"Θα Σε Περιμένω"

59. • ΜΕΛΙΝΑ •

59.
«Και εγώ και η μαμά σου ξέρουμε ότι είσαι ερωτευμένη..»

Όταν πάω στο σαλόνι και πάω να φυγω για τρέξιμο ακούω τον μπαμπά μου.

«Όχι τόσο γρήγορα μικρή.Για έλα εδώ...»λέει και πάω στο σαλόνι ξέροντας τι θα ακολουθήσει.

«Μπαμπά τα είπαμε αυτά..»λέω.
«Θα τα ξαναπούμε γιατί μάλλον δεν τα κατάλαβες»λέει.

«Μελινα αυτό είναι που πάντα ήθελες.Το έλεγες από μικρή θυμάσαι;Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι που πήγαμε στην θεία σου στο Λονδίνο;Όταν σε πήρα από το χέρι και πήγαμε μαζί.Πως κοίταζες την σχολή καλών τεχνών με ένα βλέμμα.Λες και εβλεπες κάτι μαγικό...»λέει.

Πως μπορώ να το ξεχασω;

Έξω παιδιά τραγουδούσαν,χωρευαν σε μια ακρη.Παιδια ζωγράφιζαν κάτω στα σκαλοπάτια.Δεν κοίταζαν τον κόσμο γύρω τους που τους κοίταζε περίεργα.Συνεχιζαν να κάνουν αυτό που έκαναν χωρίς να νοιάζονται τι γινόταν γύρω.

Το συναίσθημα αυτό...
Σαν να ήξερα που ήθελα να ανήκω όταν μεγαλώσω...

«Ξέρεις τι μου είπες;Αν και μικρή μου τράβηξες το χερι και έσκυψα να δω τι θα μου πεις.Ησουν χαρούμενη.'Μπαμπα μπορώ να έρθω και εγώ μια μέρα εδώ;Να είμαι μαζί τους;'μου είπες.Γελαγα.Λεω πως μπορεί τόσο μικρή και να σκέφτεται έτσι...»λέει.

Αυτό το είχα ξεχάσει ότι το είχα πει...

«Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα 'Αν το θέλεις μπορείς.Μονο αν το θέλεις πραγματικά όμως'.Χοροπηδαγες πάνω κάτω.'Το θέλω το θέλω το θέλω!!!!'  φώναζες...»λέει.
«Και το ήθελα μπαμπά.Αλλα τώρα είναι διαφορετικά τα πραγματα.Εχουν αλλάξει πολλά...»λέω.
«Ξέρεις Μελινα...Και ο αδερφός σου μικρός ζωγράφιζε.Αλλα δεν το ήθελε όπως εσυ.Εσυ ήταν λες και εκφραζοσουν με τα σκίτσα,με τις ζωγραφιες σου.Λες και εξαρτωσουν από αυτό.Ο Μαρκος το έκανε για πλάκα αλλά εσυ πάντα εβγαζες την ψυχή σου μέσα από αυτό.Ξερω πως είσαι,πως νιώθεις,βλεποντας τις ζωγραφιές σου.Και λίγοι μπορούν να το κάνουν αυτό.Πειστεψε με...»λέει.

«Ας πούμε τώρα ζωγραφίζεις ζευγάρια.Και εγώ και η μαμά σου ξέρουμε ότι είσαι ερωτευμένη..»λέει.

Τι;

«Το ξέρατε;»λέω.
«Και βέβαια.Και αν δεν πας για αυτόν τότε θα κανείς λάθος.Να το ξέρεις.Αν αφήσεις ένα όνειρο για κάποιον,με το πρώτο τσακωμό θα την πετάξεις την σπόντα.Θα του πεις ότι αυτός έφταιγε που δεν πηγές....»λέει.
«Δεν πρόκειται να το πω αυτό μπαμπά ποτέ»λέω.
«Θα το πεις.Ακουμε.Θα το μετανιώσεις μετά αλλά θα το πεις»λέει σοβαρά.

Δεν πρόκειται.

«Αναρωτήσου αυτό.Ρωτα τον εαυτό σου.Θες να πας;»λέει.
«Θέλω αλλά...»
«Δεν έχει αλλά.Τα «αλλά» μπορούν να περιμένουν.Αυτο όμως όχι»λέει.
«Δεν καταλαβαίνεις μπαμπά...»
«Καταλαβαίνω Μελινα.Και εγώ ήμουν νέος και ερωτευμένος.Καταλαβαινω.Αλλα αυτό με εσένα είναι διαφορετικό.Αυτο είναι το μέλλον σου και αν δεν είχες ταλέντο θα  έλεγα άστο αλλά αφού εχεις,και είσαι καλή,καλύτερη από τον αδερφό σου,πολύ καλύτερη από μένα.Ειναι κρίμα»λέει.

Αναστενάζω.
Γιατί λέει τέτοια;
Αφού πήρα την απόφαση μου;!

«Μην κάνεις το ίδιο λάθος με εμένα...»λέει.
«Αρα αυτό έχει να κάνει με εσένα όχι με εμένα!»λέω.
«Όχι Μελινα.Αυτο έχει να κάνει με εσένα,να μην κανείς το ίδιο με εμένα.Δουλευω σε μια εταιρία.Δεν ήταν και η δουλειά που ονειρευόμουνα.Θελω εσυ να κανείς κάτι που σου αρεσει.Να είσαι χαρούμενη με την δουλειά σου στο μέλλον.Να κανείς κάτι που σου αρεσει»λέει.

Τον καταλαβαίνω από την μια.
Αυτό το σχολειο ήταν κάτι που συζητήταγαμε όλη μου την ζωή.

«Νόμιζεις εγώ θέλω να πας στην άλλην ακρη,μακριά μου.Μακρια από την μαμά;Είσαι και πάντα θα είσαι το κοριτσάκι μας Μελινα.Η Μπέμπα μας.Ο μικρός Πικασο μας.Και πάντα θα σε θέλω εδώ κοντά μου για να ξέρω ότι είσαι κάλα.Και για μένα το να φύγεις είναι δύσκολο Μελινα.Δεν θέλω.Αλλα αλήθεια πειστευω ότι θα σε βοηθήσει.Θα σου ανοίξει πόρτες,θα σε κάνει καλύτερη.»
«Ίσως δεν θέλω να γίνω καλύτερη»λέω.
«Δεν το πειστευω αυτό.Δεν μπορώ να πειστεψω ότι η κόρη μου είναι χαζή!»λέει.

Ίσως είμαι.
Αλλά είμαι και ερωτευμένη.
Και δεν μπορώ να είμαι πάλι μακριά από τον Φιλιππο.

«Σου κράτησαν θέση!Εδω και δυο χρόνια σου κράτησαν θέση Μελινα!Σκεψου αυτό πριν παρεις κάποια απόφαση!»λέει και πάει μέσα.

Βγαίνω έξω και πάω στο δασάκι.
Τον βλέπω εκει να με περιμένει.

«Άντε!Περιμενω μια ώρα!»λέει γελώντας.
«Μια ώρα ε;»λέω και βάζω τα χέρια γύρω από τον λαιμό του.Μου πιάνει την μέση.
«Δεν με πειραζει όμως.Περιμενα τόσο καιρό...»λέει.
«Και άξιζε;»λέω.
Γελάει.
«Αν άξιζε λέει...!»λέει και με φιλάει.

Όχι όχι.
Δεν πάω πουθενά.
Εδώ ανήκω.
Στον Φίλιππο.