The one who stole my heart

Hoofdstuk 41

Pov Loren

"Ik doe het wel even" zeg ik tegen mijn baas en vouw wat dingen weer netjes op en hang wat dingen weer wat recht. Soms kunnen mensen echt een rommel maken in een winkel. Al moet ik zeggen dat het hier echt heel erg mee valt. Er moet in Nederland maar een bordje ik de etalage hangen met 'sale' of de hele winkel word overhoop gehaald op zoek naar dat ene shirtje die ze al een keer eerder gezien hebben maar toen veel te duur was. De helft ligt dan op de grond en er word niet meer naar om gekeken. Net als ik klaar ben met het opnieuw opvouwen van een stapel shirtjes komt er een jongen de winkel in gelopen. Ik vraag me af waarom een jongen, aangezien dit echt een winkel is voor vrouwen.

"Loren help jij die klant even?" Hoor ik mijn baas van achter roepen. De jongen kijkt op en glimlacht naar mij. Hij komt mij bekend voor maar door die pet die hij op heeft kan ik het net niet goed zien. Als ik dichter bij hem sta herken ik hem. Het is Niall.. De persoon waar ik nu helemaal geen zin in heb. Zonder een woord tegen hem te zeggen draai ik mij om en loop zo weg. In principe is hij een klant en zou ik hem moeten helpen, maar ik kan het gewoon niet aan om hem in zijn ogen te kijken of met hem te praten. Hij brak mijn hart. En net op het moment dat ik minder aan hem denk, duikt hij hier op.

"Loren, ik dacht toch dat ik duidelijk was?" Hoor ik mijn baas zeggen terwijl ze haar hoofd even laat zien en mij streng aankijkt. Ik knik kort en loop dan met lood in mijn schoenen naar hem toe.

"Kan ik u helpen?" zeg ik zoals ik normaal gesproken tegen elke klant zeg die hier in de winkel komt. Ik vind het moeilijk om wat tegen hem te zeggen. Hij zet zijn pet af en zijn ogen worden nu pas zichtbaar. Hij is niet meer de vrolijke Niall die ik kende, toen we nog samen waren en de grootste lol hadden. Oke niet meer aan denken Loren, hij is verder gegaan met zijn leven en hij houdt niet meer van je, vertel ik mijzelf.

"Ik wil graag met je praten" zegt hij en kijkt mij met zijn prachtige ogen aan die nu niet echt meer stralen.

"Ik niet met jou" het komt er botter uit dan verwacht maar hij was de gene die niet antwoordde op mijn vraag, toen ik vroeg of hij van mij hield. De tranen springen mij bijna weer in mijn ogen. Ik wil deze confrontatie niet met hem aan straks verteld hij mij dat hij inderdaad niet van mij  houdt, dat alles wat wij ooit hadden een leugen was. En eerlijk gezegd kan ik dat niet aan, ik kan de waarheid gewoon niet aan. Want diep van binnen weet ik gewoon dat dat de waarheid is.

"Ik wil graag dat je gaat" zeg ik tegen hem terwijl er bijna een traan over mijn wang rolt, ik veeg hem snel weg in de hoop dat Niall niet ziet dat ik moet huilen. Het is maar beter als hij gaat. Dan sta ik tenminste niet midden in de winkel te huilen of loopt er allemaal mascara over mijn wangen.

"Ik wil niet gaan, ik wil graag met je praten" waarom kan hij gewoon niet snappen dat ik dan niet wil. Hij ziet er wel gebroken uit. Zo heb ik hem nog nooit gezien, misschien houdt hij dan toch van mij. Ik schud die gedachten weg en wil mij omdraaien maar als ik achterom kijk zie ik mijn baas staan en ik weet dat ze mij in de gaten houdt en dat ik nu niet zomaar bij hem weg kan lopen.

"Ik snap het al je wil duidelijk niet.. praten.." mopelt hij en draait om. "Ik ga al" zegt hij er nog zacht achter haan en laat zijn hoofd naar bendeden hangen. Ik blijf verstijfd staan midden in de winkel, niet wetend wat ik moet doen of zeggen. Ik kan moeilijk achter hem aan rennen en met hem praten, want dat durf ik op dit moment gewoon echt niet. Mijn voeten kan ik niet bewegen omdat het nog steeds voelt alsof ik lood in mijn schoenen heb. Ik weet niet wat die jongen met mij doet.

Ik zou willen dat alles weer goed kwam en dat hij dat wou vertellen maar ik ben echt bang dat dat niet zo is. "Loren kun je mij hier even mee helpen?" Hoor ik mijn baas zeggen. Ik draai me om en loop naar haar toe. Ze heeft een grote doos met allemaal kleding, het is waarschijnlijk de nieuwe collectie.

"Ze moeten allemaal nog een kaartje krijgen" verteld ze mij en doet voor hoe dat moet. Ik knik als ze klaar is met uitleggen en doe het zelf. Ze knikt en loopt weg als ze ziet dat ik het goed doe. Ik wil nu al niet meer weten wat er gebeurd als ik vrij ben en ik naar huis moet, waar Niall nu waarschijnlijk op de bank zit.

Als ik alles wat ik de doos zat een prijskaartje gegeven heb vouw ik alles netjes op omdat ik nog niet echt weet waar ik het nu moet laten. "Dankje wel Loren" hoor ik haar zeggen en ze lacht te vreden naar mij. "Je mag wel naar huis gaan, ik red het voor de rest van de dag nog wel in mijn eentje" zegt ze en glimlacht. Ik bedank haar en loop naar achter waar mijn jas en tas staan. Ik doe mijn jas aan en hou mijn tas in mijn hand vast.

"Tot volgende week" zegt ze en glimlacht lief, ik wens haar nog een fijn weekend en loop dan de winkel uit op naar huis.

Als ik  voor de deur sta en de sleutel in het slot wil steken twijfel ik wel even. Ik zal nu waarschijnlijk wel met Niall moeten praten, ik open de deur en loop dan met lood in mijn schoenen naar binnen.

----------------------------------------------------------

Hier dan weer een hoofdstuk hopelijk vinden jullie het leuk :)

Love mar ♡