"Θα Σε Περιμένω"

79. • ΜΕΛΙΝΑ •

79.
Γιατί έπρεπε να έρθει;

«Είδες πόσος κόσμος ήρθε;Ποτέ δεν είχε τόσο κόσμο ξανά»λεει ο Κύριος Δημήτρης.
«Όντως ήρθε πολύς»λέω βλεποντας ακόμα να μπαίνουν.
«Ξέρεις για ποιον ηρθαν οι πιο πολύ έτσι;»λέει.
«Για τους πίνακες σας»απαντάω ξέροντας τι θα πει.

Δεν ζωγραφίζει αλλά ταξιδεύει όλο τον κόσμο και βρίσκει πίνακες ωραίους.Πινακες που να μιλάνε στους ανθρώπους.Και τον θαυμάζω.Βλεπει έναν πίνακα και βγάζει ολόκληρη ιστορία από αυτόν.

Μόνο τιμή θα μπορούσα να νιώθω που διάλεξε εμένα και τους πίνακες μου.

Είναι εκπληκτικός άνθρωπος.

«Για σένα ηρθαν.Ολοι έχουν ακούσει για το νέο ταλέντο Μελινα....»
«Υπερβάλετε κύριε Δημήτρη»λέω.
«Άσε με να υπερβάλω.Παω να χεραιτισω κάποιους φίλους μου.Θελω να τους γνωρισεις μετά.Μην απομακρυνθείς»λέει.

Περπατάω στο πίνακα.
Τον κεντρικό μου.

«Θα σε περιμένω»έβαλα για τίτλο.

Είναι αυτός που μου έβγαλε τα πιο πολλά συναισθήματα κάνοντας τον.Αν και πιο απλός,χωρίς χρώματα μόνο άσπρο μαύρο είναι αυτός που όταν τον βλέπω με κάνει και χαρούμενη και λυπημένη.

Σκέφτομαι ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν που πάλι εγώ έφυγα,ο Φιλιππος με περιμενε.Και στο τέλος ημασταν μαζί.

«Λιλο;»ακούω.

Όχι όχι δεν μπορεί...
Δεν μπορεί να είναι αυτός...

Γυρνάω γρήγορα.
Είναι όντως αυτός.
Κάθεται εκει απέναντι μου,με τα πράσινα μάτια και με ένα άσπρο πουκάμισο και με κοιτάει.

Έχω να το δω ποσό;Τρία χρόνια;
Και νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα.

«Τι κανείς εδώ;»λέω.
«Ήρθα για την έκθεση.Ακουσα θα είναι Ωραια»λέει.

Με κοροϊδεύει έτσι;
«Τι στο καλό κανείς εδώ Φίλιππε;»λέω καθώς πλησιάζω σε αυτόν.
«Την αλήθεια;Ήρθα επειδή στο είχα υποσχεθεί.Τιποτα παραπάνω»λέει.
«Τι εννοείς;Δεν καταλαβαίνω»λέω.
«Παλιά...στο σπιτι σου...»λέει.

Και θυμάμαι εκείνη την μέρα.

«Θα πας πολύ μπροστά το ξέρεις αυτό έτσι;»λέει.
«Ναι σιγά...»λέω.
«Και όταν θα πουλάς τα πορτρετα σου,μέσα σε τόσο κόσμο εγώ θα είμαι στην πρώτη θέση και θα αγοράσω τον πιο ακριβό.»λέει σοβαρά.Σαν να το πειστευει.

Δεν το πειστευω...
Το είχε όντως πει...

«Δεν χρειαζόταν!»λέω.
«Το ξέρω.Ηθελα.Οι πίνακες σου...είναι απίστευτοι...μπράβο»λέει.
«Ευχαριστώ»λέω.

Νιώθω περίεργα.
Να του μιλάω μετά από τόσο καιρό.
Μετά από όλα.

«Αυτός...είμαι εγώ;»λέει δείχνοντας τον πίνακα.
«Γιατί ήρθες εδώ Φίλιππε;Θέλω να φύγεις τώρα»λέω.
«Δεν μπορώ να φυγω.Πληρωσα για να μπω»λέει.

Σοβαρά τώρα;;

«Δεν μου απάντησες.Εγω είμαι;»
«Έχει σημασία;»λέω.
«Φυσικά και έχει»λέει.
«Δεν είσαι εσυ Φίλιππε!Εσυ δεν με περίμενες.Αυτος περιμένει.Αρα δεν είσαι εσυ!»λέω.

Έρχεται πιο κοντά και εγώ κάνω πίσω.
«Μην!»λέω.
«Λιλο....»
«Δεν θέλω να ακούσω.Αφου πλήρωσες κάτσε.Δες ότι θες και μετά Φυγε.Και δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου.Το καταλαβες;»λέω.

Πάω γρήγορα μέσα στο γραφείο μου και κλείνω την πόρτα.

Δάκρυα πέφτουν στο φόρεμα μου.

Γιατί έπρεπε να έρθει;
Γιατί χάλασε την καλύτερη μέρα για μενα;

Γιατί έπρεπε να με κοιτάει έτσι...;