Take me to hell

Hoofdstuk 20

Lea.

Ik schrik wakker. Na vandaag is alles zo snel gegaan. Elijah bracht me extreem in de war en gooide heel wat druk op me. Hij wil dat ik aan hun kant sta in deze opkomende oorlog. Maar dan verraadt ik mijn mensen. Of zijn het nog wel mijn mensen..?

Mijn vleugels zijn niet meer geheel wit, zoals ze horen te zijn. Tracy zei dat ik een halve ben. Wat in zou houden dat ik engel en demon ben. Dat zou ook de enige logische verklaring zijn. Wat ik me dan wel afvraag is, wie mijn ouders dan zijn?

Niemand die dat kan weten.. behalve mijn ouders dan. Maar ik betwijfel of zij dat me ooit zouden vertellen. En wat ik al helemaal betwijfel.. zijn zij wel mijn echte ouders?

Ik knipper een paar keer en zie vaag een schaduw op een stoel zitten. Dus ik schiet omhoog en ga verdedigend aan de rechter kant van mijn bed staan.

'Rustig, ik ben het,' zegt Elijah rustgevend.

Wat moet hij nou?

'Was je nou naar me aan het kijken terwijl ik sliep?'

'Niet als je denkt dat dat creepy is.'

'Tuurlijk is dat creepy!' Zeg ik wanneer ik weer neerplof op het bed.

Hij verplaatst zich en gaat op de achterkant van het bed zitten.

'Er gaan allerlei geruchten rond,' vertelt hij met een diepe zucht.

'Over?'

'Silas... mij... en jou.'

'En? Wat zeggen ze?'

Hij haalt zijn schouders op. Ik hoor het geluid van schoenen die neerkomen op de grond en dan maakt hij zich comfortabel op mijn bed.

Meteen begint mijn hart sneller te kloppen en sla gauw de deken over mijn schoot.

Ik heb het nooit fijn gevonden om een nachtjapon te dragen. Die stof zit te los tijdens het slapen. Dus ik draag een mannen overhemd in bed. Altijd. Waar ik ook ben. Dus Tracy heeft op een gegeven moment eentje aan me gegeven.

Hij staart er even naar, maar zegt er gelukkig niets over.

'Sommige denken dat je het bed deelt met ons beiden en dat dat de reden is dat je nog niet dood bent.'

Wauw, oké..

'En wat zeggen anderen?'

'Anderen zeggen dat je zwanger bent en dan denken ze ook nog dat je ons op de één of andere manier hebt gehypnotiseerd. Hoe dat is gebeurd, daar zijn ook heel wat theorieën voor verzonnen.'

'Gehypnotiseerd?' Vraag ik kort lachend.

Hij glimlacht en knikt.

'Ik snap ook wel dat ze denken dat je dat kunt. Je hebt zelf gezien wat je kan doen. Je hebt letterlijk iedereen achterover geblazen.'

Ik doe alsof het me helemaal niets kan schelen en haal mijn schouders op. Eigenlijk wil ik graag weten hoe ik dat heb gedaan en of ik misschien zelfs meer kan.

Het lijkt net alsof hij mijn gedachten kan lezen, want hij begint er gelijk over.

'We hebben iemand die er nu onderzoek over gaat doen in onze bibliotheek.'

'Waar is jullie bibliotheek eigenlijk?'

'Ondergronds.'

'In dit gebouw?'

'Nee, dat kleine gebouw in de tuin is de ingang tot de bibliotheek. Maar je hebt er een bepaalde kaart voor nodig. We willen namelijk niet dat zomaar iedereen bij al de belangrijke boeken kan.'

'Mag ik zo'n kaart hebben?'

Hij knikt nadenkend.

'Ja, ik zou ook niet weten waarom niet. Misschien vind je wel iets over jezelf.'

'Ja wie weet.'

Er valt een korte ongemakkelijke stilte.

'Je herinnert je nog wel de avond dat we elkaar ontmoette?' Begint hij.

Ik knik aandachtig.

'Het was de bedoeling dat ik een voorbeeld van je zou maken.'

'Hoe bedoel je?'

'Nou letterlijk wat ik zeg. Ik moest er voor zorgen dat je een aantal nare littekens zou krijgen, als voorbeeld wat er met de rest kan gebeuren,' ongemakkelijk schuift hij op het bed zodat hij me beter kan aankijken, 'Maar ik kon het niet.'

Zwijgend kijken we elkaar aan.

'Als mijn vader niet zo streng was geweest, zou ik die avond niet bij je weg zijn gegaan.'

De volgende ochtend komt er een wachter zo'n bibliotheek kaart brengen.

Wrijvend in mijn ogen loop ik door de tuin op weg naar dat huisje.

Ik ben zo ongelofelijk moe en heb er lichtelijk spijt van dat ik nog tot zo laat met Elijah gepraat heb. Het was hartstikke gezellig en we hebben het echt over koetjes en kalfjes gehad. Maar hoe gezellig het ook was, ik ben wel moe.

Voorzichtig open ik de oude deuren van het huisje, die kraken. Die sluit ik weer achter mij. Vervolgens moet ik een trap af lopen, die een klein beetje verlicht is met fakkels. Het duurt lang voordat ik de laatste tree bereik en dan wordt ik tegengehouden door een wachter.

'Kaart?'

Ik steek de kaart op. Hij neemt de tijd om die te bekijken en dan knikt hij langzaam. Dan zet hij weer een stap naar achteren en opent de deur voor me.

'Dank je,' mompel ik terwijl ik door de deuropening heen loop.

Wanneer ik de bibliotheek zie, bevries ik en valt mijn mond open. Hoe hebben ze zoiets groots ondergronds kunnen bouwen? Het is ook nog eens heel goed verlicht. Schuifelend over de vloer loop ik naar een vrouw achter een soort balie. Twijfelend vraag ik haar iets.

'Pardon, waar kan ik de boeken over magie vinden?'

De vrouw kijkt erg chagrijnig op.

'In dat pad zijn alle nieuw geschreven magie boeken, maar als je het over de oude boeken hebt moet je heel ver naar achteren. Het is wel in het zelfde pad,' zegt ze extreem langzaam.

Die vrouw heeft echt iets van suiker nodig. Ik zou echt enthousiast zijn als ik hier mocht werken.

Ik knik eenmaal als bedankje en loop dan naar het pad dat ze aanwees. De boekenkast is zo ongeveer 15 planken hoog.. hoe moet ik bij de bovenste komen. Ik loop langs de boeken en lees de titels.

"De magie van dolfijnen temmen."

"Vrouwen magie."

Zo gaat het lang verder met van dat soort onzin titels.

Ik loop ook al lang. Misschien al zo'n 19 minuten?

Pas na een extreem lange tijd te hebben gelopen beginnen de titels interessant te worden.

'Liefdesmagie,' fluister ik terwijl ik het boek pak.

Ik blader door het boek en zie allerlei spreuken, die hoogst waarschijnlijk niet werken. Ik zet het boek weer op zijn plek en loop weer verder tot ik bij de titels kom waarnaar ik opzoek ben.

"Halve."

Dat is het enige wat de titel zegt. Ik pak het boek vast en stop hem in de tas die aan mijn schouder hangt. Zo loop ik langs nog heel wat boeken en daar doe ik hetzelfde mee.

Ik heb zo'n gevoel dat ik hulp nodig ga hebben om die boeken omhoog te krijgen.