I WANT ALL OF YOU

Η κόρη μας ...

Ο ιδρώτας του έπεφτε σαν νερό απ'το μέτωπο του,είχε γίνει μούσκεμα ολόκληρος από το άγχος λες και περνούσε ο ίδιος τον πόνο και όχι εκείνη,μα βλέποντάς τον έτσι ήταν τόσο δύσκολο να πάρει κουράγιο για να ανασάνει,ήταν τόσο δύσκολο να τον βλέπει να βογκαει λες και γεννούσε ο ίδιος,ήθελε όσο τίποτα να γελάσει από το τρόπο της αντίδρασης του μα ο πόνος αυξανόταν συνεχώς και δε την άφηνε να απαθανατίσει εκείνη την στιγμή όπως πραγματικά ήθελε,ο πόνος γινόταν αβάσταχτος,τα μάγουλα της άρχισαν να περνούν μια κόκκινη απόχρωση από την πίεση που δεχόταν ολόκληρο το κορμί της,κάθε κύτταρο της ένιωθε πως χανόταν και δεν έμενε ζωή μέσα της ,είχε μουδιασει από ένα περιεργο κύμα και ύστερα ο πόνος την χτυπούσε σαν εκρηκτικά που έφερναν μόνο πόνο και ζάλη!!!

"ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΈΨΩ!!! ΓΕΝΝΑΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ ΒΟΉΘΑ ΜΕ" φώναξε εκείνος νιώθοντας να χάνει την γη κάτω από τα πόδια του

"ΜΠΡΑΙΑΝ ΔΕ ΘΑ Α ΑΝΤΈΞΩ ΠΟΝΑΩΩΩΩ"

"ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΚΆΝΕΙΣ ΑΥΤΌ ΤΩΡΑ ΝΤΕΜΠΟΡΑ,ΑΡΧΊΖΩ ΝΑ ΦΟΒΆΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΏ Ο ΊΔΙΟΣ " της είπε καθώς δε την άφησε στιγμή από τα δύο του χέρια,της χάιδευε τα μαλλιά και της έδινε πεταχτά φιλιά μα δε μπορούσε να χαμηλώσει την ένταση της φωνής του...

"Ε ΕΣΎ ΓΙΑΤΊ ΦΩΝΆΖΕΙΣ ΣΑΝ ΝΑ ΓΕΝΝΑΣ ΜΑΖΊ ΜΟΥ?" Τον ρώτησε περιμένοντας με αγωνία αυτό που θα έλεγε,τότε την κοίταξε γεμάτος αγωνία και ύστερα γύρισε προς το μέρος του κοιτάζοντας το κενό

"Σωστά,εγώ γιατί φωνάζω τώρα? ΓΙΑΤΊ ΤΑ ΣΚΕΦΤΌΜΑΣΤΕ ΌΛΑ ΑΥΤΆ? ΓΕΝΝΑΜΕ ΤΏΡΑ " της είπε θέλοντας να γελάσει ακόμη και ο ίδιος με τον εαυτό του

Όταν επιτέλους βγήκε απ'τη πελώρια άμμο που δε τους βοηθούσε ιδιαίτερα στο περπάτημα μα τους έδινε περισσότερα εμπόδια και σκαμπανεβάσματα κάνοντας την να σπαράζει,βγήκαν σε έναν ερημικό δρόμο στον οποίο δεν υπήρχε ψυχή, ούτε κάποιο αμάξι για να τους βοηθήσει και να τους μεταφέρει σε ένα κοντινό νοσοκομείο... έβρισε μέσα από τα δόντια του γεμάτος αγανάκτηση καθώς δεν άκουγε την φωνή της,παραμιλουσε μέσα στη ζαλάδα της λέγοντας κάποια προσευχή ...

"Ντεμπορα? Αγάπη μου? ΓΥΝΑΊΚΑ μου ,γιατί δεν μιλάς? "

Τα μάτια της τον κοίταξαν γεμάτα αγωνία ,ερχόταν η στιγμή!!

"Δε δεν υπάρχει κάποιος ?"

Τα χαρακτηριστικά του σκληρυναν βρίζοντας ακόμη μια φορά  .

"Εγώ φταίω!!!! Δεν έπρεπε να σε πάρω αυτή τη βόλτα,περπατήσαμε τόσο μακριά που φτάσαμε σε μια απόμακρη ερημιά εξαιτίας μου,όλα είναι δικό μου λάθος "