Unexpectedly Yours

Trash (CHAPTER 29)

Bea's POV:

" Tapos ko ng gawin ang gusto niyo, nasabi ko na na patay na yung babae at si Mr Ford ngayon ay nagdudusa dahil sa nangyayari as what you want." malapad akong napangiti dahil sa balita nito. Nagawa ko na ang plano ko nagawa kong pagdusahin si Kev at ito ang pagkakataon kong emeksena.
"Ok great job, heto na ang bayad ko at tandaan mo wag na wag ka ng magpapakita sakin ulit naiintindihan mo!" mabilis itong tumango at tuluyan ng umalis sa lugar. Nasa hospital parin ako hanggang ngayon dahil may ginawa pa ako na alam kung ikinagalit ni Kev pero wala akong pakealam lalong-lalo na kung tungkol kay Zet.

Naglalakbay pa ang isip ko kung ano ang susunod kung hakbang ng tumunog ang telepono ko.
"Hello who the hell is this?" mabilis kung tanong sa kabiling linya at mabilis na tumakas ang dugo sa mukha ko ng marinig ko kung sino yun.
"Alam kong alam mo kung sino ako Bea at yang mga pinagagawa mo alam ko lahat mula simula hanggang huli kaya magiingat ka baka isang pitik ko lang boom! Bye bye." at pinatayan na ako ng tawag ng hinayopak na yun akala ko wala na siya akala ko wala na akong problema akala ko lang pala. Maling tao ang binanga mo dahil ang totoong Bea Gonzales ay halimaw at hindi magpapatalo.

Jack POV:

Ilang araw na ang lumipas simula ng iwan ako ng babaeng mahal ko. Lahat ng taong konektado siya ay ako ang sinisisi, tama naman sila eh nangako ako na aalagaan at babantayan ko siya pero wala akong nagawa hindi ko nagawa.

Heto ako ngayon sa kwarto kakatapos lang ng libing ni Zet katatapos ko lang rin harapin lahat ng galit at hinanakit ng mama, kapatid at ibang kamag-anak ni Zet. Hindi ko yun ikakaila mismong pamilya ko ay sinisisi ako pero wala akong maramdaman ni kahit ano dahil subrang manhid na ng puso at katawan ko. Kaya heto ako ngayon sa silid ko na siyang karamay ko sa paghihinagpis at isang bilangoan na nagsisilbing parausan ko sa sakit at galit na nararamdaman.

"Babe bakit mo ko iniwan, nangako ka sakin diba na hindi ka mawawala nangako ka. Patawad kung nasaktan man kita patawad..Babe hindi ko kayang wala ka Hindi ko kayang hindi ka makita at makasama. I'm so sorry Zet." umiiyak na ani ko sa litrato ng babaeng mahal at iniwan ako subrang ganda niya dito sa litratong to kinuha ko pa to ng minsang namasyal kami sa butterfly garden.
" Paano na ako ngayon..alam mo babe na ikaw lang ang lakas ko ikaw ang buhay ko..pero wala eh gago ako eh ginago kita..sorry sorry sorry." Niyakap ko ang larawan niya at humiga sa kama ko at mahinang humagulgol.
"Zet Xhian Sandoval mahal ko. Babe alam kong alam mong mahal na mahal kita. Pero ngayong wala ka na Ewan ko kung makakabangon ako at babalik sa dating Jack na nakilala mo pero tatandaan mo diyan sa langit na hindi ka mawawala sa puso at isip ko paalam babe." matapos kung sabihin ang mga salitang yun ay nagpatuloy ako sa pag-iyak at ganon rin ang pagtigil ng mundo ko at dahil sa walang himpit na iyak hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

*Babe I love you, JACK KEVIN FORD MAHAL KITA! salamat paalam.. *

"Zet!!" napabalikwas ako ng bangon matapos kung mapanaginipan si Zet.
"Jack anak ok ka lang?" napatingin ako kay mommy na hindi ko namalayang nasa silid ko.
"Mom..bakit po kayo andito? Ayoko pa pong kumain." deretso kung sabi kay mommy na ngayon at nasa tabi ko na at nakahawak sa kamay ko. Ilang araw na rin silang pabalik-balik sa silid ko pero ayokong lumabas dahil natatakot akong humarap sa lahat duwag na kung duwag pero ayoko pa hindi ko pa kaya.
"Son I'm sorry for blaming you about Zet, We really don't know what to feel and say that time because its so fast very fast that we can't clearly understand I'm sorry son." nagsimulang mamalisbis ang mga mata ni mommy habang sinasabi niya sakin yun.
" Mom I'm so sorry too pero kasi Mom I don't know what to say I don't know what to react I dont know what to act and everything." walang emosyong saad ko kay mommy na ngayon ay hinahaplos ang pisngi ko.
"Alam ko..alam namin yun anak.
Kung andyan ako sa sitwasyon mo ganyan rin ang gagawin ko kasi anak alam naming mahal na mahal mo siya at hindi yun madali." lumambot ang ekspresyon ng mukha ko matapos sabihin ni Mommy ang mga katagang iyon.
"Mom napakasakit subrang sakit hindi ko alam kung saan ako magsisimula at kung saan ako kakapit ngayong wala na siya iniwan na niya ako. Its hard for me to stand and accept everything that happened, paano ko haharapin ang pamilya niya kung mismo ako hindi ko alam kung paano ko tatangapin ang lahat." nagsimulang tumulo ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan kasi gusto kong maging matapang.
"Shh son were here your daddy, me and your brother don't lose hope at kung nahihirapan ka handa kaming tumulong kasi mahal ka namin hindi ko kayang nagdudusa ka at nakikitang araw-araw umiiyak anak." napatango ako at patuloy na umiiyak habang yakap si mommy.
"Mom thank you for being here and help me gain my strength to face my problems thank you I love you." matapos kung sabihin yun ay tumango lang si mommy at mas hinigpitan pa ang yakap sakin.

Babe alam kung masaya ka na sana nasa puso at isip mo pa rin ako kahit wala ka na. Wag kang mag-alala ako ang bahala sa Mama at kapatid mo, Zet Xhian Sandoval I love you and that's forever.