"Θα Σε Περιμένω"

61. • ΜΕΛΙΝΑ •

61.
«Θα πας γαμωτο!Θα πας και τέλος!»λέει.
«Δεν θα πάω!Τελειωσε το θέμα!»λέω.

«Γιατί είσαι σοβαρός σήμερα;»του λέω καθώς περπατάμε.

Δεν μιλάει.
«Νόμιζα θα τρέχαμε»λέω.
«Όχι.Δεν θα τρέξουμε σήμερα»λέει.
«Και γιατί αυτό;»λέω.
«Θέλω να μιλήσουμε»λέει σοβαρά και καθόμαστε στο παγκάκι που είναι στο δασάκι.

«Τι να πούμε;Και όχι δεν θα μιλήσουμε πάλι για τους κοιλιακούς σου.Ενταξει είναι ωραίοι αλλά μέχρι εκει!»λέω και γελάω.

Αυτός δεν γελάει.

«Γιατί δεν μου το είπες;»λέει.
«Ποιο;»
«Για το Λονδινο»λέει.

Τι;
Αυτό δεν το περιμενα...

Που το ξέρει;

«Πως το έμαθες;»λέω.
«Εχει σημασία;Γιατί δεν μου το είπες Μελινα;»λέει.
«Δεν έχει σήμασια Φίλιππε.Αφου δεν θα πάω!»λέω.

Και ξέρω τι θα ξεκινήσει.
Και για αυτό το λόγο δεν του το είπα.

«Νόμιζα τα λέγαμε όλα Μελινα.
Τουλαχιστον εγώ στα έλεγα όλα.Οτι σκέφτομαι,ότι νιώθω.Και γίνεται κάτι τόσο σημαντικό και δεν μου το λες;!»λέει.
«Και εγώ στα λέω όλα Φίλιππε»λέω.
«Προφανως όχι όλα!»λέει.

«Ποιος σου το είπε;»λέω.
«Ο μπαμπάς σου»λέει.

Τι;
Δεν το πειστευω!

«Θα πάω σπιτι και θα τον σκοτώσω!»λέω.
«Όχι Μελινα!Θα πας σπιτι και θα πας να μαζέψεις τα πραγματα σου!»λέει.

Το ξερα,το ξερα,το ξερα!

«Όχι Φιλιππε.Δεν πάω!»λέω.
«Μην κανείς σαν μωρο!»
«Σου είπα δεν πάω!»
«Θα πας!»
«Όχι!»
«Θα πας!»
«Όχι!»λέω.
Επιμένει και ολας...
«Θα πας γαμωτο!Θα πας και τέλος!»λέει.
«Δεν θα πάω!Τελειωσε το θέμα!»λέω.
Με ποιανει το μπράτσο και προχωράει.
«Που με πας τώρα;»λέω.
«Σπιτι να μαζέψεις τα πραγματα σου!»
«Σου είπα όχι Φίλιππε!Δεν το καταλαβαίνεις!Δεν θα πάω και δεν μπορείς να με πιέσεις!»λέω.
«Αυτό θα το δούμε!»λέει χώρις να αφήσει το μπράτσο μου.

Ήξερα ότι θα μου πει να πάω.
Αλλά όχι και έτσι.
Όχι και με το ζόρι.

«Με πονάς!»λέω και αφηνει το χέρι μου.

«Μπορείς να μην είσαι έτσι;»του λέω.

Βάζει τα χέρια στο κεφάλι του.
«Γιατί είσαι ξεροκεφαλη μου λες;»λέει.
«Γιατί σαγαπαω.Για αυτό!»λέω.

Με κοιτάει και έρχεται πιο κοντά.
«Πρέπει να πας...»λέει με πιο ήρεμο τόνο τώρα.
«Όχι Φίλιππε.Δεν πρέπει.Ειμαστε μαζί και είμαστε καλά.Γιατι να το χάσουμε αυτό;»λέω.
«Σε διάλεξαν για κάποιο λόγο Μελινα...»
«Και εγώ διαλέγω εσένα τώρα»λέω.
«Δεν πάει έτσι.Δεν μπορείς να το κανείς αυτό.Ειναι το όνειρο σου από πάντα.Δεν μπορείς να το αφήσεις.Ειδαν κάτι σε εσένα.Τους αρεσες...»λέει.
«Δεν μπορώ να σε αφήσω Φίλιππε...»
«Εγώ εδώ θα είμαι Λιλο.Δεν θα πάω πουθενά.Η σχολή όμως δεν μπορεί να περιμένει πάντα»λέει.

