"Θα Σε Περιμένω"

8. • ΦΙΛΙΠΠΟΣ •

8.
Και κρέμομαι από τα χείλη της.
Κυριολεκτικά.

Περπάταγε ήσυχα διπλα μου.

«Δεν χρειαζόταν να έρθεις»της λέω.
Αν και ήθελα.
Θέλω.

«Δεν έχω και τίποτα καλυτερο να κάνω αρα»λέει και γελάει.
«Δεν εχεις φίλους;Παρέες;»λέω.
«Έχω αλλά προτειμω να είμαι μαζί σου»λέει.

Με σκοτώνει όταν λέει τέτοια πραγματα.
Αν και ξέρω ότι δεν τα εννοει έτσι όπως θέλω να τα εννοει.

Προφανως.
15 είναι.

«Αυτό είναι περίεργο.Το ξέρεις αυτό έτσι;»της λέω.
«Ε λοιπόν το ξέρω.Αλλα αν έχεις γνωρίσει την οικογένεια μου,εγώ είμαι η λιγότερη περίεργη.Νομιζω δηλαδή...»λέει και γελάει.
«Οι γονείς σου κάνουν ακόμα διαγωνισμό στο ποιος θα φάει πιο γρήγορα και ο Μαρκος όταν τρώει μπριζόλες με πατάτες θέλει να είναι σε άλλο πιάτο οι μπριζόλες και σε άλλο οι πατάτες αρα ναι.Εισαι η λιγότερο περίεργη....»της λέω.
«Νομίζω αυτό είναι κομπλιμέντο»λέει.
«Είναι»λέω και φτάνουμε στην πόρτα.

Όταν είπα ότι θα πάω στον Θείο Αλέξη το πρωί,ήθελε να έρθει μαζί μου.Να τον δει και αυτή.

Φυσικά και δεν με πειραζει.
φυσικά.

Πάω να χτυπήσω αλλά με σταματάει η Μελινα.
«Είναι στον κήπο.Ελα από εδώ»μου λέει και την ακολουθώ.

Φόραγε ένα φόρεμα.
Αυτά τα ούτε πολύ κοντά αλλά ούτε πολύ μακριά φόρεματα.
Και της Πηγαινε.
Όχι ότι νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν της πάει.
Μελινα είναι αυτή.

Και μια μπλούζα μου θα της πάει.
Ο θεε μου.
Έχω πρόβλημα...
Τώρα σκέφτομαι πως θα ήταν μες στα ρούχα μου.

«Θείε κοιτά ποιον σου έφερα!»φωνάζει η Μελινα και γυρνάει ο Θείος Αλέξης να με δει.

«Οοοοοο ποιος ήρθε!!Καλως το Φίλιππο!»μου λέει και με αγκαλιάζει.Τον αγκαλιάζω και εγώ.

Ο Θείος Αλέξης είναι ο αγαπημένος μου από ολους.
Είναι απίστευτος.

«Τι κανείς Θείε;»του λέω.
«Καλά αγορι μου.Εσυ;Πως πάει η σχολή;»
«Καλά καλά.Ηρεμα.Εσυ;Πως είσαι;Η Ροζιτα;»λέω.
«Καλά είμαστε καλά.Περιμενουμε τον Δημήτρη για να γεμίσει λίγο το σπιτι»λέει.

Φυσικό...

Χτυπάει το τηλεφωνο του.
«Πρέπει να το σηκώσω.Μην φύγετε όμως παιδιά.Ερχομαι»λέει και πάει μέσα μιλώντας.

Ο κήπος σε αυτό το σπιτι είναι απίστευτος.
Το είχε φτιαξει ο Θείος Αλέξης για την γυναίκα του,την Ζωή όταν ο Δημήτρης ήταν ακόμα στην κοιλιά του.Και από τότε τον προσέχει ιδιαιτερα.

Βλέπω την Μελινα κοίταζε την κουνια.
«Κάτσε»λέω.
«Τι;Όχι οχι και αν σπάσει;»λέει.
«Εδώ καθομαι εγώ και δεν παθαίνει τίποτα,θα σπάσει με εσένα;»της λέω.

Πάντα έσπαγε αυτή η κουνια όταν ημασταν μικροί.Και πάντα την κάναμε πιο γερή.

Κάθεται και αρχίζω να την κουνάω.

Γελάει.
«Λοιπόν;Τι λέει το προγραμμα σου για το καλοκαίρι;»την ρωτάω.
«Τρελο καλοκαίρι.Ακου να σου πω!»λέει.

Και κρέμομαι από τα χείλη της.
Κυριολεκτικά.
Δεν είναι κάτι όμως.
Έτσι κάνω κάθε φορά που πρόκειται να μιλήσει.
Αξιολυπητος ξέρω.

«Ζωγραφική,δουλειά στην πισίνα,τρέξιμο»λέει.Γελαω.
«Τρελο καλοκαίρι δηλαδή;»λέω.
«Ναι...»
«Ακόμα τρεχεις το πρωί;»της λέω.
«Ναι.7 ακριβώς.Ειναι Ωραια.Δεν έχει κόσμο»λέει.
«Πάω και εγώ.Αν θες πάμε μαζί αύριο»της λέω.

Γυρνάει το κεφάλι της να με δει και είναι σοβαρή.

Τόσο που τρόμαξα λίγο.Οτι το παράκανα.
Μετά όμως χαμογελασε.
«Μόνο αν με κουνήσεις δυνατά»λέει.

Και το κάνω.
Την σπρωχνω κάθε φορά και πιο δυνατά.

Γελάει και σταματάω να την κουνάω και καθομαι κάτω και την χαζεύω.

Όλοι έχουν έναν εθισμό.
Απλά για εμένα έτυχε και είναι η Μελινα.