"Θα Σε Περιμένω"

36. • ΦΙΛΙΠΠΟΣ •

36.
Αμοιβαία τα αισθήματα...

«Είμαι ζώο;»ρωτάει.
Γελάω.
«Μεγάλο!»λέω και γελάνε και οι άλλοι.
«Εννοώ το χαρτί τι λέει!»λέει ο Μαρκος.
«Όχι δεν εισαι.Σημερα τουλάχιστον...»λέει ο Δημήτρης και γελάμε πάλι.
«Μην κοροϊδεύεται το αγορι μου!»λέει η Σοφία.
«Και τον αδερφό μου!»λέει η Μελινα.
«Και τον ξάδερφο μου!»λέει η Μαρία.

«Εντάξει εντάξει το καταλάβαμε»λέει ο Δημήτρης.
«Θα μας φάνε»λέω.

Παίζουμε ένα παιχνίδι,ας πούμε παίζουμε Τελοσπαντων...όταν εχεις τον Δημήτρη και τον Μάρκο δεν μπορείς να παίξεις και καλά.

«Πάμε εξω κάπου;Έχει ένα ωραίο σαν μπαράκι στην παραλία πιο κοντά.Το είδα πριν.Παμε;»λέει η Σοφια.
«Μπαράκι θέλει το μωρό μου;Μπαράκι πάμε!»λέει ο Μαρκος.

Να τα μας...
Ξεκίνησαν τα μέλια...

«Δεν ξέρω παιδια.Εχουμε και ένα μωρό μαζί μας...Που θα το αφήσουμε;»λέει ο Δημήτρης και κοιτάει την Μελινα.
Αυτή του βγάζει την γλώσσα.
«Δεν είμαι μωρό,πρώτον.Και δεύτερον θα έρθω μαζί σας»λέει.
«Αν δεν έρθει η Μελινα δεν έρχομαι ούτε εγώ»λέει η ξαδέρφη της και την αγκαλιάζει.

Φενεται καλή.
Είχα λίγα χρόνια να την δω.

«Ευχαριστώ Μαρία»της λέει.
«Δεν θα πιεις όμως!Ο μπαμπάς θα με σκοτωσει»λέει ο Μαρκος.

Την βλέπω έχει θυμωσει.
«Κοφτε το όλοι σας!Δεν είμαι μικρή!»λέει και σηκώνεται και πάει μέσα.

«Τι έπαθε τώρα;»λέει ο Μαρκος.
«Εκτός ότι κανείς λες και είναι δέκα χρόνων;!»του λέω και πάω μέσα.

Καθόταν ξαπλωμένη στον καναπέ και κοίταζε το ταβάνι.
«Λιλο;»λέω και καθομαι κάτω στα πόδια της που είχε χώρο.

«Νευριασμενη είσαι;»λέω.
Δεν μιλάει.
«Λιλο;Δεν θα μου πεις;»λέω.

Με κοιτάει και μετά κοιτάει πάλι το ταβάνι.
«Είναι δύσκολο πολλές φορές να κάνω παρέα μαζί σας.Μαζι σου όχι αλλά με τους άλλους ναι!»λέει.
«Μαζί μου γιατί όχι;»λέω.
«Γιατί μπορεί να είσαι ο πιο μεγάλος και να έχουμε πέντε χρόνια διαφορα αλλά δεν φενεται.Δεν με εχεις κάνει ποτέ να νιώσω αυτή την διαφορα.Οι άλλοι όμως...»λέει.

Δεν την κατηγορώ που πειστευει αυτά.Και εγώ στην θέση της αυτά θα πειστευα αλλά  καταλαβαίνω και τα παιδιά.Θελουν να την προστατέψουν κατα κάποιο τρόπο.Απο όλα.Αν και δεν νομίζω είναι καλό αυτό για αυτήν.Θα πρέπει να μάθει να προστατεύετε και μόνη της.

«Σαγαπανε για αυτό το κάνουν...»λέω και σηκώνεται.
«Και εγώ αλλά πάλι....»
«Έλα βρε Λιλο.Εχεις πάει ποτέ σε μπαράκι;»λέω και με κοιτάει ανέκφραστη.
«Και εσυ;»λέει καο γελάω.
«Έλα.Αστειο ήταν.Τι εχεις παθει;Εσυ γέλαγες με αυτά;»λέω.
«Εχεις δίκαιο.Γελαγα...»λέει.
«Τώρα τι έπαθες;»λέω.

Δεν γελάει.
«Έλα ένα χαμόγελο δεν θα μου δώσεις...»λέω.
Με κοιταω αλλά ακόμα δεν γελάει.
«Έλα μωρεεεε...»της λέω και της πιάνω το μάγουλο.Κρατιεται να μην γελάσει.
«Ένα χαμόγελο για τον Φιλιππακο;!»λέω και με βλέπει και γελάει.

Αυτό το χαμόγελο...
Για αυτό γίνονται όλα...

«Αυτή είναι η Λιλο μου...»λέω.
«Ναι καλά...»λέει.
«Έλα εδώ βρε μούτρο...»της λέω και την φέρνω κοντά και την αγκαλιάσω.
«Είμαι μούτρο;»λέει.
«Λίγο είσαι..»λέω και γελάει.
«Μόνο εσυ ξέρεις να μου φτιάχνεις την διάθεση.Το ξέρεις αυτό έτσι;»λέει.

Αμοιβαία τα αισθήματα...

«Α ναι;Και εγώ που νόμιζα ότι έχω μόνο ωραίους κοιλιακούς...»λέω και με σπρωχνει γελώντας.
«Παιδιά;»ακούμε την Μαρία και κάθεται στον καναπέ.
«Καλώς την»λέει η Μελινα.
«Τι λέτε;»
«Τίποτα ιδιαίτερο..»λέω.
«Θα πάμε έτσι;Θα έρθεις;»λέει η Μαρία στην Μελινα.
«Φυσικά και θα έρθει.Αντε να ετοιμάστειτε»τους λέω και σηκώνεται η Μαρία και την τραβάει από το χέρι και πάνε στο δωμάτιο.

Ξέρω πλέον...
Κάπου αναμεσα στις αστείες συζητησεις μας,στους αγώνες τρεξίματος,στα πείραγματα και στις πλάκες...
Κάπου μέσα σε όλα την ερωτεύτηκα.