Toprak karası sokaklar,
Böyle olmazdı İstanbul günleri
Etrafta bir ölüm sessizliği,
Feryat eden sadece kadınlar,
Usulca etrafa bakıyor,
Gözü nemlenmiş adamlar.
Ne vakittir sürüyor bu zemheri
Yalnızca gülerdi insanların gözleri
Oysa ben hiç gülmedim
Sana vurulduğum ayrılık gününden beri
İşte! Bir tabut çıkıyor şu tarftan,
Yorulmuş isyan eden ses telleri,
Gelip geçenler bakıyor etraftan,
Üzülüp, kederleniyorlar sanki
Tek damla yaş görmüyorum anamdan babamdan,
Tabuttaki benim halbuki,
Benim tabutta taşıdıkları adam,
Sana vurulduğum ayrılık gününden beri.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAĞBANIN SON SÖZÜ
PoesíaCân ü ten oldukça benden derd ü dâğ eksük degül Çıhsa cân hâk olsa ten ni cân gerek ni ten bana Dûd ü ahkerdür bana serv ile gül ey bâğbân N'eylerem ben gülşeni gülşen sana külhan bana FUZULÎ
