"Θα Σε Περιμένω"

28. • ΦΙΛΙΠΠΟΣ •

28.
«Δώσε της λίγο χρόνο.Ειναι μικρή ακόμα.Εσυ στα 16 σκεφτοσουν όπως τώρα;»

Πασχα.

«Φαε αγορι μου»μου λέει η μαμά.
«Τρωω μαμά.Τρωω»λέω.
«Τι Ωραια που ήρθες και για το Πάσχα.Μας ελειψες»λέει.
«Θα πάμε στον Αλέξη αύριο.Θα φαμε εκει.Εχει παραγγείλει αρνί,κοκορέτσι χαμός!»λέει ο μπαμπάς μου μπαίνοντας μέσα.
«Ωραια»λέει η μαμά μου.
«Πάω στον Μάρκο.Εχει έρθει;»λέω.
«Όχι»λέει ο μπαμπάς μου.
«Ακόμα;Τότε πάω να δω τον Θείο Άρη»λέω και σηκώνομαι από το τραπέζι.

Βασικά την Μελινα θέλω να δω.

Τα Χριστούγεννα με φίλησε.
Και φυσικά είπε ότι ήταν λάθος.

Με σκότωσε με αυτό.
Με αυτά που λέει.

Δεν το θέλει.Το ξέρω ότι δεν το θέλει.Αλλα το κάνει.Ειδικα όταν λέει ότι είμαστε σαν αδέρφια.Αυτο με αποτελειώνει.

Μετά από αυτό το φιλί-αυτό το φιλί που στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες μου-δεν μιλήσαμε πολύ.

Και έχω να της μιλήσω από τότε.
Και πάνε μήνες.

Ίσως με νευρίασε λιγο.

Αλλά δεν φταίει.
Αφού δεν νιώθει τίποτα.
Με το ζόρι;

«Και ο Θείος Άρης λείπει»λέει η μαμά μου.
«Τι;»λέω.
«Έφυγαν οικογενειακά.Θα πάνε για μια εβδομάδα στον αδερφο της Λέξι,τον Χρήστο.»λέει.

Τι;
Έφυγε;

«Γιατί;»λέω.
«Γιατί θα περάσουνε εκει το Πάσχα.Θα πάει και η μαμά τους»λέει η μαμά μου.
«Και ο Μαρκος;Και η Μελινα;»λέω.
«Ναι.Ολοι»

Δηλαδή....
Δεν θα την δω καθόλου;
Σε λίγες μέρες πρέπει να φυγω...
Και αυτή θα κάτσει μια εβδομάδα.

Πρώτη φορά που φεύγει το Πασχα.
Και εγώ ήρθα γρήγορα για να την δω...

Ακούω κόρνα.
Κοιταω από το παραθυρο τον Δημήτρη στο αμάξι του.

«Φευγω»τους λέω και πάω έξω.Μπαινω μέσα.
«Καλώς τον Αυγερινό!»λέω.
«Τι κανείς φιλε;Ήρθα να πάμε για καφέ.Μειναμε μόνοι μας...»λέει.

Δεν το πειστευω ότι δεν θα την δω καθόλου.

«Πως και δεν είσαι με την Ηβη;»λέω.
«Είναι με την οικογένεια της»λέει και ξεκινάει.
«Πως είσαι;»λέω.
«Καλά.Εσυ;»με ρωτάει.

Περνάμε έξω από το σπιτι της Μελινας και γυρνάω το κεφάλι μου.Το σπιτι είχε όλα τα παράθυρα κλειστά.

«Δεν θα την δεις.Εχει φύγει...»λέει σιγά ο Δημήτρης.
«Το ξέρω...»λέω.
«Τώρα το καλοκαίρι πάλι»λέει.
«Ίσως είναι Καλυτερα έτσι»λέω.
«Τι εννοείς;»λέει.
Τον κοιτάζω.
«Καλυτερα να μην το συζητήσω αυτό μαζί σου Δημητρη»λέω.
«Γιατί;Επειδή ο Μαρκος είναι κολλητός μου;»λέει.
«Ναι»
«Μπορεί να είναι αλλά καο εσυ είσαι φίλος μου,και την Μελινα την βλέπω σαν αδερφ-»
«Μην πεις αδερφή!!Δεν θέλω να ξανάακούσω αυτήν την λέξη ποτέ ξανά!»λέω.
«Οχ.Καταλαβα.Τελοσπαντων δεν λέω κάτι εγώ.Δεν είναι δικιά μου δουλειά.Ειναι δικιά σου και της Μελινας»λέει.

Γελάω ειρωνικά.
«Βασικά είναι μόνο δικιά μου αρα....»λέω.
«Έγινε κάτι έτσι;Τα Χριστούγεννα;Άργησες να ερθεις στο δωμάτιο και ακουγα πόρτες και όταν ήρθες ήσουν κάπως»λέει.
«Για μένα κάτι έγινε.Για αυτήν δεν ήταν τίποτα αρα...»λέω.
«Τι έγινε;»λέει.
«Με φιλησε.Δυο φορές»λέω καο έτσι πως προχωραγαμε σταματάει αποτομα το αυτοκινητο και κρατιέμαι γρήγορα.

«Τι;;;;»λέει.
«Ναι...Αλλά δεν ήταν τίποτα είπε.Ζητησε συγνώμη και είπε δεν θα ξαναγινει και με βλέπει σαν αδερφό της και αλλά τέτοια»λέω.
«Καταλαβα...»λέει καο ξεκινάει πάλι το αμάξι.

«Θες την γνώμη μου;»λέει.Κουναω το κεφάλι μου.
«Δώσε της λίγο χρόνο.Ειναι μικρή ακόμα.Εσυ στα 16 σκεφτοσουν όπως τώρα;»μου λέει.
«Όχι»λέω.
«Είδες;!Αστην λίγο να μεγαλώσει.Τοτε θα δει αλλιώς τα πραγματα.Τωρα δεν βλέπει έρωτες και αγορι καο τέτοια.Δωστης χρόνο.Αν είναι να έρθει και να είναι μαζί σου θα γίνει.Ετσι και αλλιώς εσυ δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο»λέει.
«Τι άλλο να κάνω;»λέω.
«Για αυτό σου λέω.Περιμενε την λίγο ακόμα»λέει.

Λες και κάνω κάτι άλλο...