"Θα Σε Περιμένω"

47. • ΜΕΛΙΝΑ •

47.
«Μην γελάς και με κοιτάς έτσι και μετά μου λες μην σε φιλάω...Δεν είναι δίκαιο...»

«Θέλεις άλλο ένα πιάτο;»του λέει η μαμά μου.
«Όχι όχι Θεία Λεξι.Ευχαριστω.Εσκασα»
λέει ο Φίλιππος.

Με κοιτάει.
Δεν έχει σταματήσει να με κοιταζει.
Και όταν είσαι στο ίδιο τραπέζι με τους γονείς σου είναι πρόβλημα.

Τον χτυπάω μια με τα πόδια κάτω από το τραπέζι.

«ΑΟΥΤΣ Μελινα!»λέει ο μπαμπάς μου.

Αυτόν χτύπησα;!

«Συγνώμη μπαμπά.Καταλαθος»λέω.

«Φίλιππε τελείωσα τι ζωγραφια που μου ζήτησες.Ειναι πάνω»λέω.

Δεν μου ζήτησε τίποτα.
Αλλά θέλω να του πω να σταματήσει να με κοιταζει έτσι πριν μας καταλάβουν.

«Α ναι;»λέει αυτός.
«Τι ζωγραφια;»λέει ο μπαμπάς μου.

Μην δεν του ξεφύγει τίποτα!

«Μου είπε να ζωγραφίζω την Θεία Ελεάννα και τον Θείο Βασίλη.Για να το δώσει στην επέτειο τους»λέω.
«Μα η επέτειο αργεί ακόμα;»λέει.

Αμαν ρε μπαμπααααα....

«Θα φυγω θείε και για αυτό το κάνει τώρα»λέει ο Φιλιππος.

Θα φύγει...
Σε λίγες μέρες θα φύγει πάλι...

«Σωστά»λέει αυτός.
«Έλα να την δεις.Να μου πεις αν χρειάζεται κάτι άλλο.Αν δεν σαρεσει»λέω και σηκωνόμαστε και πάμε στο δωμάτιο μας.

Με το που κλείνω την πόρτα με πιανει από την μέση και με φιλάει.Και πάω πίσω μέχρι που η πλάτη μου ακουμπαει την πόρτα.

«Φίλιππε...»λέω με το ζόρι.Ουτε ανάσα δεν μπορώ να πάρω καλά καλά.

«Τι;»λέει και με κοιτάει.
«Τι ήταν αυτό κάτω;»λέω.
«Τι;Ήμουν κύριος!»λέει περήφανα.
«Ναι!Και με κοίταζες συνέχεια!»λέω.
«Αλήθεια;Δεν το κατάλαβα»λέει και με φιλάει πάλι.

Τον σπρωχνω.
«Θα μπει ο Μπαμπάς μου Φίλιππε.Και μετά θα με κλείσει σε μοναστήρι»λέω.

Σταματάει.
«Πολύ πιθανον!»λέει και κάθεται στο κρεβάτι.

Καθομαι και εγώ.
«Λοιπόν...»λέει και μου πιάνει το χέρι.
«Λοιπόν...»λέω και μπερδευουμε  τα δαχτυλα μας.

Τον κοιταω και γελάω.
«Μην...»λέει.
«Τι μην;»λέω.
«Μην γελάς και με κοιτάς έτσι και μετά μου λες μην σε φιλάω...Δεν είναι δίκαιο...»λέει.
«Καλά.Δεν σε κοιταω τότε...»λέω και κοιταω το ταβάνι.

Με τραβάει κοντά του και πέφτω στο κρεβάτι.Καθεται πάνω μου.

«Πως μπορείς να με εχεις διπλα σου και να μην με κοιτάς...;»λέει.

Έλα μου ντε...
Πως;
Ειδικά έτσι πως με κοιτάει.

«Έχω τέτοια μάτια και δεν με κοιτάς...;»ξαναλεει.
«Ηρέμησε λίγο ψωνιο...»λέω.
«Τι είπες;Είπες ψωνιο;»λέει και βάζει τα χέρια στην κοιλιά μου και με γαργαλάει.

«Μην!Θα μπει ο μπαμπάς μου!»λέω καο σταματάει.
«Έλα τώρα....!»λέει.

«Περιμενα τόσο καιρό και τώρα δεν μπορώ καν να σε ακουμπήσω;»λέει.
«Με ακουμπάς βασικά...»λέω και του δειχνω το χέρι στην μέση μου.
«Απαγορεύεται;»λέει.
«Όχι....»λέω και πλησιαζει και βάζει τα χείλη του στα δικά μου.

Νιώθω περίεργα.
Όλο αυτό με τον Φίλιππο το νιώθω ακόμα περιεγο.

Εννοώ έχω κάποιον που με αγαπάει.

Εγώ.
Η Μελινα,έχω κάποιον σαν το Φίλιππο,να με αγαπάει.Και όχι μόνο να με αγαπάει αλλά και να μου το δείχνει συνέχεια.

Εγώ,η Μελινα που στο σχολειο με λένε γιαγιά και ότι έτσι πως κλείνομαι στον εαυτό μου και καθομαι σε μια ακρη και ζωγραφίζω λέγαν ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα.

Κάποιος τέλειος,γλυκός και καλός θέλει εμένα.

Αν τον αξίζω;
Δεν ξέρω.Δεν νομίζω.

Αλλά θα κάνω τα πάντα για να μην τον χάσω.