζεις;»μου λέει και πάει στο μπλοκ.

Κάθεται κάτω και το ανοίγει.
Καθομαι διπλα μου.

«Τώρα το άρχισα αυτό.Δεν το τελείωσα»του λέω και ανοίγει το μπλοκ από την αρχή και γυρνάει τις σελίδες μια μια.

«Εσυ τα έκανες αυτά ή ο μπαμπάς σου;»με ρωτάει.

Γιατί όλοι με ρωτανε αυτό;

«Εγώ»λέω.
«Εχεις βελτιωθεί παρά πολύ.Δεν έχω λόγια.Αληθεια.Εχεις ξεπεράσει και τον αδερφό σου»λέει.
«Ευχαριστώ Φίλιππε»
«Πολύ λεπτομερειακα ζωγραφίζεις πλέον.Μπραβο»λέει.

Και ήθελα να του πω για την αίτηση που εκανα στην σχολή καλών τεχνών στο Λονδίνο.
Να του πω ότι αν με δεχτούν και με πάρουν αυτός θα είναι η αιτία.Αυτος μου έδωσε την έμπνευση για την ζωγραφια μου που έστειλα.

Αλλά δεν το είπα.
Δεν ξέρω γιατί.