Take me to hell

Hoofdstuk 1

Lea.

'Lea! Kom op zeg wordt nou eens wakker!'

Mijn ogen schieten open. De groene ogen van mijn zusje kijken recht de mijne in. Slaperig veeg ik het slaap uit mijn ogen en kom wat overeind.

'Wat Carmen', zucht ik.

Haar glimlach verdwijnt en ze laat haar schouders ineens hangen.

'We moeten ons klaar maken. We gaan zo naar dat grote feest in het mega gebouw.'

'Ten eerste heet het niet mega gebouw, het heet Oxwall. Ten tweede... ik kom er al uit. Nu wegwezen!'

Carmen glimlacht uitdagend en kijkt me scherp aan. Ze krijgt van mij de prijs van irritantste zusje ooit. Ik kijk uitdagend terug. Ze springt op van het bed en loopt de kamer uit.

Hoofdschuddend zet ik mijn voeten op de ijskoude vloer. Een rilling loopt over mijn lichaam heen als ik de deken van me afschuif. De deuren naar het balkon staan wijd open. Die moet ik echt een keer dicht doen. Straks bevries ik wanneer ik aan het slapen ben. Ik strijk met mijn hand door mijn haar zodat het er niet al te wild uit ziet. Als ik ben opgestaan loop ik het balkon op en leun op de stenen reling. De koude wind strijkt langs me heen. Ondertussen kijk ik naar de hartvormige ketting die ik al heb sinds ik klein ben.

'Uwe hoogheid? Oh daar bent u!'

Ik draai me in een snelle beweging om en bekijk het magere dienstmeisje.

'Hare majesteit heeft gevraagd of ik uw kleding voor vanavond kon brengen. Het ligt op uw bed.'

'Had ik niet gezegd dat jullie me Lea kunnen noemen? Prinses is zelfs beter dan uwe hoogheid.'

Het dienstmeisje knikt zenuwachtig.

'Dat heeft u inderdaad gezegd. Alleen onze opleiding zegt dat we u altijd uwe hoogheid moeten noemen, anders zullen we gestraft worden... Uwe hoogheid.'

Ik zucht en loop de kamer weer in, waarna ik de deuren van het balkon sluit.

'Je bent al voor bijna een jaar mijn dienstmeid. Het zou belachelijk zijn als je gestraft zal moeten worden, omdat je niet luistert. Vindt je niet?'

Ze knikt twijfelend en kijkt nadenkend naar de grond.

'Dus hoe noem je me vanaf nu?'

'Pr-prinses', stottert ze.

Ik glimlach vriendelijk. Het is totale onzin hoe mijn vader de engelen behandelt die geen hoge titel hebben. Je zou denken dat hij eerder een demon is, dan een engel... Ik schud mijn hoofd bij mijn gedachtes en kom weer terug bij het gesprek.

'Mooi. Laten we nu dan maar die jurk aan doen. Het was een gemaskerd bal, toch?'

'Ja prinses.'

Ze maakt een korte buiging en sjouwt dan naar het bed, waar een doos op ligt. Daarnaast staat een paar hakken met een masker er achter. 'Uw moeder heeft een aantal sieraden uitgekozen. Die liggen op de kaptafel.'

Ik geef haar een simpele knik ter bevestiging dat ik het snap. De dienstmeid hijst de jurk uit de doos. De jurk is donker rood. Plus bijna mijn hele rug is waarschijnlijk zichtbaar in de jurk, inclusief de inkijk. Dat mijn rug zo zichtbaar is wordt bij al mijn jurken gedaan. Zo kan ik natuurlijk makkelijk mijn vleugels uit slaan bij noodgevallen en het is ook nog eens één van de dingen waar ik bekend om sta.

'Mijn moeder wou dat ik deze jurk aan doe?'

'Ja prinses.'

Ik zucht. Mijn vingers laat ik langzaam over de stof van de jurk heen gaan. De dienstmeid blijft geduldig wachten. Ik kijk haar aan, maar ze vermijdt mijn blik. Hoogst waarschijnlijk zal ik daar nooit gewend aan raken, dat geen ander me aan durft te kijken.