Και είναι γλυκό.
Που θα με περιμενε.Παλι.
Αλλά δεν μπορώ να του το κάνω αυτό.Παλι.

«Όχι Φίλιππε...»λέω.
«Θες να πας;»
«Όχι»
«Ναι καλά.Ειλικρινα τώρα.Με το χέρι στην καρδιά.Θες να πας;»ρωτάει.
«Ναι αλλά...»
«Δεν έχει αλλά.Θα πας»
«Και εσυ;»λέω.
«Εγώ θα κάνω αυτό που κάνω τόσο καιρό.Θα σε περιμένω»λέει.

Με φιλάει στο μέτωπο και μετά με αγκαλιάζει.

«Δεν μπορώ να στο ζητήσω αυτό Φίλιππε...»λέω.
«Δεν κατάλαβες μάλλον.Δεν το κάνω επειδή το ζητάς.Δεν το κάνω επειδή το θες.Το κάνω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή.Το κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Το κάνω γιατί Σαγαπω»λέει.

Αχ βρε Φίλιππε...
Με όλα αυτά που λέει,με όλα αυτά που κάνει πως να φυγω μακριά του...

«Γιατί δεν ερχεσαι μαζί μου;»λέω.
«Τι;»
«Έλα και εσυ μαζί μου»λέω.
«Στο Λονδίνο;Να κάνω τι Μελινα;»λέει.

Το περιμενα ότι θα το πει αυτό.

«Για αρχή θα πας εσυ.Θα σπουδάσεις αυτό που αγαπάς,με την πρώτη ευκαιρία θα έρθω να σε δω,και εσυ όποτε μπορείς και θα είμαστε καλά.Θα μιλάμε συνέχεια στο τηλεφωνο,στο Ίντερνετ.Ετσι και αλλιώς πλέον έχουμε γίνει εξπερ σε αυτό...»λέει και γελάω.
«Δεν θέλω να σε αφήσω....»λέω και βάζει απαλά το κεφάλι του στο δικό μου.
«Ούτε εγώ.Αλλα είναι καλό αυτό Μελινα.Που σε πήραν.Ειναι καλό.Ειναι όνειρο και τι άντρας θα ήμουν αν δεν σε ενθαρινα να ακολουθήσεις τα όνειρα σου;!»λέει.

Και είπα ότι δεν  θα μπορούσε να με σκοτωσει άλλο με αυτά που λέει...
Μπορεί.

«Θα πετύχει;»λέω.
«Φυσικά.Το έχουμε ξανακάνει άλλωστε»
«Ναι αλλά τώρα είμαστε σε άλλη χώρα...»
«Θα πετύχει.Θα δεις»λέει.
«Δηλαδή...»
«Θα πας!Και θα τους δείξεις τι πάει να πει ζωγραφικη.Σιγουρα θα είναι άσχετοι...»λέει και γελάει.
«Άσχετοι δεν νομίζω...»λέω.
«Άκου με και εμένα που σου λέω.Μια δεν θα πιάνουν μπροστά σου...»λέει και κάπως έτσι έφυγε το αγχος και ο φόβος μου για το Λονδίνο.

«Δεν θα σε άφηνα να μην πας.Δεν θα σε άφηνα να αφήσεις το μέλλον σου και τα όνειρα σου εξαιτίας μου...πως θα ήμουν άξιος να είμαι διπλα σου μετά;»λέει.
«Σαγαπω Φίλιππε και δεν ήθελα να στο κάνω πάλι αυτό.Να φυγω.Αρκετα δεν περάσαμε;»λέω.
«Όχι αρκετά μάλλον....»λέει.
«Τι έχω κανεί να αξίζω κάποιον σαν και εσένα μου λες;»λέω.
Γελάει και χώνομαι στην αγκαλιά του.

«Υπάρχεις και αυτό είναι αρκετό...»λέει.