Nodo Ciegos || chanbaek

treinta

Bölüm 30. Okuyan herkese teşekkürlerimi sunuyorum. Sizi seviyorum.

BBH

"Ameliyatın üzerinden tam sekiz saat geçti. Artık bantları açabiliriz." Doktor Zhang malum bir kalabalıkla odaya geldiğinde söylüyor ve ben Chanyeol'ün elini ezmekten kendimi alamıyorum. Heyecanım ortaya çıkıyor. Sekiz saattir bastırmaya çalıştığım onlarca hisle baş başa kaldığım tam bu dakika Bay Zhang gözümdeki bez parçasını açmak için yelteniyor.

"Bir dakika." Ellerinin gözlerime çok yakın olduğunu hissettiğim an kendimi geri çekiyor ve odadaki herkesi şaşkına uğratıyorum. Chanyeol ne olduğunu sorar gibi elimi sıkıyor ama ben daha fazla Chanyeol'ün gücünü sömürerek gücümü toplamak istemediğim için bırakıyorum elimi. Buna tek başıma hazırlanmak istiyorum. Korkuyorum doğru. Altı ya da yedi saat önce uyandığımdan beri gözlerimdeki bantların ağırlığıyla dolup taşıyorum. Ağlamak gibi güçlü bir duyguya en çok ihtiyaç duyduğum anda gözüme yapışan örtü bunu bile elimden alıyorken korkmamam imkansız kaçıyor. "Ben... Biraz daha bekleyemez miyiz?" Diye saçmalıyorum odadakileri bekletmeden. Sanki zamanın akışı gözlerime renk katacakmış gibi saçmalıyorum.

Chanyeol'ün sırtıma çıkan eliyle irkiliyorum. Beni rahatlatmak için hazır ola geçtiğini anlamam zor olmuyor. "Baek, yeterince bekledik güzelim. Sonucu görmeliyiz. Müsaade edelim de Doktor Zhang bandı açsın, hm?" Sertçe yutkunup hangi ara yanaklarıma çıkardığımı bilmediğim ellerimi indiriyorum aşağı. Zoraki bir kabullenişin ardından Chanyeol'ün içimi rahatlatan dokunuşları iniyor sırtımdan. 

Doktorun tekrar yaklaştığını düşünürken içime anlamsız bir şekilde huzur serpen sesini duyuyorum. Gereksiz bir ayrıntıya girecek olursam; Doktor Zhang'ın bu ameliyatın beni psikolojik olarak etkilememesi için bir psikolog önermesinin ardından onun bir psikologdan daha çok üzerimde etki edebildiğini söylediğim dakikalar geliyor aklıma. Haklı çıkıyorum. Ayrıca bu savaşı yardım almadan atlatacağıma inanıyorum. Psikologlar soyut ilaçlardır. Ve ben ilaç desteği almadan bunu başaracağımı biliyorum.

"Baekhyun? Seni rahatlatmamı ister misin?" Diyor yine mimiklerimi okuyarak ve onaylar onaylamaz yatakta bulduğu boşluğa oturuyor. Herkesin dikkat kesildiğini fark ediyorum. "Uyandığından beri yanına gelip kontrollerini yapmaktan ve iyi olduğunu söylemekten başka bir şey yapmadım ve bu da seni huzursuz etti. Ama hala narkozun etkisinde olabileceğini düşünerek bunu yapmadım. Aklında belirgin bir nokta oluşturmak istemedim. Olduğun belirsizlikte kalman daha iyiydi." Aniden duraksadığında başımı kaldırıp sesinin geldiği yöne çeviriyorum. Mayışık bedenimin yavaştan dirildiğini hissediyorum. "Ama şimdi söyleyebilirim, sevgilin ve arkadaşların da bunu çok iyi biliyor. Ameliyatın beklediğimden çok daha iyi geçti." Cümlesi henüz noktalanmadan gülümsüyorum. Bu sefer keskin bir heyecan sarıyor bedenimi. "Ama sana ameliyat ne kadar iyi geçerse geçsin bu bez parçasını gözünden attığım anda göreceğin garantisini hiçbir zaman vermedim. Ve bunu hiçbir doktor veremez." Derin bir nefes alıp başımı sallıyorum. Aksini beklemiyor olsam da bir umut yanıyorum işte. Yaktığım hayallerimin arasında kül oluyorum bir an için. "Optik sinirlerin hasar almadığı için çok çok şanslısın Baekhyun. Bu bez parçası gözünden düşüp hala karanlık görsen bile sorun değil. Göreceksin. Yavaş yavaş körelen becerini geri kazanacaksın. Tamam mı?" Doktorun beni kendime getiren sözleri hırslanmamı sağlıyor. Aniden yoktan güç topluyor ve şarj oluyorum. Bunu eminim dik duruşumdan çok iyi anlıyor ve elleri gözlerimi örten banda geliyor.

Hala korktuğum doğru. Ama hayatımda ilk kez böyle bir şey yaşıyorum. Onu görmek için yanıp tutuştuğum sevgilimin, çocukluğumu kurtaran Sehun'un, Jongin'in ve Taeoh'un önünde gözümden ilk kez düşen bir bandın ardından yine kör bir noktaya tutulup kalmaktan korkuyorum. Ve inanın bana bu korkuyu hiçbir profesör tamir edemez.