Her şey vardı o sevgide;
Deniz vardı mesela...
En hür kuşlar tepemizde kanatlanırdı,
Uzak yollardan dönerdi kelimeler,
Bir şeyin etrafından dolanırdı,
Selvi ağaçları soğuk taşlardan uzak anlatılır,
Soğuklar telve sıcaklığıyla ısıtılırdı,
Herşey vardı o sevgide;
Bir şey hariç...
Herşey vardı o sevgide;
Yollara utangaç adımlar atılırdı,
Bir damara vurduğu yumruk kalbin,
Ve boğaza durmuş bir yumru kalırdı.
Düşünmek vardı mesela...
Düşüne düşüne sevmek vardı,
Insan olarak kalmak, insanlığı anlamak...
Herşey vardı o sevgide;
Bir şey hariç...
Herşey vardı o sevgide...
Istanbul vardı, Galata, Sultanahmet...
Beşiktaş hayaldi belki ama,
Fanatik ruhlu tutkular vardı.
Meşguliyetler dalgın ve sabırsız,
Vuslat bomboş bir tepside,
Elimizde kalırdı.
Herşey vardı o sevgide;
Bir şey hariç...
Herşey vardı o sevgide...
Kitaplar, şarkılar, türküler,
Koca koca verilmiş sözler,
Ve en ateist yeminler vardı.
Dolu dolu bir gençliğin hasreti,
Göz ucunda vücudumuzu sarardı.
Doğusu, Batısı ve kuzeyi haritanın,
Sıcak-soğuk her yağmuru şehrin,
Ve tüm iklimleri yer kabuğunun,
Bizim için bahardı...
Herşey vardı bu sevgide,
Ama öyle bir şey yoktu ki;
Herşey hariç kalırdı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAĞBANIN SON SÖZÜ
Thơ caCân ü ten oldukça benden derd ü dâğ eksük degül Çıhsa cân hâk olsa ten ni cân gerek ni ten bana Dûd ü ahkerdür bana serv ile gül ey bâğbân N'eylerem ben gülşeni gülşen sana külhan bana FUZULÎ
