|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 17~

ΡΙΑΣ POV.

Έφυγα ξανά από το σπίτι. Κατευθύνθηκα προς το πάρκο. Δεν μπορώ να μιλήσω στα κορίτσια. Δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για μένα και εγώ αντί να κάνω παρέα μαζί τους ασχολούμαι με αγόρια.

Έτσι ο μόνος που έμεινε ήταν ο Χάρης. Μόνο αυτόν εμπιστεύομαι πλέον. Μετά τον Άρη και τον Αλέξη φυσικά.

Καθησα στο παγκάκι. Κοιτούσα τις πετρούλες κάτω και σκεφτόμουν χωρίς να καταλάβω πως κάποιος ήταν πίσω μου. Δύο χέρια τυλιχθηκαν γύρω μου και αμέσως γύρισα πίσω να δω ποιος είναι.

Με κοιτούσε με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του. Έλαμπε. Ήταν χαρούμενος. Που έχω μπλέξει;

"Τι έχεις πριγκίπισσα;"

Του πρόσωπο του άλλαξε. Η ανησυχία ήταν φανερή. Χωρίς να πάρει το αριστερό του χέρι από πάνω μου, καθησε και αυτός στο παγκάκι. Με τράβηξε κοντά του και τότε με αγκάλιασε και με το δεξί.

"Τι έγινε;"

"Έχω μπερδευτεί. Θέλω να σου μιλήσω γιατί σε εμπιστεύομαι."

"Φ-φυσικά! Πες μου..."

"Μόλις έφυγα από τη καφετέρια έτρεξα προς το σπίτι. Ειχα σκοπό να χωρίσω τον Άρη, αλλά μόλις έφτασα μου είπε πως αύριο το πρωί γυρίζει Ελλάδα και το πιο πιθανών μόνιμα. Ηταν πολύ χαρούμενος και δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Είσαι το μόνο άτομο που μπορώ να μιλήσω και δεν ξέρω τι να κάνω! "

Με κοιτούσε στα μάτια όση ώρα μιλούσα. Όταν τελείωσα πηρε το βλέμμα του από πάνω μου και κοίταξε το δέντρο απέναντι μας. Τα χέρια του εφυγαν από πάνω μου και πωγαν στα πόδια του. Ένιωθα λες και πήρε ένα κομμάτι από πάνω μου.

" Δ-δεν ξέρω. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δούμε την αντίδραση του όταν φύγει."

"Ναι..."

Σιωπή επικρατούσε στο πάρκο. Ήταν πλέον βράδυ και ήμασταν μόνοι μας. Δεν υπήρχαν πια παιδιά και τα αμάξια δεν περνούσαν. Το λιγοστό φως έπεφτε πάνω στο πρόσωπο του. Κοιτούσε τα δέντρα. Κάτι σκεφτόταν...

" Δηλαδή θα χωρίσεις με τον Άρη για να τα φτιαξεις μαζί μου;"

Αουτσ. Αυτό για κάποιο λόγο πόνεσε. Μήπως δεν πρέπει;

"Δεν ξέρω! Ήθελα να μιλήσω σε κάποιον. Ευχαριστώ για τον χρόνο σ-"

"Όποτε θες είμαι εδώ για σένα. Και μη ζητάς ευχαριστώ. Ξέρεις ότι αν δεν ήθελα, δεν θα ερχόμουν... "

" Έχεις δίκιο... "

" Αλλά αντί για ευχαριστώ θελω κάτι άλλο..."

Είπε και μου έδειξε το μάγουλο του. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών για να τον φτάσω. Λιγω πριν ακουμπισω το μάγουλο του, γύρισε το κεφάλι του και ένωσε τα χειλια μας. Τα χέρια του ήρθαν στα μάγουλα μου, καθώς τα δικά μου ακουμπουσαν ελαφρώς το στήθος του.

Έβαλε τα χέρια του στη μέση μου και χωρίς να σταματήσει το φιλί, καθησε στο παγκάκι τραβώντας με προς αυτόν.

Έβαλα τα πόδια μου δεξιά και αριστερά από τα δικά του. Αυτός κρατούσε τη μεση μου, για να μην πέσω, όσο εγώ είχα τα χερια μου τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό του.

Απομακρυνθηκε ελαφρώς από τα χείλια μου και άρχισε να μου φιλάει τον λαιμό. Τα μάτια μου ήταν κλειστά μέχρι που ένιωσα ένα τσούξιμο και πετάχτηκα. Πριν μιλήσω είδα τον Χάρη να κοιτάει τον λαιμό μου με ένα πονηρό χαμόγελο.

"Μία βδομάδα..."

"Τι μια βδομάδα;"

Ακούμπησα τον λαιμό μου. Πονούσε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Μόλις κατάλαβα τι έγινε άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα.

"Αμάν ρε Χάρη! Τώρα τι θα πω στον Άρη; Ή καλύτερα στον αδερφό μου!"

"Δεν ξέρω! Πάντως εγώ είδα πως σου άρεσε... "

"Λοιπόν, πάω σπίτι γιατί αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς."

Είπα και του έδωσα ένα φιλί στα χείλια. Τωρα αρχίζουν τα δύσκολα....

°°°°°°°°°°°°°°°°°

Εφτυχως χτες όλοι κοιμοντουσταν. Άκουγα φωνες από τη κουζίνα και έτσι κατέβηκα κάτω.

Ο Άρης και ο Αλέξης ήταν αγκαλιά και... Έκλαιγαν;

Τους πλησίασα και αμέσως ο Άρης με πήρε μια αγκαλιά. Με κρατούσε πολύ ώρα. Ένιωθα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω.

"Α-αρη, δεν αναπνέω!"

"Ω συγνώμη!"

"Ρε Άρη θα μας ξαναδείς! Ηρεμισε!"

"Έχεις δίκιο. Πάω!...."

Είπε και άνοιξε τη πόρτα. Μόλις έφυγε ο Αλέξης έκλεισε με δύναμη τη πόρτα και άρχισε να φωνάζει...

"Τι είναι αυτό στον λαιμό σου;"

Το είχα ξεχάσει αυτό....

" Τ-τίποτα"

"Ρια... "

" Καλά! Χθες ήμουν στο δωμάτιο του Άρη..."

" Εντάξει, κατάλαβα! "

"Καλά! Βάλε κάτι πάνω γιατί φαίνεται πολυ και εγώ παω πάνω. Αν θες κάτι πες μου!"

Δε θα σε δω μπροστά μου; θα σε σκοτώσω...

"Ναι"

"Α, ξέχασα να σου πω. Το βράδυ θα πάμε σε ένα μπαρ με τα παιδιά από τη δουλειά. Θα έρθεις;"

"Φυσικά! "

Την έβαψες Χαρούλη...