Little Guy Deel 2

-11-

Pov. Niall

Wanneer we bij Stan's ouders zijn is Louis niet veel veranderd. Hij blijft zichzelf aan Harry vastklemmen of aan mij.

"Lou ga met Stan spelen." Louis schud zacht zijn hoofd en klemt zich weer tegen me aan. "Waarom niet?" "Wil niet bij jou weg." "We hebben nog een heel weekje, ga maar met Stan spelen, papa en ik gaan nergens naar toe." Louis knikt zacht en laat me los. Ik druk een kus tegen zijn voorhoofd. Louis drukt een kusje op mijn lippen. "Hou van jou papa." "En ik van jou Boo." Ik druk nog een kus op zijn wang en ik til hem van mijn schoot af. Louis rent naar boven waar Stan aan het spelen is.

"Waarom is hij zo knuffelig vandaag?" vraagt Kasper, de vader van Stan. "Louis mag niet mee op tour, dat heeft de kinderrechter besloten. Nu gaat hij naar zijn andere vader Luke Hemmings." "Weet hij dat Luke zijn echte vader is?" "Ja, maar hij vroeg er niks over. Hij had Luke wel is op een foto gezien, maar toen hadden we gezegd dat hij geen aardige man was en als ik er nu over na denk is het zo dom dat we dat gedaan hebben." zegt Harry. Isa knikt. "Hoe is hij nu?" "Zoals je ziet heel erg knuffelig. Hij wilt amper bij ons weg, hij blijft nu ook tot hij weg moet bij ons slapen. We hebben hem beloofd elke dag te bellen en we proberen zoveel mogelijk als het kan naar hem toe te komen. Luke is veranderd en dat zien wij ook. " zeg ik en Harry knikt.

"Ik ga boven kijken." zegt Harry en hij staat op. Kasper vroeg of we nog wat wilde drinken en die liep naar de keuken. Ik blijf naar Harry kijken tot hij weg. Ik bijt op zijn lip als ik weer naar hun kijk. "Hoe zijn jij en Harry eronder?" "Harry is overstuur, hij heeft zoveel lopen huilen. Hij heeft spullen gesloopt in de studio van woede en verdriet." "En jij?" ik haal mijn schouders op. "Ik probeer sterk te blijven voor hun beide. Harry heeft ook steun nodig en als ik dan ook begin te huilen kan ik hem geen steun geven." Isa staat op en gaat op Harry's plek zitten. Ze pakt mijn beide handen vast. "Je moet ook aan jezelf denken." "Ik kan niet huilen als Louis of Harry en bij zijn. Ik heb het daar altijd moeilijk mee gehad. Ik ben vannacht veel wakker geweest, ik ben beneden geweest en daar heb ik gehuild. Ik wil sterk blijven voor Harry, ik wil mijn emoties niet laten zien." Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden. Isa schud haar hoofd. "Laat het stromen, Niall. Dit is ook niet goed voor jou." Ik schud mijn hoofd. "Je kropt al je emoties op, dat is niet goed voor je Niall." Ik schud mijn hoofd. "Laat het gaan." "Nee." ze doet haar armen om me heen en op dat moment hou ik het niet meer. Tranen glijden over mijn wangen. "Ik moet sterk blijven voor hun." snik ik.

"Dat moet je niet, ik kan jou ook helpen." Ik hoor Harry's stem. Isa laat me los en staat op. Harry komt op haar plaats zitten en hij doet zijn armen om mij heen. "Ik weet dat je sterk wilt blijven, maar jij hebt ook gevoelens Niall. Dit is ook niet makkelijk voor jou. Louis is ook jou kind en je houdt van hem. Ik weet dat je er niet van houdt dat ik jou zie huilen, maar waarom? Ik wil je troosten als je huilt, ik wil je ook beschermen als je bang bent, ik wil je ook helpen als je boos of gestrest bent. Met zulke dingen sluit je me buiten en dat doet me pijn, omdat ik weet dat je huilt als je alleen bent. Ik hou zoveel van je Niall." Mijn gezicht wordt voorzichtig vast gepakt. Hij laat me naar hem kijken en hij veegt mijn tranen weg. Zacht drukt hij zijn lippen op die van mij. "Ik hou van je en ik ben er altijd voor je. Kom alsjeblieft naar me toe als er iets is, alsjeblieft. Ik heb je vannacht ook gehoord. Ik haat het Niall, ik wilde naar je toe maar ik weet dat je alleen wilde zijn, maar ik kan je ook helpen. Jij hebt mij altijd vast, maar het kan ook andersom. Jij kan ook tegen mij aan liggen en jij kan je emoties ook laten zien. Ik kan je ook knuffelen als je het nodig hebt. En ik weet dat je het moeilijk vindt maar ik wil je helpen. " weer veegt hij mijn tranen weg. Ik sluit mijn ogen als hij een kus op mijn voorhoofd drukt. "Kom hier." Harry drukt mij dicht tegen zich aan. Ik verberg mijn gezicht in zijn nekholte en ik laat alles gaan. Alle verdriet en woede. Hij wrijft over mijn rug en voor even voelde ik me beter, alsof er een last van mijn schouder valt nadat ik alles eruit heb gehuild.