"Θα Σε Περιμένω"

43. • ΜΕΛΙΝΑ •

43.
«Θες να με τρελάνεις;Αυτό θέλεις;»λέει.

Δέκα μέρες μετά...

«Γιατί φοράς φορμα;Μην μου πεις ότι θα πας για τρέξιμο;»λέει ο μπαμπάς μου.
«Όχι μπαμπά.Δεν θα τρέξω απλά θα περπατήσω λίγο...»λέω και ανεβαίνω στο δωμάτιο να βαλω τα αθλητικά.

Μπαινει μέσα η μαμά και κλεινει την πόρτα.
Γιατί μυριζομαι κουβέντα;!

«Μελινα;Να μιλήσουμε λίγο;»λέει.
«Ναι μαμά.Τι είναι;»λέω.
«Τίποτα απλά τις τελευταίες μέρες είσαι κάπως.Δεν πολυμιλας,δεν πολύτρως και ψιλόανησυχούμε με τον μπαμπά.Αν εχεις κάτι,το οτιδήποτε μπορείς να μας το πεις.Το ξέρεις αυτό έτσι;»λέει.
«Ναι μαμά.Το ξέρω.Αλλα όλα είναι καλά.Μην ανησυχείς»της λέω.

Τι να της πω και αυτηνης;
Πως το λένε αυτό;

«Σίγουρα;Σαγαπαμε κόρη μου και θελουμε να είσαι καλά....»
«Είμαι καλά μαμά.Μια χαρά»λέω.

Και δυο τρομάρες.
Έχω κλειστεί στον εαυτό μου που δεν έχω καταλάβει ότι τους ανησυχώ.
Ίσως πρέπει να αλλάξει αυτό.Τουλαχιστον μπροστά τους.

Ανοίγει την πόρτα.
«Πάντως είναι περίεργο...»λέει.
«Ποιο;»λέω.
«Έτσι ακριβώς εκανα εγώ όταν συνηδητοποιησα ότι αγαπούσα τον μπαμπά σου.Τοτε που πηγαίναμε ακόμα σχολειο...»λέει και φεύγει.

Παιρνω την ζακέτα και φεύγω.
Τώρα τελευταία πνίγομαι ακόμα και μέσα στο σπιτι μου.

Περπατάω μέχρι το δασάκι.
Ας μην τρέξω ακόμα.
Αν και δεν με πονάει αλλά πάλι.
Μου είπαν μην το κουράζω.

Έτσι περπατάω.

Χτυπάει το τηλεφωνο μου.Γελαω.
«Γεια σου Ηβη»λέω.
«Γεια σου γλυκιά μου.Τι κανείς;Πως είσαι;»
«Καλά.Μια χαρά.Εχω βγει για περπάτημα.Εσυ;»
«Καλά.Ειμαι στους γονείς μου.Ειναι και ο Δημήτρης εδώ»λέει.
«Οχ!Γνωριμια με τους γονείς και έτσι;»λέω.
Γελάει.
«Δεύτερη γνωριμία ας πούμε...»λέει.
«Ωραια»
«Το πόδι σου;»λέει.
«Μια χαρά.Δεν πονάει.Δεν τρεχω ακόμα αλλά όπου να ναι»λέω.
«Χερομαι.Ο Φίλιππος δεν ήρθε εκει;»λέει.
Τι;
«Από που και ως που;Δεν θα πηγαινε κατευθείαν στην σχολή;»λέω.
«Όχι.Εχει μέρες ακόμα.Νομιζα θα ήταν εκει...»
«Όχι.Δεν τον έχω δει.Ισως Καλυτερα.Δεν χρειάζεται να τον βλέπω.Ακομα δεν βγάζει νόημα τίποτα με τον
Φίλιππο.Ισως η απόσταση κάνει καλό.Μου κάνει καλό.Ποιος ξέρει»λέω.
«Αλήθεια το πειστευεις αυτό;»λέει.
«Δεν ξέρω Ηβη.Απλα θέλω να εξαφανιστεί από την ζωή μου;Μπορεί να γίνει αυτό;!»λέω.

«Να εξαφανιστω...;»ακούω μια φωνη και γυρνάω να δω τον Φίλιππο.

Τι;
Τα άκουσε όλα;
Κάνε να μην τα άκουσε όλα...

«Η φωνη του Φιλίππου ήταν αυτή;»λέει η Ηβη στο τηλεφωνο.
«Ναι»
«Οχ.Καλυτερα είναι να μιλήσετε.Δεν πειστευω είναι τα πραγματα όπως νομίζεις»λέει και το κλείνω.

«Ποτέ ήρθες;»λέω.
«Μόλις»λέει.Αρα δεν τα άκουσε όλα.

Ουφ.
Ευτυχώς.

«Ωραια»λέω και ξεκιναω πάλι να περπατάω.
«Θα φύγεις πάλι;Όπως την άλλη φορά;Που έπεσες και στραμπουληξες το πόδι σου;»λέει.
«Φυγε Φίλιππε!»λέω και με τραβάει από το χέρι.
«Θες να με τρελάνεις;Αυτό θέλεις;»λέει.
«Τι θες;»λέω.

Γιατί δεν με αφηνει ήσυχη;
Γιατί πρέπει να το κάνει πιο δύσκολο;

«Θέλω να μου πεις τι εκανα!Τι εκανα και με διώχνεις έτσι!Εσυ δεν λες συνέχεια ότι είμαι σαν αδερφός σου;Δικά σου λόγια όχι δικά μου!»λέει.

Αδερφός...
Όντως εγώ το είπα...

Και τώρα ηρθαν τα πραγματα άνω κάτω...
Τώρα τον βλέπω αλλιώς...
Τώρα δεν μπορώ να τον βγάλω από το
μυαλό μου...

«Δεν...»
«ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΑΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΛΙΝΑ.ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ!»μου φωνάζει.

Πρώτη φορά μου φωνάζει έτσι...

«ΘΑ ΦΥΓΩ!ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ.ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΩΣ.ΑΝ ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΟΥ!ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΦΕΡΕΣΑΙ ΑΝΩΡΙΜΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ
ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΑΞΙΖΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!»λέει και φεύγει.

Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου...
Και νόμιζα ότι αυτό που κάνω είναι το πιο σωστό.

Ότι με το να μείνω μακριά από αυτόν θα προστατέψει την καρδιά μου...