Blake / Shawn Mendes

》13《 Stalker Is Back

Elim anlıma giderken nefeslerimi düzenlemeye çalışıyordum. Başım dönüyor ve bedenim hissettiğim rahatsızlık ile terliyordu.

Ve ben tekrardan tek başımaydım, Shawn'ın apartmanının basamaklarını iniyordum.

Her bir adım beni daha da zorlarken çıplak ayaklarım ile son basamağıda inip demir kapıdan çıktım. Arabama doğru adım atarken ayağıma batan sivri cisim ile yüzümü buruştursam da adımlarımı atmaya devam ettim ve sonunda arabaya bindim.

Ellerim yavaşça direksiyonu kavrarken derin bir nefes alıp, kapanmakta ısrarcı olan gözlerimi açık tutmaya çalıştım. Anlımı direksiyona yaslarken dudağımı dişledim ve sessizce inledim.

Ona kızacak, sinirlenecek veya darılacak bir nokta arıyordum fakat o, bu yaptığında tamamen haklıydı. Daha iğrençlerini hak ediyordum.

Ama elimde değildi işte, hakkım yoktu fakat ben, kırgın hissediyordum.

Başımı kaldırıp direk arabayı çalıştırdığımda gözlerimi korkakça yukarı kaldırdım ve onun penceresine baktım. Oradaki bedenini görebiliyordum, beni izliyordu.

Bütün kuvvetimi gaz pedalına yüklediğimde ağlamak istiyordum ama nefesimi kesen, başımı döndüren berbat bir his üzerimdeydi. Yolu bile tamamen görebildiğimden emin değildim.

Çıplak ayağım tekrardan gaza bastığında klasik asfalt sesi, iki arabanın metallerinin birbirine çarpma sesinden hemen önce gelmişti.

Bedenim, benden izinsin hızla öne savrulup sert bir darbe aldığında başıma gelen darbe ile acıyla inledim. Ardından sıcak sıvının anlımdan aktığını hissettim.

"Tanrım." arabanın içinden çıkmaya çalışıp sonunda başardığımda, üzerimde şokun getirdiği bir felç var gibiydi. Düzgün yürüyemiyor, konuşmuyor, hatta hissetiğim şiddetli acıya rağmen ağlayamıyordum bile.

"Üzgünüm. Benim hatam ben çok özür dilerim." Karşıdaki adam arabasını dehşetle incelerken onunla konuşmaya çalıştım.

"Siz iyi misiniz?" Dedi bana korkuyla bakarken. "Ben... bütün masraflarını karşılayacağım bakın..." adam yanıma geldiğinde dayanamayıp arabanın metalina yaslanıp destek aldım.

"Siz iyi değilsiniz." Dedi ardından bir şeyler demeye devam ederken. "Numaramı vermemi-" adam yüksek sesi ile bana atılıp yere hızla çarpan bedenime eğildiğinde, kendimi yaralı, soğuk asfalta yığılmış bir şekilde bulmuştum. Gözlerim yetkisini kaybedip kapanırken tek fark ettiğim etrafımıza koşan insanlardı.

Ama her nasıl oluyorsa, ben hala onu düşünerek çektiğim acının daha fazla olduğunu hissediyordum.

》

"Sen sorumsuzun tekisin! Yaptığın karmaşıklığa bak!" Yüzlerce kurduğu cümlelere rağmen babamın bağrışları devam ederken gözlerimi sımsıkı yumdum. Tanrım, neden oracıkta ölmemiştim sanki.

"Arabanı bile düzgün kullanmıyorsun! Defalarca benimle kavga edip Veronica'ya saldırıyorsun! Derdin ne senin." Veronica... babamın biricik eşi.

"Üzgünüm. Haklısın." Dedim anlımın köşesindeki yara bandına dokunurken. Gözlerimi tedavim halledilmiş bir şekilde hastahanede açmıştım ve babam kaza yaptığım adam ile bir şeyler konuştuktan sonra, eve gelene kadar bana bağırıp söylenmişti.

"Arabanı çıplak ayakla mı sürüyordun! Tanrım sen nerelerde ne halt yiyorsun!" İmalı cümlesi ile gözlerimi sımsıkı yumdum. O kadının dediği şeye güvenip bana saldırıyordu.

"Sana günlerdir nerede olduğunu sordum Blake!" Yutkunup dolmuş ve acıyan gözlerimi yumdum. "Bir arkadaşımdaydım sadece." Diye fısıldadım zar zor.