Little Guy Deel 2

-43-

Pov. Harry

Luke kon naar zijn eigen huis. Iemand bleef bij hem om hem te verzorgen.

We hebben nu alles achter de rug. Het vliegtuig gebeuren en de bus rit. Louis ligt nogsteeds te slapen. Iemand helpt ons met de koffers terwijl wij de bus inlopen. Ik leg Louis op de bank neer. "Danuwel." zegt Zayn en de man gaat de bus uit en Zayn doet de deur dicht. "De andere zijn er nog niet?" ik schud mijn hoofd en ik ga naast Louis zitten.

Na een half uur werd Louis wakker. "Hey." glimlach ik. Louis knippert met zijn ogen en rekt zich uit. Ik glimlach. "Hey kleine." zegt Zayn. Louis glimlacht. "Heb je lekker geslapen?" Louis knikt en hij gaapt. "Papa." zegt hij zacht en hij kijkt naar mij. Ik til hem voorzichtig op en hij legt meteen zijn hoofd op mijn schouder. Ik wrijf over zijn rug. "Pijn." zegt hij zachtjes. "Zee kan jij de paracetemols pakken voor mij?" Zayn knikt. Hij pakt wat water en de paracetamol en die doet hij in het water. "Hier Lou." zeg ik. "Nee papa." zegt hij zachtjes. "Vies." ik zucht en ik zet hem rechtop. "Het helpt voor de pijn." Ik pak het glas en Louis pakt hem van mij. Hij neemt één slokje en hij strekt een vies gezicht. Ik wrijf over zijn rug. "Nog één slokje." zeg ik en Louis schud zijn hoofd. "Haz, hier is de limonade. Het wordt dan wat zoeter." "Thanks Zee." zayn glimlacht en geeft mij de fles limonade en een lepel. Ik meng het en dan geef ik het weer aan Louis. "Het zal nu wat lekkerder zijn Boo." Louis neemt de laatste slok. Ik pak het glas en Louis knuffelt tegen me aan. "Niet leuk." zeg hij zacht. "Ik weet het mop, maar elke dag wordt je beter en beter en ben je straks weer vrolijk aan het rond rennen" zeg ik en ik druk een kus op schouder.

De deur gaat open. "Hallo?" "Hey." zeg ik en Liam en Niall komen de bus binnen. "Hey." zeggen zayn en Niall tegelijk. Ik maak oog contact met Niall. Ik zie tranen in zijn ogen en dan kijkt hij naar Louis. "Papa!" "Hey Buddy." Niall tilt Louis op en Louis knuffelt dicht tegen hem aan. "Miste jou." "Ik heb jou ook gemist Kleine." Niall wrijft over Louis zijn rug. Ik kon mijn ogen niet van Niall weg houden. Hij zag er zo moe uit. Zayn legt zijn hand op mijn schouder en ik zucht zacht.

"Papa! Ik kan verder lopen met mijn krukken! Ik kan nu heel ver lopen." vertelt Louis enthousiast terwijl hij zijn armen zo ver mogelijk uit elkaar houdt. "Echt waar?! Kan jij zo ver lopen?" Louis knikt hevig. "Wow! Ik ben zo trots op jou!" Louis giechelt en knuffelt weer tegen Niall aan. Hij legt zijn hoofd op Niall's schouder. Niall gaat op de bank zitten. Liam omhelst mij. "Hoe voel je je?" "Ik haat alles." zeg ik zacht en Liam zucht en wrijft door mijn krullen heen. "Wil je straks met mij praten?" ik knik zacht. "Dankje Li." hij laat me los en glimlacht zwak.

Liam en Zayn waren allebei in de slaapkamer. Tussen mij en Niall was het awkward. Niall was op zijn telefoon en ik keek naar voren. Ik wilde praten met hem, ik wil tegen hem zeggen hoeveel spijt ik heb en dat dit nooit meer zal gebeuren, maar ik was bang. Ik durfde niet te praten. Ik was bang dat hij zou schreeuwen naar mij. Ik verdien dat ook, maar het zal zoveel pijn doen. Ik keek naar Louis en ik zag zijn oogjes gesloten. Hij leek zoveel vrediger nu dat Liam en Niall terug waren.

En dat is juist het moeilijkste met Louis.

Louis is zes en hij weet dat er iets is, maar zolang jij je emoties niet laat zien zal hij niet denken dat jij die emoties heb. Bijvoorbeeld:

Zolang ik niet huil ben ik niet verdrietig. Zo denkt hij. Dit zou in zijn ontwikkeling langzamerhand gaan veranderen. Hij zal dan pas die klik hebben dat je ook verdrietig kan zijn zonder te huilen.

Maar op dit moment is het zo lastig. Hoe leg je uit tegen een jongen van zes dat zijn ouders ruzie hebben? Louis heeft zelf nu veel meegemaakt. Hij werd bij ons weg gehaald, heeft ons maanden niet gezien en hij is een auto-ongeluk gehad. Hij heeft zijn been gebroken waardoor hij niet kan lopen, rennen, springen en ga zo maar door. Hij zal deze weken zijn lichamelijke ontwikkeling niet veel verbeteren. Hij zal angstig kunnen zijn in de avonden over het ongeluk. We moeten meer aandacht geven aan Louis en zijn ontwikkeling, vooral nu.