|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 11~

"Αλέξη άνοιξε τη πόρτα!"

"Άρη..."

"Άνοιξε! Θα τη σπάσω!"

Ακούσαμε κάτι να σπάει μέσα από το δωμάτιο. Ο Άρης αμέσως άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά τη πόρτα προσπαθώντας να την ανοίξει

"Άρη το χερη σου!"

Αίματα έτρεχαν από το χέρι του αλλά αυτός τα αγνόησε τελείως....

"Αλέξη! Αλέξη άνοιξε!"

Κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε από τα δυνατά χτυπήματα. Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο βρήκαμε τον Αλέξη στο πάτωμα. Καλέσαμε αμέσως ένα ασθενοφόρο ήρεμοι πλέον αφού είδαμε πως αναπνέει.

°°°°°°°°°°°°°°°°°

Είμαστε στο νοσοκομείο εδώ και πέντε ώρες. Ο Αλέξης είναι πλέον καλά. Του έκαναν κάποιες εξετάσεις και μας είπαν πήρε μια ποσότητα χαπιών όμως, ευτυχώς, δεν ήταν αρκετή για να δώσει τέλος στη ζωή του. Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα και εγώ με τον Άρη είμαστε έξω από το δωμάτιο του όσο οι γιατροί του κάνουν μια τελευταία εξέταση και μόλις ξυπνήσει θα μπορούμε να πάμε σπίτι.

"Μπορείτε να μπείτε. Ξύπνησε"

Μας είπε μια νοσοκόμα καθώς έβγαινε από το δωματιο

Ο Αλέξης προσπαθούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και τότε τρέξαμε κοντά του

"Μη σηκώνεσαι!"

"Που είμαι;"

"Στο νοσοκομείο...."

"Γιατί;"

"Δε θυμάσαι; Τι ρωτάω αφού ήσουν μεθυσμένος..... "

" Τι έγινε;"

" Θα σου πούμε σπίτι. Ο γιατρός μας είπε ότι μπορούμε να φύγουμε"

"Έλα να σε βοηθησ...."

"Δε χρειάζομαι βοήθεια..."

(ένα μήνα μετά)

Ο Αλέξης είναι πια καλά στην υγεία του. Έχει αρχίσει να βλέπει ένα ψυχολόγο και μας λέει πως τον έχει βοηθήσει πολύ. Φυσικά και εμείς ακολουθούμε τις συμβουλές του ψυχολόγου και περνάμε πολύ ώρα μαζί του.

Είναι Σάββατο και στο σαλόνι κάθονται τα αγόρια με τους φίλους που γνώρισαν στη δουλειά τους.

Ξέχασα να σας πω! Εδώ και δύο βδομάδες τα αγόρια έχουν πιάσει δουλειά σε μια κοντινή καφετέρια. Εγώ έφυγα από τη δουλειά που είχα και πλέον βοηθάω στις δουλειές του σπιτιού και διαβάζω οστε να είμαι προετοιμασμενη για τη νέα χρονιά.

Είμαι ακόμα στο δωμάτιο μου. Από κάτω ακούγονται φωνές από τα αγόρια. Δεν τα έχω γνωρίσει ακόμα. Θέλω πολύ να τους δω αλλά από την άλλη είμαι κουρασμένη.

Στέγνωσα τα μαλλιά μου, φόρεσα ένα μαύρο τζιν και μια απλή άσπρη κοντομάνικη μπλούζα.

Βρίσκομαι στο τελος τις σκάλας και βλέπω τα παιδιά. Στο σαλόνι βρίσκονται τέσσερα όμορφα αγόρια και δύο ντροπαλά και εξίσου πανέμορφα κορίτσια. Στον ένα καναπέ κάθετε ο Άρης με τον αδερφό μου  και μιλάνε με το αγόρι από τον απέναντι καναπέ. Μαζί του βρίσκονται και τα άλλα δύο κορίτσι τα οποία μιλούν μεταξύ τους. Στη πολυθρόνα βρίσκεται ένα ακόμα αγόρι. Δεν συμμετέχει στην συζήτηση και απλά κάθετε στο τηλέφωνο του.Είναι πολύ όμορφος έχει κάστανα μαλλιά όπου κάνουν κάποιες ελαφρές μπούκλες και πέφτουν απαλά στο πρόσωπο του. Εκείνη την ώρα ύψωσε το βλέμμα του, καθώς κατάλαβε ότι τον κοιτούσα και με κοίταξε. Τα μάτια του ήταν περίεργα. Ήταν γαλανά και ταυτόχρονα γκρι. Μπορείς να χαθείς άνετα μέσα τους και ιδικά όταν σε κοιτάνε. Ένα χαμόγελο εμφανίστε στα ελαφρώς κόκκινα χείλια του. Ο Άρης μας είδε και από τις σκέψεις μου με έβγαλε η βραχνή του φωνή.

"Ρια! Έλα να σου γνωρίσω τα παιδιά!"

Σηκώθηκε, έπιασε το χέρι μου και ενώ επέστρεψε πάλι στον καναπέ με έβαλε να κάτσω στα πόδια του καθώς με είχε στην αγκαλιά του. Είδα πως κοίταγε το αγόρι που καθόταν στην πολυθρόνα άγρια και χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω του φόρεσε ένα ψεύτικο χαμόγελο και άρχισε να μιλάει ξανά.

"Από εδώ είναι ο Χάρης, η Μαρία και το ζευγαράκι εκεί είναι ο Μάρκος και η Εύη...."

"Χάρηκα, εγώ είμαι η Ρια όπως ξέρετε..."

Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο τους και συνέχισαν να μιλάνε και αντίστοιχα ο Χάρης να παιζει στο τηλέφωνο. Ακομα τον κοιτάω και ο Άρης το έχει καταλάβει. Είναι τόσο ήρεμος και αυτό το χαμόγελο....

°°°°°°°°°°°

Η ώρα είχε περάσει. Τα παιδιά είναι ακόμα στο σπίτι μας. Τα κορίτσια μου έδωσαν τα τηλέφωνα τους για να ξαναβρεθούμε και όσο εγώ προσπαθούσα να μιλήσω ένιωθα το βλέμμα του Χάρη πάνω μου.

Ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να πάρω μια ζακέτα γιατί άρχισα να κρυώνω όμως άκουσα βήματα από πίσω μου....