Nodo Ciegos || chanbaek

once

PCY

Üç karşıt partinin üç farklı genel başkanının olduğu bir ortam ne kadar gergin olabilirse o kadar büyük bir gerginlik taşıyan ortamın içindeyim. Baekhyun tişörtlerinin eteklerini tutmuş ne yapması gerektiğini tartan bakışlarını belli etmemeye çalışıyor, Sehun ise kollarını birbirine dolamış bir bana bir de sehpanın üzerine bıraktığım pizza kutularına bakıyor. "Eh, şey. Ben yanlış bir zamanda mı geldim?" Sonunda başlangıç için bir adım attığımda Baekhyun ifadesini değiştirmiyor. Sehun bir anda kollarını çözüp bacaklarını üst üste atıyor ve kol dirseğini dizine yaslayıp avucuna çenesini dayıyor. Bana büyük bir yoğunlukla bakarken kendimi geriye çekiyorum.

"Baksana. Star Wars'da hiç bulundun mu?"

"Ne?" Neredeyse delirmiş olabileceğini düşündürecek kadar alakasız ve ilgiyle soruyor. Ciddi ciddi sorusuna cevap arıyor ve ben Baekhyun'un beni çekip çıkarmasından başka bir çözüm arayamıyorum.

"Sehun! Saçmalama." Baekhyun yanında oturan arkadaşına bir çimdik atıp bana dönüyor ya da bana döndüğünü sanıyor... "Kusura bakma Chanyeol. Bu aralar çok kitap okuyor. Aklı fikri oralarda."

Kaşlarımı havaya kaldırıp bakışlarımı Sehun'dan çekiyorum. "Ah, sorun yok." Bir anda ayaklanıp pizza kutularını alıyor Sehun ve mutfağa gidiyor. Baekhyun'la baş başa kalıyoruz.

"Bir şey söylemeyecek misin Chanyeol?"

"N-ne gibi?" Ne olduğunu tabii ki de biliyorum. Benden bir açıklama bekliyor.

"Tam bir hafta önce bugün evi hiçbir şey söylemeden terk edip ortalıktan kaybolman gibi."

Ciddi ve bir o kadar endişelenmiş ses tonuna üzülüyorum. Bu adam benim başımı fena halde derde sokacak. Ve ya kalbimi... "Baekhyun, çok üzgünüm. Seni endişelendirmişim." Telefonumu açar açmaz dinlediğim sesli mesaj geliyor aklıma. Sehun'u kontrol edip hızla yerimden kalkıyor ve yanına yerleşiyorum. Gözlerinin içine bakmak için diretiyorum ama bu mümkün olmuyor. "Bir anda ailevi bir mesele belirdi. Annemlerin yanına gitmek zorunda kaldım."

Açıkça sırıtıyor. "Ailenin yanına gitmek zorunda kaldın? Gece vakti? Jongin'e de o yüzden bir süre ortalıkta yokum dedin değil mi? Arkadaşına yalan söylemezsin ama bana--"

"Baekhyun." Gittikçe artan ses tonundan endişelenip tek elini kavrıyorum. Açıkça titriyor ve ben de. "Beni dinle." Yutkunarak onaylıyor. Elini bırakıp toparlanıyorum. "Doğru, o gece evden bir şey söylemeden ayrılmamın sebebi bu değil. Bunun sebebini inan hala bilmiyorum." O gece geliyor aklıma. Baekhyun'a söylediklerim geliyor ve yüzüm bir anda korkunç bir ifadeye bürünüyor. "Jongin'i de o gece aradım. Bir süre kliniği tek başına idare etmesini söylemiştim sadece." Jongin'i o gece arayıp aslında biraz beni idare etmesini söylemiştim. Fakat ardı ardına gelen tesadüfler her şeyi düzeltiyor. "O sabah da annem aradı. Kız kardeşim kaza geçirmiş. Apar topar arabama atlayıp annemlere gittim. Hiçbir şeyi düşünmeden. Telefonumu bile yanıma almamıştım. Şarjı bitince kapanmış olmalı."

"S-senin kız kardeşin mi vardı?"

"Hmhm. Bahsetmedim. Beni evlatlık edindikten sonra annem hamile kaldı. On iki yaşında bir kız kardeşim var."

Endişeli ve üzgün bir ifadeye kapılıyor. "Ah, ben çok üzgünüm. Kardeşin iyi mi?" Neden özür dilediğini bilmiyorum bile.

"İyi, endişelenme. Parkta arkadaşlarıyla oynarken fıskiye havuzunun içine düşüp başını kanatmış. Ama endişelenecek bir şey--" Arkadan büyük bir cam sesi patlıyor ve korkuyla ayaklanıyorum. Yerde dağılmış tabak ve cam kırıklarına, etrafına savrulmuş pizza parçalarına ve portakal suyu olmuş zemine korkuyla bakıyorum. Bakışlarım birazdan eli havada kalmış Sehun'a çıkıyor. Donuk ifadesiyle tam karşısına bakıyor. "S-sehun? İyi misin?!" Yanına koşturarak varıyorum. Yerdeki cam parçalarını boş verip koluna dokunuyor ve irkilmesini sağlıyorum. Hiç sesi çıkmayan Baekhyun'a kısa bir göz attığımda olduğu yerde oturduğunu ve boş gözlerle karşıya daldığını fark ediyorum. Bir anda ne kaçırmış olabileceğimi düşünürken etrafıma bakıyorum.