Ben beş yaşında bir canken;
Dayım bir kamyon yaptı bana tahtadan
Tekerlekleri karalastik topuğundan
Köyün öğretmeni çağırdı beni evine
Kurtarayım diye sıkılmış tatlı kızını
Yalnızlıktan...
Ben beş yaşında bir canken
Bakakaldım odanın kenarından
Ilk kez gördüğüm oyuncaklara
Ve gözlerine bakamadım kızın utanmaktan
Yanına yaklaşamadım korktum
Yüzünü kaldırmıyordu
Oyuncaklarından
Ben beş yaşında bir canken
Oynadı kamyonumla küçük kız, candan,
Samimi gülücükler eşliğinde
Hızla attı çocuk kalbim heyecanımdan
Derken tuttu attı ve kırdı
Ve tek bir ses dahi çıkamadı boğazımdan
Ben beş yaşında bir canken
Evime geri gönderdi beni öğretmen
Ve ben o gün bu gündür bir canım
Kırık bir kamyonla gezen
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAĞBANIN SON SÖZÜ
PoesíaCân ü ten oldukça benden derd ü dâğ eksük degül Çıhsa cân hâk olsa ten ni cân gerek ni ten bana Dûd ü ahkerdür bana serv ile gül ey bâğbân N'eylerem ben gülşeni gülşen sana külhan bana FUZULÎ
