YALNIZ EV'DE ÖZLEM
Geride bıraktığın koca taş yapıyı,
Hafif sararmış uzun esmer elinin,
Belki bin sefer açtığı kapı kollarını,
Ve eski paslanmış aynanın önündeki,
Açık mavi traş kutusunu,
Görüp de ağlamamak ne güç...
Odandaki ahşap gıcırtısını,
Her yere basışında vitrinden gelen,
Tozlanmış kadehlerin tıngırtısını,
Ve çatallanmış sesinle,
O taa içten 'oğlum' deyişini,
Duydum sanıp da irkilirken,
Ağlamamak ne güç...
Ceketinin iç cebini,
Avuç içi kadar ekmeğini,
Sabrını, sabırsızlığını, heyecanını,
Bıyık altından gülüşünü,
Ağlarken boyun büküşünü,
Ve kapı arkasında asılı duran,
Yetim gömleğinin sen kokusunu,
Hatırlayıp da hüngür hüngür ağlamak varken,
Ağlamamak ne güç...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAĞBANIN SON SÖZÜ
ŞiirCân ü ten oldukça benden derd ü dâğ eksük degül Çıhsa cân hâk olsa ten ni cân gerek ni ten bana Dûd ü ahkerdür bana serv ile gül ey bâğbân N'eylerem ben gülşeni gülşen sana külhan bana FUZULÎ
