|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

EPILOGUE

" Κώστα πρωινό!"

Κατέβηκε προσεκτικά τις σκάλες με τη τσάντα στο χέρι. Την ακούμπησε βαριεστημενα κάτω και καθησε στη καρέκλα. Ο Άρης ήρθε και έκατσε απέναντι του με ανακατεμένα τα μαλλιά.

" Αυτό είναι άδικο!"

" Τι είναι άδικο παλι;"

" Η Αναστασία δεν περνάει αυτά που περνάω εγώ!"

"Κώστα η Αναστασία είναι 3 και εσύ 8! Δε μπορεί να πάει ακόμα σχολείο!"

Ηττημένος γύρισε προς το μπολ με τα δημητριακά που υπήρχε μπροστά του. Φώναξα και την Αναστασία και ήρθε με ένα αρκουδάκι στο χέρι της. Την βοήθησα να κάτσει στο τραπέζι και καθησε δίπλα της για να τη ταϊσω. Ο Κώστας της έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα και μετά από δέκα, περίπου, λεπτά έφυγαν με τον Άρη για το σχολείο.

Με τον Άρη έχουμε κάνει ένα παιδάκι. Την Αναστασία. Ο Κώστας γνωρίζει για τον πραγματικό του πατέρα όμως έχει πολύ καλή σχέσει με τον Άρη και τον θεωρεί σαν τον πραγματικό του. Έχουμε πλέον μετακομίσει σε ένα μικρό χωριό στη Κέρκυρα. Θέλαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα και η Κέρκυρα ήταν μια καλή επιλογή ώστε να βλεπόμαστε με τον αδερφό μου και την οικογένειά του. Μετά από χρόνια συναντήθηκα με τον Μίλτο. Του εξήγησα την κατάσταση και με κατάλαβε. Τα παιδιά τον συμπάθησα πολύ και μετά από ώρες παιχνιδιού μαζί του, τους υποσχέθηκε πως θα τα ξανά έβλεπε.

"Αναστασία! Μικρό ζιζάνιο,που είσαι;"

"Μαμά! Είμαι όμορφη;"

Κρατούσε στο χέρι της ένα κόκκινο κραγιόν. Είχα  ένα σεντόνι τυλιγμένο γύρω της και τα μαλλιά της κάτω

"Είσαι το πιο όμορφο πλασματακι στον πλανήτη"

Είπα και την τσίμπησα στα ροζ μαγουλάκια της, κάνοντας έτσι τα λακκάκια να εμφανιστούν.

" Μαμά, μαμά!"

"Τι θες κοριτσάκι μου;"

" Μπορούμε να πάμε στον Χρήστο; Σε παρακαλωωω"

"Φυσικα αγάπη μου. Πάμε να σε ετοιμάσω "

Ανεβήκαμε προς τα υπνοδωμάτια. Την έκανα μπάνιο και μετά την εντυσα. Στεγνωσα τα ξανθά μαλλιά της και ήταν πλέον έτοιμη. Κάτω βρήκα τον Άρη.

" Που πάτε κούκλες;"

"Πάω να παίξω με τον Χάρη!"

" Εσύ τι θα κάνεις; "

" Πρέπει να κοιτάξω κάποια χαρτιά για τη δουλειά και μετά θα είμαι ελεύθερος"

Κουνησα θετικά το κεφάλι μου και φύγαμε από το σπίτι. Χτυπήσαμε τη πόρτα του διπλανού σπιτιού και η μητέρα του μας άνοιξε.

" Ρια! Τι κανετε; "

" Ήθελε να δει τον Χρήστο και σας την έφερα "

Γέλασε και περάσαμε μέσα. Η μικρή βρήκε τον Χρήστο και τα γέλια του ακούγονταν παντού. Τα παιδιά είναι μαζί από μωρά. Όταν ήρθαμε εδώ η οικογένεια τους μας βοήθησε. Έχουν μια κόρη στην ίδια ηλικία με τον Κώστα όμως δεν είναι τόσο δεμένοι.

" Μαμά! Κοίτα τι δώρο μου έκανε ο Χρήστος!"

Μου έδειξε ενθουσιασμενη το χέρι της που ήταν στολισμένο με ένα, μεγάλο για το δάχτυλο της, δαχτυλίδι.

"Μανούλα θα έρθεις στο γάμο;"

"Είσαι μικρή ακόμα!"

"Μα τον αγαπάω!"

"Μαμά;"

Είπε ο Χρήστος από πίσω της ντροπαλά

" Τι παιδί μου; "

" Εσύ θα έρθεις; Θα πεις και στον μπαμπά να έρθει;"

Γελάσαμε και οι δύο όμως τα παιδιά δεν κατάλαβαν γιατί με αποτέλεσμα να αρχίσουν τις ερωτήσεις.

Φύγαμε από εκεί και πήγαμε ξανά σπίτι μας όπου βρήκαμε τον Κώστα να διαβάζει τα μαθήματα του και δίπλα τον Αρη.

Επιτέλους νιώθω ευτυχισμένη. Έχω την οικογένεια μου. Άτομα που αγαπώ και με αγαπάνε. Τον πρώτο μου έρωτα και τα δύο πιο όμορφα, χαριτωμένα και σημαντικά παιδιά στη ζωή μου. Ο αδερφός μου ζει ευτυχισμένος με την οικογένεια του. Το πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι όλες οι δυσκολίες βρίσκονται πλέον στο παρελθόν...

The end?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δε το πιστεύω ομως αυτή η ιστορία εφτασε στο τέλος της. Έχω όμως δύο πράγματα να σας πω.

1) Συγχαρητήρια σε όποιον άντεξαν τα μάτια του έως εδώ. Αν σου άρεσε κι ολας

2) Σκέφτομαι να ανεβάσω μια καινούρια ιστορία. Θα είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια αυτής και θα μιλάει για τη ζωη της μικρής Αναστασίας

Για ακόμα μια φορά σας ευχαριστώ που αφιερωσατε χρόνο διαβάζοντας αυτήν την ιστορία.

Τα λέμε σε κάποια άλλη ιστορία

Λοβ γιου ♡