"Θα Σε Περιμένω"

75. • ΜΕΛΙΝΑ •

75.
Βασικά ξέρω.Θα σπάσω.Θα ραγισω.

«Σοβαρά;»λέω.
«Ναι.Μολις το μάθαμε και εμείς.Τωρα μίλησε μαζί του»λέει η Ηβη στην άλλη γραμμή.

Δεν το πειστευω...
Όχι....

«Είναι κρίμα η αλήθεια είναι.Ολοι τον αγαπάγαμε»λέει.
«Ηβη...Πως ήταν;Πως ακουστηκε;»λέω

Δεν θα πρέπει να θέλω να πάθω.
Όχι μετά από όλα.

«Χάλια ακουστηκε.Στεναχωρημενος.Αυτο όμως το περιμέναμε όλοι.Να είναι έτσι.Μονος εμείς που τον ξέρουμε μπορούμε να καταλάβουμε την αγαπη του για αυτόν τον γάτο.»λέει.

Ναι...
Ο Στιτς πέθανε...

Και με πονάει γιατί τον ξέρω και αυτόν μια ζωή.Απο μικρή.

Και θα πονάει ακόμα πιο πολύ ο....
Ο Φίλιππος...

«Όντως.Ηταν κολλητός του όπως έλεγε.Κριμα πάντως...»
«Ναι.Αλλα και πολύ έζησε να σου πω...πο γάτες δεν ζουν τόσο πολύ»λέει.
«Ευχαριστώ που το είπες Ηβη»λέω.
«Μην το συζητάς.Νομιζω έπρεπε να το ξέρεις.Οτι και να έγινε όταν τέτοια πραγματα συμβαίνουν πρέπει να είμαστε ανθρωποι πάνω από όλα»λέει.
«Σωστά.Ευχαριστω.Τα λέμε»της λέω και το κλείνουμε.

Ο Στιτς πέθανε...
Ποοοο....
Δεν το πειστευω...

Δεν το πειστευω ότι δεν θα τον ξαναδώ.Δεν θα το πάρω αγκαλιά πάλι.Δεν θα του χαϊδέψω το κεφάλι και να κλείσει τα μάτια του επειδή του αρεσει τόσο ή δεν θα ξανάδω τα πράσινα ματάκια του.Πρασινα σαν...σαν του Φιλίππου.

Πιάνω το βιβλίο και ξεκιναω να διαβάζω.

Κοιταω το κινητό.

Όχι όχι όχι!
Δεν θα τον πάρω!
Όχι!

Συνεχίσω το διάβασμα.

Δεν θα τον πάρω γιατί αν ακούσω την φωνη του δεν ξέρω πως θα αντιδράσω.
Βασικά ξέρω.Θα σπάσω.Θα ραγισω.

Και είναι κρίμα.Γιατι το προσπαθώ πολύ.Να είμαι δυνατή.Να μην μου λείπει.

Ανοίγει η πόρτα και μπαινει η Τζενη.
«Ξέχασα τα παπούτσια χορού»λέει και μπαινει γρήγορα στο δωμάτιο και παιρνει τα παπούτσια της.
«Όλα καλά;»λέει.
«Ναι»λέω.

Πλέον απαντάω μηχανικά.
«Είδα την λίστα.Εισαι 6η.Μπραβο Μελινακι.Παω μην αργήσω»λέει και φεύγει.

6η.
Ναι.
Παραμένει το μόνο καλό μέσα σε όλα.

Κοιταω το τηλεφωνο.
Όπως είπε η Ηβη είμαστε ανθρωποι πρώτα.

Τον παιρνω με αποκρύψη.

Χτυπάει μια...
Χτυπάει δυο...

«Ναι;»λέει.

Ο Φίλιππος είναι...
Αυτή είναι η φωνη του...
Που έχω να ακούσω τόσο καιρό.
Από τότε που έφυγε από εδώ.Που είπε ότι θέλει να χωρίσουμε.Οτι θέλει αλλά πραγματα από την ζωή.

«Ναι;»ξαναλεει.
«Φίλιππε...»λέω σιγά.
«Λιλο;»λέει.

Λιλο;
Όχι όχι δεν είμαι η Λιλο.
Έχω σταματήσει μήνες να είμαι η Λιλο.
Αλλά μάλλον τώρα που το σκέφτομαι ποτέ δεν ήμουν.

«Όχι.Δεν είμαι η Λιλο.Η Μελινα είμαι»απαντάω όσο πιο ψυχρά μπορώ.
«Σωστά...η Μελινα...»λέει.
«Έμαθα για τον Στιτς»λέω.
«Ναι...πέθανε...»λέει σταναχωρημενα.
«Λυπάμαι.Αληθεια.Ξερω ότι τον αγαπούσες.»λέω
«Ήταν....»
«Ο κολλητός σου.Θυμαμαι...»λέω.

Λες και δεν ζήσαμε μαζί τόσα...

«Κοιτά Μελινα εγώ...»
«Αντίο Φίλιππε»λέω και το κλείνω γρήγορα.

Δεν έπρεπε να τον πάρω...
Να τα πάλι αυτά τα συναισθήματα...
Βγήκαν προς τα έξω,ενώ προσπαθούσα τόσο καιρό να τα θάψω μέσα μου.
Από ότι φενεται δεν τα κατάφερα.
Από ότι φενεται μόνο τον εαυτό μου κοροϊδεύω.