ESVED

Adam~

Prolog I.

"Peki hiç unutmayacak mısın onu?"

Kadın yere sabitlediği bakışlarını kaldırıp gözlerinin içine baktı adamın. Biri cansız, diğeri içinde ışığın her rengini saklayan iki ayrı dünya gibiydi gözleri... "Unutmak... mümkün mü? Ben tüm benliğimle "O" olmuşsam, nasıl unutabilirim ki?"

"Benliğinde bir yer açsan bana içeri sızabilecek küçücük incecik bir yer... Bende tutunabilirdim belki yüreğinde. Hem bak artık o yok. Cansız, ruhsuz, soğuk bir taş parçası senin umutlarını yeşertebilir mi? "

Mezar taşını bir kez daha özlemle okşadı Kadın... "Bedenini bile çok gördüler bana!" diyemedi. Burada sadece benim solmuş umutlarım yatıyor diyemedi. Senin gözlerin göremiyorsa onun bendeki varlığını... elimden hiçbir şey gelmez diyemedi. Onun yerine kalktı,bir kez daha baktı gönlünün son atışına ve yürümeye başladı.

Yanında geliyordu adam. Sonbahar yapraklarını dökmüş yeniden yeşermek için bir kez daha oğullarını toprağa bağışlamıştı ağaçlar. "Bende bağışladım" diye düşündü kadın. Ama benim ektiğim tohumlar hiç başak vermedi. Gönlümün baharı hiç gelmedi. Kapattı gözlerini sessizliği dinledi usulca..

Adamın ayak seslerini duyuyordu. Hafif aksak.. Üzgündü belli ki. Üzüldüğünde yada çok kızdığında ayağı daha çok aksıyordu. Biliyordu kadın. Artık adamın her halini biliyordu. Kızdığında hissiz gözünün bile nasıl ateşler aldığını.. Gülümsediğinde kardan başını kaldıran ilk kardelen gibi güzel kırılgan ama mağrur göründüğünü... Hepsini biliyordu.

Gitsin istemiyordu ya...
Gel de diyemiyordu...

Sınav ertesi  sevgili özgeerk'i kırmamak için küçücük bir prolog yolluyorum sizlere. Biraz çetrefilli mi oldu ne? Neyse siz düşünedurun bakalım. Yeni bölüm yarına yetişecek inşaAllah :)