Take me to hell

Hoofdstuk 35

Hamon.

Eindelijk is het de jongeman zijn dienst weer. Zodra hij op zijn plek staat en de andere wachter weg is loopt hij naar mijn cel.

'Ik had dit nooit verwacht, maar 19 van mijn maten helpen.'

19! Dat is veel meer dan ik had gehoopt. Mijn plan kan nu wel makkelijk in werking komen.

'Oké, ik zal je het plan vertellen en als jij dat nou aan die maten van je vertelt.' 

Hij knikt.

'Overmorgen...' En zo vertel ik hem mijn plan.

Het is niet een super sterk plan, maar wel eentje die zal moeten werken. Hij knikt en staart naar zijn voeten.

'Oké, nu moeten we alleen nog hopen dat alles goed verloopt.'

Ik knik eenmaal.

'Dat gaat niet zo moeilijk worden. Vooral nu we met 21 zijn. Oh, vergeet niet de cellen beneden te openen. Anders hebben we geen afleiding van de kluis.' 

Hij knikt serieus en leunt naar voren.

'Weet je zeker dat je demonen wil los laten?' 

Ik haal mijn schouders op.

'Ze zitten hier al zo lang. Ze zullen eerder naar Hell toe vluchten, aangezien ze zwaar in de minderheid zijn.' 

Hij zucht diep. 

'Als jij denkt dat het gaat werken, oké dan. Wat gaat er eigenlijk gebeuren nadat je het dagboek hebt?' 

'Ik ga naar het verzet. Jij en je vrienden zijn welkom om mee te komen. Hoe meer mensen, hoe beter.' 

'Je gaat naar het verzet? Wow. Weet je wat? Ik ga mee.' 

Ik glimlach.

'Dat is goed om te horen. Ken je de hut in het bos?'

'Die vervallen hut?' 

'Ja, die. Daar spreken we af. Je mag je familie meenemen.' 

Hij kijkt me met een zucht aan.

'Als je het niet erg vindt, ga ik nu maar eens proberen te slapen,' zeg ik dan.

'Juist, tot overmorgen,' zegt hij met een knipoog.

Ik loop naar de achterste muur van de cel en ga daar zitten. Ik val al snel in slaap.

Lea.

Ik schrik wakker en schiet overeind. Wanneer heb ik mijn vleugels ingeslagen? Ik kijk om me heen. Dat meen je niet? Op het best naast mij ligt iemand te slapen. Silas ligt daar te slapen!

Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en beweeg mijn schouder. Mijn ene schouder doet gelijk pijn en ik sis door de pijn heen. Silas zijn ogen openen en gelijk staat hij op.

'Ga liggen, je moet rusten.' 

Hij legt zijn handen op mijn schouders en zorgt ervoor dat ik weer lig,

'Hoe lang ben ik buiten bewustzijn geweest?' 

'Bijna twee dagen. Oh, en gefeliciteerd,' zegt hij fronsend.

'Huh?' 

'Iedereen zegt dat het vandaag je 18e verjaardag is.' 

Wat? Is dat nu al?