|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 26~

Ένιωσα κάτι να γαργαλάει τον λαιμό μου. Ο Χάρης είχε ανέβει πάνω μου και φιλούσε τον λαιμό μου. Σήκωσε το κεφάλι μου και με φίλησε.

" Επιτέλους!"

"Καλημέρα και σε σένα"

Γελάσαμε και οι δύο και έσκυψε να πιάσει κάτι από το κρεβάτι. Έφερε μπροστά μου ένα μπουκέτο γεμάτο με κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα.

" Χρόνια πολλά αγάπη μου"

" Ευχαριστώ!"

Τον αγκάλιασα σφιχτά και εβαλα τα λουλούδια σε ένα βάζο

Επέστρεψα στο κρεβάτι και μπήκα ξανά στην αγκαλιά του.

" Σ'αγαπω"

" Εγώ πιο πολύ..."

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως καταλήξαμε έτσι. Όλη μου η ζωή είναι μια μπερδεμένη ιστορία.

Την υπόλοιπη μέρα δεν κάναμε κάτι το σημαντικό. Πήγαμε μια τελευταία βόλτα στη γιαγιά μου. Πήραμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε στα αεροδρόμιο.

ΑΡΗΣ POV.

Σήμερα είναι τα γενέθλια της. Σχεδόν ένας χρόνος μακριά της. Ένας χρόνος που τον περνάει μαζί του.

Έμαθα από τον Αλέξη πως ήρθαν στην Ελλάδα για μία εβδομάδα. Να πω την αλήθεια σκέφτηκα να την επισκεφθώ, μιας και δεν έχω πλέον το τηλέφωνο της, όμως η σκέψη ότι είναι μαζί του με κρατάει πίσω.

Είναι ο χειρότερος εφιάλτης. Να την έχει δικιά του. Τα την ακουμπά, να την φίλα, να είναι μαζί της. Κάτι που δεν μπορώ να κανω.

Ακόμα την αγαπώ. Ο Αλέξης μου λέει να προχωρήσω. Λέει πως είναι λάθος. Αλλά πως μπορεί κάτι να είναι λάθος αν το θες τόσο πολύ. Το βλέπεις παντού. Το αναζητάς τα βράδια. Αυτές τις κρύες νύχτες που ζητάς μια αγκαλιά του αλλά ξέρεις πως κάποιος άλλος την ζεσταίνει με αυτόν τον τρόπο....

Από όταν επέστρεψα στην Ελλάδα εχω μόνο ένα φίλο. Τον Μίλτο. Ναι τον κολλητό της Ριας. Ξέρω ότι ποτέ δε μιλούσαμε. Μια μέρα όμως πήγαινα προς το παλιό σπίτι της Ριας και τον είδα έξω να χτυπάει το κουδούνι.

Δεν του είχε πει ότι έφυγε και αυτός πήγαινε κάθε μέρα ψάχνοντας για τη φίλη του. Ε κάπως έτσι ξεκινήσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά. Βέβαια δεν ξέρει ακόμα τον λόγο που έφυγε...

"Επιτέλους δηλαδή!"

Είπε καθώς του άνοιγα τη πόρτα για να μπει στο σπίτι

" Αμάν ρε μαλακα με τα κουδούνια σου." "

" Ρε βλακα είναι 9:30. Σου είπα 9:15 να είσαι κάτω "

" Πωω το ξέχασα. "

" Φύγε να ετοιμαστεις "

Καθησε στον καναπέ παίζοντας με το τηλέφωνο του. Τον αγνόησα και ξεκίνησα να περπατάω προς το τέλος του διαδρόμου που ήταν το δωμάτιο μου. Άνοιξα τη ντουλάπα και έβγαλα μια απλή μαύρη φόρμα και μια άσπρη μπλούζα. Βγήκα από το δωμάτιο και αυτός σηκώθηκε από τον καναπέ και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω

"Με κοροϊδεύεις;"

"Γιατί; Τι έχω;"

"Ρε μαλακά είπαμε να πάμε στο κλαμπ μπας και βρεις κοπέλα! Πως ντύνεσαι έτσι;"

"Σου έχω πει χίλιες φορές δεν ψάχνω για κοπέλα! Μόνο εκείνη θέλω!"

"Κάνεις σαν αυτούς τους φλώρους στης ταινίες... Ποιος να φανταζόταν πως ο μεγάλος Άρης θα έτρεχε πίσω από ένα κορίτσι.... "

" Φύγε από το σπίτι μου... "

" Γιατί ρε δεν είναι αλήθεια; "

"Φύγε γαμω από το σπίτι μου! Εξαφανίσου! "

Τον έβγαλα εξω και κοπανησα τη πόρτα πριν προλάβει να πει κάτι.

Μπήκα στο δωμάτιο μου και έκλεισα τη πόρτα. Λες και θα υπήρχε κάνεις να με ακούσει...

Πήγα στο παράθυρο που έχει το δωμάτιο μου και κοίταξα έξω. Ο ουρανός ήταν καθαρός. Χιλιάδες αστέρια φωτιζαν τον ουρανό.

Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα των ματιών της. Τη τελευταία φορά που τη φίλησα. Σε αυτή τη παραλία στην Ιταλία. Τα μάτια της έλαμπαν σαν αυτά τα αστέρια.

Χτύπησα με δύναμη το χέρι μου στον τοίχο λες και μαγικά θα έφευγε η ανάμνηση. Άφησα το σώμα μου να κυλήσει στον τοίχο μέχρι που ακούμπησα κάτω.

Σήκωσα το χέρι μου και άνοιξα ένα συρτάρι που βρισκόταν δίπλα μου. Μια μικρή φωτογραφία της ήταν μέσα. Θα μπορούσα να πεθάνω για να τη βλέπω να χαμογελάει.

Τη φωτογραφία αυτή την είχα τραβήξει στη τελευταία μας μέρα στην Ελλάδα. Ήταν όταν ετοίμαζε τη βαλίτσα της. Τότε που μου φώναζε να κάνω και εγώ τα ίδια όμως εγώ ήμουν απασχολημένος να κάνω σχέδια για το μέλλον μας στη καινούρια χώρα που θα πηγαίναμε.

Κοίταξα τη φωτογραφία καλυτερα

"Χρόνια πολλά αγάπη μου..."

Φίλησα τη φωτογραφία στο σημείο που βρίσκονται τα χείλη της. Ακούμπησα τη φωτογραφία στο στήθος μου και την αγκάλιασα . Λες και ήταν αυτή.

Άφησα τα δάκρυα να πέσουν πλεον στη σκέψη του πρώτου μας φιλιού. Μέσα από ένα παιχνίδι που για μένα ήταν ακόμα ασήμαντο...