"Θα Σε Περιμένω"

18. • ΜΕΛΙΝΑ •

18.
«Δεν μπορούσα να χαλάσω αυτήν την σύνδεση που είχατε...»

«Άντε αδελφούλη...»του λέω.

Είμαστε στο σπιτι του Δημήτρη.
Θα Πηγαινε στο τάφο της μαμάς του και έτσι είπαμε να κάνουμε ένα μπάρμπεκιου όλοι μαζί.

Θα το χρειαστεί όλο αυτό.
Κάθε φορά που γυρνάει από εκει είναι κάπως.

Λογικο όμως.

«Περιμενε.Το καλό πράγμα αργεί να γίνει»λέει ο Μαρκος.
«Κάποια είναι ανηπομονη...»λέει ο Φίλιππος.
«Μόνο λίγο...»λέω και γελάει.

«Την καλυτερη μπριζόλα την θέλω εγώ έτσι!!»φωνάζει ο μπαμπάς από το τραπέζι.
«Κάνε όνειρα!Στην θεία θα την δώσει!»λέει η Θεία Ελεάννα στον Μάρκο.
«Θα το σκεφτω!»λέει αυτός.
«Θυμίσου ποιος σε έφερε σε αυτόν τον κόσμο...»λέει ο μπαμπάς δυνατά και γυρνάει η μαμά να τον δει.
«Ναι.Για θυμήσου...»λέει εκείνη.
«Μαζί Λεξι μου.Θα την μοιραστούμε!»λέει και γελάμε όλοι.

«Δεν υπάρχουν οι γονείς σας...»λέει ο Φίλιππος.
«Πραγματικά όμως δεν υπάρχουν...»λέει ο Μαρκος.
«Άντε...»λέω.

Πεινάω πολύ.
Φενεται έτσι;

«Αυτή είναι του Φίλιππου.Η επόμενη είναι δικιά σου»λέει ο Μαρκος και βάζει την μπριζόλα  σε ένα πιάτο και του το δίνει.

Κοιταω την μπριζόλα.
Φεμται Ωραια.
Λαχταριστή.

Αντίο μπριζολιτσα...

«Παρτην.Θα πάρω την επόμενη»μου λέει ο Φίλιππος.
Τι;
«Όχι όχι δεν πειραζει...»λέω.
«Αλήθεια δεν με πειραζει.Παρτην...»λέει και μου δίνει το πιάτο.
«Ευχαριστώ Φιλιππε...»του λέω.
«Τίποτα Λιλο...»λέει αυτός.

Βλέπουμε τον Δημήτρη με τον μπαμπά του να έρχονται.
«Πηγαινε»λέει ο Φίλιππος και του πέρνει το πιρουνι από τα χέρια.

Τρέχει κοντά του.

«Ψηστη Φίλιππε,θέλω καλή δουλειά!»του λέω.
Γελάει.
«Μάλιστα αφεντικό!»λέει.
«Και ευχαριστώ για την μπριζόλα»λέω.
«Δεν είχα και επιλογή»
«Τι εννοείς;»λέω.
«Ότι έτσι πως την κοίταζες σαν να την ήθελες ερωτικά.Σαν να είχατε σχέση.Δεν μπορούσα να χαλάσω αυτήν την σύνδεση που είχατε...»λέει.
«Καλό...σε σχέση με την μπριζόλα»λέω και γελάω.
«Είναι πιο ώριμη από τους συμμαθητές μου αρα...»λέω.
«Τόσο ανώριμα;»
«Άσε.Ακομα παίζουν μπουκάλα.Το διανόησε;»του λέω.
«Ακόμα υπάρχει αυτό;»
«Ναι δυστηχως.Τα αγόρια της τάξης μου είναι ο λόγος που δεν θα κάνω ποτέ σχέση»λέω.
«Καλά δεν νομίζω...»λέει.
«Αλήθεια λέω.Αν τους εβλεπες θα καταλάβαινες.Και μετά λένε εμένα γιαγιά.Εγω φταίω που είναι έτσι;»λέω και γελάει.
«Μην γελάς.Παππου!»λέω.
«Έτσι;Δώσε την μπριζόλα πίσω τότε!»λέει.
«Όχι.Ειναι αργά.Μου την έδωσες!»λέω.

«Πρόποση Ελατε!»φωνάζει ο Θείος Βασίλης και τρέχουμε γύρω από το τραπέζι.

Παίρνουμε αναψυκτικά και σηκώνουμε τα ποτήρια ψηλά.

«Ας πιούμε σε εμάς.Σε ολους εμάς.Σε αυτήν την τέλεια οικογένεια που έχουμε δημιουργήσει»λέει ο μπαμπάς μου.
«Στην υγεία μας!»φωνάζουμε όλοι.

Και είναι ωραίες τέτοιες στιγμές.
Που είμαστε όλοι μαζί.
Δεν συμβαίνει όμως συχνά.
Το να μαζευτούμε όλοι.

Τόσα άτομα και έχουν δουλειά,οικογένεια.Δεν μπορούν να συντονιστούν πολλές φορές.

Και τώρα θα φύγει ο Μαρκος,Ο Δημήτρης,ο Φιλιππος.

Επρεπε να με είχαν κάνει πιο μεγάλη.
Να πηγαινα μαζί τους.

Πάμε πάλι κοντά στης ψησταριά.
Αφήνω κάτω την μπριζόλα και προσπαθώ να την κόψω αλλά δεν κόβεται.
«Άστο το κάνω εγώ»λέει ο Φίλιππος.

«Τι επαθες;Γιατί συνεφιασες έτσι;»με ρωτάει.
«Τίποτα»λέω.
«Στους άλλους αυτά όχι σε εμένα.Τι είναι;»λέει.
«Απλά θα φύγουν τα αγόρια.Θα φύγεις και εσυ...»λέω.
«Μην νομίζεις ότι θελουμε και ολας.Εγω τουλάχιστον δεν θέλω»
«Δεν θέλεις;»λέω.
«Όχι δεν θέλω.Αν μπορούσα θα καθόμουν εδώ»λέει.
«Ωραια θα ήτανε...»
«Θα σου άρεσε;Να καθόμουν;»με ρωτάει.

Και το ρωτάει;;;

«Φυσικά Φίλιππε και θα μου άρεσε...»λέω.
«Επειδή θα είχες κάποιον που θα νιώθεις σαν αδερφό σου κοντά έτσι;»λέει.
«Ναι.Και δεν θα ήμουν μόνη»λέω.

Αφηνει το πιρούνι κάτω και πάει στα αγόρια που μιλαγανε.Θυμωμενα.

Τι είπα τώρα;