"Θα Σε Περιμένω"

13. • ΦΙΛΙΠΠΟΣ •

13.
Νιωθω ότι κατα κάποιο τρόπο είναι δίκη μου όταν  με κοιτάει.

«Άντε ποτέ τελειώνεις την δουλειά;»της λέω.
«Δεν φεύγει!Μου είπαν όταν θα φύγει και το τελευταίο παιδί»λέει.

Και μαντέψτε ποιο είναι το τελευταίο παιδί;
Ο Σπύρος.
Ο -δωσμου το φιλί της ζωής- Σπύρος.

«Επίτηδες το κάνει το ξέρεις έτσι;»της λεω.
«Νομίζω ναι...»

Βγαίνει από την πισίνα,κάνει βουτιά πάλι μέσα.
Βγαίνει πάλι.Ξανα μέσα.
Έχει καμία ώρα που το κάνει αυτό.

«Σπύρο!Ελα λίγο!»του φωνάζει η Μελινα και έρχεται  σιγά σιγά.

«Πήγε αργά φιλαράκο.Μηπως να πεις στην μαμά σου να φυγεται;»του λέω.
«Όχι.Θα κάτσω όσο θέλω»λέει.
«Σπύρο είμαι κουρασμενη.Θελω να πάω σπιτι μου»του λέει.
Με κοιτάει θυμωμένος.
«Αυτός γιατί είναι πάλι μαζί σου;»της λέει.

Δεν πάμε καλά.
Καθόλου καλα.

«Κοιτά Σπύρο.Εγω είμαι μεγαλύτερη σου.Πολλα χρόνια.Το ξέρεις αυτό έτσι;»του λέει η Μελινα.
«Δεν με πειραζει...»λέει αυτός.

Α καλαααα....

«Δεν γίνεται να είμαστε μαζί...»του λέει.
«Γιατί δεν γίνεται;»ρωτάει.
«Για να σε δω  τώρα πως θα το πεις...»της λέω σιγά.

Γυρνάει με κοιτάει και μετά κοιτάει τον μικρό.
«Δεν γίνεται επειδή είμαι μαζί του»του λέει.

Τι εννοει μαζί του;
Μαζί μου,μαζί του;

Παίρναει το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου και με φέρνει κοντά της.Ακουμπαει το μάγουλο της στο μάγουλο μου.

Έχει κολλήσει κυριολεκτικά πάνω μου.
Όχι ότι με πειραζει.

Είναι η πρώτη φορά που είναι τόσο κοντά μου.
Ξαναλέω,όχι ότι με πειραζει.

«Μαζί του;»λέει αυτός.
«Ναι λυπάμαι»λέει εκείνη χωρίς να βγάλει το μάγουλο της από το μάγουλο μου.

Στεναχωρήθηκε και έτρεξε στην μαμά του.
«Μαμαααααα θέλω και εγώ πράσινα ματιααααααα!!!»φωνάζει.
«Έφυγε;»με ρωτάει.

Ρώτησε για να δει αν θα φύγει από πάνω μου ή όχι.

Κοιταω πίσω.Ειχε φυγει.

«Όχι εδώ είναι και μας κοιτάει»λέω και έρχεται πιο κοντά μου.Βγαζει το χέρι της από γύρω από τον λαιμό μου και μου πιάνει το χέρι.

Ξέρω.
Είπα ψέμματα.
Αξιολύπητος.

Δεν μπορώ να το ελενξω.Στιγμες σαν και αυτές δεν συμβαίνουν συχνά.Πρεπει να το εκμεταλλευτώ.

Ίσως θα μπορούσα να την πιάσω και να την φιλήσω και να τελειώσει η υπόθεση.

Αλλά μετά το πρώτο της φίλι να είναι έτσι;
Με κάποιον που θεωρεί αδερφό της;

«Τι σκέφτεσαι;»ρωτάει.
Δεν θες να ξέρεις...
«Τίποτα...»λέω ψέμματα για άλλη μια φορά.Τοσα ψέμματα που λέω,στην κόλαση θα πάω το βλέπω.

Γυρνάει να με κοιτάξει.
«Εχεις Ωραια μάτια..»λέει σιγά.
«Σιγά...»λέω.
«Αλήθεια!Σαν να έχουν τρεις αποχρώσεις του πράσινου μέσα...»λέει κοιταζοντας τα ακόμα.
«Και εσυ εχεις Ωραια λακακια...»της λέω και γελάει.
«Ευχαριστώ»απαντάει.

Ακόμα δεν έχει βγάλει τα μάτια της από πάνω μου.Μαρεσει αυτό.Νιωθω ότι κατα κάποιο τρόπο είναι δίκη μου όταν  με κοιτάει.Εστω για δέκα δευτερα.Θα το πάρω.Οτι μπορώ να πάρω θα το πάρω.

«Νομίζω έφυγε»λέει και βγάζει το χέρι της από το δικό μου και απομακρύνεται.

«Πήγε αργά.Παμε;»μου λέει.
«Πάμε»λέω και φεύγουμε.

Περπατάμε πρώτα μέχρι το σπιτι της.
«Ευχαριστώ που με έφερες Φίλιππε»λέει και με αγκαλιάζει.

Στην αρχή καθόμουν ακούνητος αφού ήμουν σοκαρισμένος αλλά μετά έβαλα τα χέρια μου στην μέση της και την κράτησα κοντά μου.

«Ήσουν το καλυτερο ψεύτικο αγορι μου»λέει.
Φυσικά και ήμουν...

«Χερομαι που βοήθησα»λέω.
Αφηνει την αγκαλιά.
«Όλα καλά;»λέει.
«Ναι.Γιατι;»ρωτάω.
«Κάπως είσαι....»
«Όχι όχι.Απλα κουρασμένος»λέω.
«Οκ τότε.Πηγαινε να ξεκουραστείς.Καληνυχτα Φίλιππε»λέει.
«Καληνυχτα Λιλο μου»λέω και φεύγει για το σπιτι της.

Όταν πάω στο δικό μου βλέπω τους γονείς μου στον καναπέ.
«Ήρθες;»λέει η μαμά μου.
«Ναι!»λέω λίγο αποτομα.
«Έγινε κάτι.Τι μούτρα είναι αυτά;»λέει ο μπαμπάς μου.
«Εσείς φταίτε.Δεν μπορούσατε να με γέννησετε πιο μετά;Ελεος!»λέω.
«Φίλιππος είσαι μεθυσμένος;Τι λες;»λέει ο μπαμπάς.

Αν με γεννούσαν πιο μετά ίσως είχα την ηλικία της Μελινας.Ισως πηγαίναμε στην ίδια ταξη.Ισως ακόμα ημασταν και μαζί.

«Δεν έχει σημασία.Καληνυχτα»λεω και πάω στο δωμάτιο μου.

Δεν φταίνε αυτοί.
Κανείς δεν φταίει.

Ίσως έτσι πρέπει να γίνει.
Να αγαπάω και για τους δυο.