The one who stole my heart

Hoofdstuk 31

Pov Loren

Met mijn kussen in mijn armen zit ik op mijn bed en kijk televisie als ik ineens mijn ringtone hoor. Ik zie 'niall' op het scherm staan. Even lijk ik zenuwachtig te worden en durf ik niet op te nemen. Het is een week geleden dat ik hem gesproken heb.

"Hee Niall" neem ik op en probeer daarbij zo vrolijk mogelijk te klinken.

"Hoe is de tour?" Vraag ik maar als ik niks van de andere kant hoor.

"Prima" zegt hij, het komt nogal bot over, alsof hij niet met mij wil praten, maar waarom zou hij dan bellen.

"Maar ik moet ophangen, de jongens en ik gaan wat doen Vanavond" zegt hij dan.

"Wacht Niall, ik heb je al een week niet gesproken, is er wat?" Vraag ik onzeker.

"Nee ik heb het alleen maar heel er druk" zegt hij snel.

"Hou je nog van mij?" Vraag ik. Ik wacht zijn antwoord af maar het blijft stil aan de andere kant. Dit zegt al genoeg, ik druk op rood en barst in tranen uit. Het is al laat in de avond en ik ben Niall nu ook nog is kwijt. Mijn telefoon ligt nu ergens aan de andere kant van de kamer. Ik grijp het kussen die ik eerder nog in mijn handen had en druk die in mijn gezicht.

Het mag dan wel midden in de nacht zijn maar ik moet hier weg. Ik sta op en prop een aantal spullen in de eerste de beste tas die ik kan vinden en net als ik weg wil gaan gaat de deur al open.

"Loren wat ga je doen" zegt Danielle slaperig.

"Ik ga hier weg" zeg ik met een enorme brok in mijn keel. Eigenlijk wil ik hier helemaal niet weg. Maar wat heb ik hier nog te zoeken. Niall en ik zijn niet meer samen, het is allemaal voorbij.

"Wat is er gebeurd?" Zeg Danielle terwijl ze mij op mijn bed duwt en naast mij gaat zitten. Ik snik een keer en voel de tranen in mijn ogen prikken.

"Niall belde en toen ik vroeg of hij nog van mij hield gaf hij geen antwoord, het is nu echt over" zeg ik terwijl ik weer begin te huilen.

"Ik weet wel zeker dat hij nog van je houdt" zegt Danielle terwijl ze mij in een knuffel trekt.

"Waarom gaf hij dan geen antwoord!" Zegt ik een beetje boos maar vooral verdrietig, omdat ik nog wel van hem hou en hij nu mijn hart breekt.

"Jij gaat hier gewoon blijven en slaapt een nachtje, je bent moe ik kan het aan je zien en ik beloof je het komt allemaal goed, ik ben er voor je!" Zegt Danielle terwijl ze op staat en zachtjes de kamer verlaat. Misschien heeft ze gelijk en komt het allemaal wel goed.

-

Na een nacht niet of bijna niet geslapen te hebben sta ik op uit bed en trek wat kleren aan. En loop zonder iemand wat te zeggen de deut uit. Even rust van iedereen. Automatisch loop ik naar de Starbucks waar ik op het terras ga zitten. Al snel komen er twee meisjes bij mij zitten. Ik kijk om me heen en zie dat er verder nergens meer plek is dus ik negeer ze en laat ze daar zitten.

"Hee" zegt een van de meisjes en kijkt mij vriendelijk aan. Ik glimlach terug, maar om eerlijk te zijn heb ik nu echt geen zin in iemand om me heen en ik heb al helemaal geen zin om vrolijk te doen.

-

We zitten hier nu met z'n drieën het zijn hele aardige meisjes. Ze heten Naomi en Fee, ze stonden erop dat ik met ze mee ging naar het park waar ze van plan waren heen te gaan. En daar zitten we dan, ik het park in de zon. Maar mijn gedachtes dwalen de hele tijd alleen maar af naar Niall. Hoe kon hij nou geen antwoord geven.

"Gaat het wel? Je lijkt de hele tijd zo afwezig" zegt Fee terwijl ze mij aan kijkt. Ik haal mijn schouders op en zucht een keer.

"Gaat wel" zucht ik en ga languit in het gras liggen. Eigenlijk gaat het helemaal niet, de jongen waar ik zo veel van hou, houdt niet meer van mij. Ik kan wel gaan huilen maar wat heeft dat voor een zin en waarom zou ik dat doen bij twee super lieve meiden die ik nog maar net een paar uurtjes ken. Moet ik ze dan al gelijk lastig gaan vallen met mijn problemen?

"Volgens mij gaat het helemaal niet" zegt Naomi die naast mij staat met haar armen over elkaar heen geslagen. Ze lijkt serieus maar barst al snel in lachen uit. "Sorry ik kan niet zo goed serieus blijven" zegt ze tussen het lachen door.

"Je kunt ons alles vertellen hoor" zegt Fee en komt in kleermakerszit naast mij zitten. "Goed dan" zucht ik en ga rechtop zitten met mijn handen steunend achter mij in het gras.

"Normaal belde ik altijd met mijn vriendje, Niall, aangezien hij op tour is, maar een week lang hoorde ik niks van hem en toen ik hem gister sprak was het allemaal ineens heel anders, ik vroeg hem of hij nog van mij hield, maar het bleef stil aan de andere kant van de lijn" zeg ik snel achter elkaar terwijl het gesprek zich weer in mijn hoofd afspeelt.

"Hee Niall" neem ik op en probeer daarbij zo vrolijk mogelijk te klinken.

"Hoe is de tour?" Vraag ik maar als ik niks van de andere kant hoor.

"Prima" zegt hij, het komt nogal bot over, alsof hij niet met mij wil praten, maar waarom zou hij dan bellen.

"Maar ik moet ophangen, de jongens en ik gaan wat doen Vanavond" zegt hij dan.

"Wacht Niall, ik heb je al een week niet gesproken, is er wat?" Vraag ik onzeker.

"Nee ik heb het alleen maar heel er druk" zegt hij snel.

"Hou je nog van mij?" Vraag ik. Ik wacht zijn antwoord af maar het blijft stil aan de andere kant. Dit zegt al genoeg, ik druk op rood en barst in tranen uit.

"Loren.. Loren?" Hoor ik Fee zeggen terwijl Naomi met haar hand voor mij gezicht zwaait.

"S-sorry, ik dacht weer aan het gesprek" zeg ik terwijl ik moeite doe niet te gaan huilen. Wat mij tot nu toe aardig lukt.

---------------------------------------------

Ik ben echt super blij met alle reads echt dank jullie wel! En dit is dan ook het eerste hoofdstuk waar Fee en Naomi in voor komen :)

Hope you liked it <3

En hoe loopt het af met Niall en Loren?

Het schuingedrukte gedeelte is een soort van flashback/ gedachten van Loren. Even ter mededeling, mochten er mensen zijn die het niet helemaal begrijpen. :)

Gaan we de 400 votes halen?

Vote/comment/follow?