"Θα Σε Περιμένω"

67. • ΜΕΛΙΝΑ •

67.
Μονο εγώ και αυτός.

4 μήνες μετά...

Κοιταω το ρολόι.Αργησα.

Μόλις βγαίνω από το ταξι τρεχω γρήγορα μέσα.

Κοιταω την οθόνη.Πυλη 3.

Τρεχω γρήγορα και βλέπω ότι ο κόσμος έχει ξεκινήσει να βγαίνει.

Κοιτά γύρω να τον δω αλλά τίποτα.

«Λιλο μου;»ακούω και γυρνάω.
Ναι.Αυτος είναι.Καθεται και με βλέπει με αυτά τα απίστευτα καταπράσινα μάτια του.

Τρεχω γρήγορα και με παιρνει αγκαλιά.
«Ήρθες...»λέω.
«Και πολύ άργησα»λέει.

Τον κρατάω κοντά μου.
Ήρθε.
Ο Φίλιππος μου ήρθε.

Μετά από τέσσερις μήνες επιτελους τον βλέπω.Δεν λέω.Καλο το skype αλλα δεν είναι το ίδιο.Δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις όταν νιώθεις μόνη,να τον φιλήσεις,να σου πιάσει το χέρι και να ξεχάσεις τα προβλήματα σου.

Και τώρα τελευταία έχω πολλά.
Προβλήματα εννοώ.

Δεν προλαβαίνω.
Έχω να διαβάσω,να ζωγραφίζω ότι μου λένε,να μιλήσω με τον Φίλιππο,να συνεχίσω το διάβασμα.

Αν και ζωγραφικη έχω πολύ διάβασμα.
Για την ιστορια της τέχνης,για την ιστορία του πικασο και κάθε νεκρού ζωγράφου,και αλλά χίλια τέτοια.Ειναι εξαντλητικό.

Με κοιτάει.
«Άσε με να σε δω...»λέει και γελάω.
«Μου έλειψε αυτή η φάτσα»λέει.
«Ναι;»λέω.
«Τρομερά πολύ όμως!»

Τον τραβάω από την μπλούζα του και τον φέρνω κοντά μου.

«Μου ελειψες...»λέω και τον φιλάω.

Αυτό.Αυτο εδώ.Δεν θα μπορούσαν κάπως να πάει στον άλλο μέσω βιντεοκλήσης;
Θα βοηθούσε πολύ την κατάσταση.

Μου ποιανει το χέρι και πάμε έξω.

«Και αυτό είναι το Λονδίνο»λέω.
«Δεν ήρθα για το Λονδίνο όμως...»λέει.
«Α ναι;»λέω.
«Ναι.Ηρθα για σένα»λέει.

Πολλές φορές σκεφτηκα να τα παρατήσω όλα και να πάω κοντά του.Ισως έτσι πως τα πάω στην σχολή τελικά πάω.

Είναι δύσκολο.
Ποιο δύσκολο από όσο νόμιζα.

Μπαίνουμε στο ταξι και πάμε στο ξενοδοχειο που του έκλεισα.
Δεν μπορεί να μείνει μαζί μου στο δωμάτιο.Δεν μενω μόνη μου.

«Πως είσαι;Πως πάει η σχολή;τα μαθήματα;Τους έδειξες τι πάει να πει Λιλο;»λέει.

Όσο για αυτο...

Αλλά ας μην του πω τίποτα.
Δεν χρειάζεται να χαλάσουμε τις δυο μέρες που έχουμε μαζί.Χωρις σχολή,χωρίς ζωγραφικη.Μονο εγώ και αυτός.

«Μια χαρά πάνε όλα.Εσυ;Πως είναι τα παιδιά;Ο Στιτς;Οι γονείς μου;Οι γονείς σου;»
«Καλά.Ολοι είναι καλά.Μας λείπεις»λέει.
«Σε ολους;»λέω.
«Σε ολους.Απλα σε μένα πιο πολλη.Ξερεις.Επειδη σαγαπαω και τα σχετικά...»λέει.
«Α ακόμα;Νόμιζα ότι άλλαξε αυτό»λέω για πλάκα.
«Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ»λέει.

Ήρθε...
Πέντε λεπτά έχει που ήρθε και μου άλλαξε την ψυχολογία.
Ακόμα τέτοια επιρροή έχει πάνω μου.

Και το βλέπω.
Αυτό να μην αλλάζει ποτέ.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και μπαίνουμε στο δωμάτιο για να αφήσουμε την βαλίτσα του.Εχω σχέδια για το διήμερο.Θα του δειξω όλο το Λονδινο.

«Δεν ειναι τίποτα σπουδαίο.Αλλα είναι κοντά στο κέντρο.Ξερεις έχει πολύ κίνηση και για να πας κάπου,ακόμα και να...»λέω.

Δεν προλαβαίνω να τελειώσω.
Έχει έρθει κοντά μου και βάζει τα χέρια του στην μέση μου και κολλάει το σωμα του στο δικό μου και αρχίζει να με φιλάει.

Κάνω αργά βήματα προς τα πίσω μέχρι που πέφτουμε στο κρεβατι.Βγαζει τα παπούτσια του χωρίς να σταματάει να με φιλάει.Τωρα πάει στον λαιμό μου και αμέσως με ανατριχιάζει.

«Φίλιππε...ήθελα να σου δειξω το Λονδίνο...»λέω.

Με κοιτάει.

«Καρφακι δεν μου καίγεται για το Λονδινο.Οπως είπα.Ηρθα για σένα...»λέει και τώρα τον φιλάω εγώ.

Γιατί και ήρθε για μένα,αλλά και τον αγαπάω σαν τρελή.