|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 15~

ΑΡΗΣ POV.

"Δεν σε αναγνωρίζω πια! Νόμιζα ότι τα είχες αφήσει όλα αυτά στο παρελθόν!"

Είπε κλαίγοντας και άρχισε να περπατάει πάνω-κάτω στο δωμάτιο της. Σταμάτησε και καθησε στο κρεβάτι, δίπλα μου και έπιασε το χέρι μου. Το πρόσωπο της ηρέμησε και με κοίταξε στα μάτια.

" Ξέρεις πόσο ανησύχησα όταν σε είδα έτσι; "

Βλακα! Την πλήγωσες!

Τη τράβηξα προς το μέρος μου και έδεσα τα χέρια μου γύρω της. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς και να χτυπάει το στήθος μου

"Άσε με! Μην με ακουμπάς!"

"Συγνώμη.."

Της ψιθυρισα στο αφτί και αμέσως σταμάτησε. Εκλεγε ακόμα. Τα μάτια της ήταν κόκκινα από το κλάμα.

"Είπες ότι είχες σταματήσει με τους τσακωμούς. Είπες ότι απλά θα του μιλούσες!"

"Δεν μπορούσα να τον αφήσω να μιλάει έτσι για εσένα! "

Έφυγε από την αγκαλιά μου και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Πήγε προς το παράθυρο και κοίταγε τη θάλασσα. Σιωπή επικρατούσε στο δωμάτιο.

" Δε θέλω να σου λέω ψέματα... "

" Τι εννοείς; "

" Από τη πρώτη στιγμή που είδα τον Χάρη ένιωσα κάτι. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό αλλά με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Πάντως το μόνο που με βοήθησε να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου ήταν το γεγονός ότι σε αγαπάω. Για την ακρίβεια και το ποσό πολύ σε αγαπάω και μάλιστα τόσα χρόνια! "

Ακομα κοιτούσε το παράθυρο. Ούτε να με κοιτάξει δεν θέλει. Μπορώ να δω το μισό της πρόσωπο. Ένα δάκρυ κύλισε από το, κόκκινο πλέον, μάγουλο της και έπεσε στη μπλούζα της.

" Κάθε φορά που σε έβλεπα να γυρνάς χτυπημένος, ένιωθα λες και ένα κομμάτι από τη καρδιά μου έσπαγε. Πονάω και εγώ όταν σε βλέπω έτσι! Φοβάμαι πως κάποια στιγμή η κατάσταση θα ξεφύγει! Φοβάμαι πως θα σε χάσω!"

Σκούπισε τα δάκρυα της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και το πρόσωπο της σοβαρεψε ξανά. Ένα κενό βλέμμα ήταν αποτυπωμένο στο πρόσωπο της.

" Όπως έλεγα, ήθελα χρόνο να σκεφτώ. Ήξερα πως εσύ θα νικούσες, όπως πάντα, σε αυτή τη μάχη μέσα μου, όμως έπρεπε να σκεφτώ και για τον Χάρη. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που έκανες για εμένα και ευχαριστώ που του έδωσες ένα μάθημα."

Με κοίταξε. Μου χαμογέλασε και καθησε όπως πριν στο κρεβάτι.

" Σ'αγαπαω. Σ' αγαπάω και μισώ τον εαυτό μου που δεν μπορει να σου θυμώσει! Μου έχεις κάνει μεγάλη ζημιά! "

Της χάρισα ένα χαμόγελο.

"Και εγώ σ'αγαπαω. Τελικά τι θα κάνουμε με τον Χάρη; "

"Τίποτα. Απλά θα τον αγνοούμε και θα σταματήσει"

Έχει δίκιο. Πάλι....

"Λοιπόν, πήγαινε κάνε ένα μπάνιο να ξεκουραστείς και θα τα πούμε μετά. Εντάξει; "

" Ναι.... "

Σηκώθηκα και πήγα προς τη πόρτα. Κάτι ένιωσα στο χέρι μου και γύρισα να το κοιτάξω. Ήταν ένα χαρτάκι.

" Τι είναι αυτό; "

" Μου το έδωσε ο Χάρης όταν τον είδαμε στη παραλία. Φαίνεται δεν ήρθε τυχαία..."

Ε δεν το πιστεύω!

" Άνοιξε το όταν πας στο δωμάτιο σου"

Χωρίς να της απαντήσω έτρεξα προς το δωμάτιο. Το άνοιξα και το πρώτο που είδα ήταν κάτι αριθμοί. Το τηλέφωνο του!

'69******** Πάρε με όταν χωρίσεις με το αγοράκι σου. Ξέρεις και εσύ ότι δεν υπάρχει μέλλον για εσάς τους δύο.'

Ούτε για αυτόν υπάρχει! Αλλά θα κάνω αυτό που είπε η Ρια. Θα τον αφήσω να κάνει ότι θέλει. Ξέρω ότι ούτε η Ρια θα τον αφήσει να χαλάσει αυτή τη σχέση.

ΡΙΑΣ POV.

Κάθομαι μπροστά από τη ντουλάπα και σκέφτομαι τι να βάλω. Καταλήγω να βάλω ένα τζιν για να μην φαίνεται το χτύπημα από χθες και μια απλή μαύρη μπλούζα. Έξω κάνει λίγο κρύο και έτσι αποφασίζω να πάρω και μια άσπρη ζακέτα μαζί μου. Φοράω τα μαύρα μου μποτάκια και κατευθύνομαι προς τον καθρέφτη. Κάνω τα μαλλιά μου μια απλή πλεξούδα και ανοίγω την πόρτα.

Είναι 6:48 και τις 7:00 έχουμε πει με τη Μαρία και την Εύη να συναντηθούμε στην καφετέρια που άνοιξε δίπλα στο μαγαζί που δουλεύουν. Δεν είναι μακριά και νομίζω πως θα φτάσω στην ώρα μου.

Της βλέπω από που κάθονται σε ένα τραπέζι στη γωνία. Είναι δίπλα στο τζάμι. Η Μαρία κοιτάει τα σύννεφα έξω και η Εύη μιλάει στο τηλέφωνο. Γελάει. Φαίνεται μιλάει με τον Μάρκο.

Πριν τις πλησιάσω ένιωσα το τηλέφωνο να δονείται από τη τσέπη της ζακέτας μου.

Ένα μήνυμα εμφανίστηκε στην οθόνη αλλά δεν ήξερα τον αριθμό.

69********:Έλα στο παγκάκι έξω από τη καφετέρια. Έχω να σου πω κάτι...

Ρια: Ποιος είσαι;

69********: Έλα και θα δεις......