|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~ PART 24~

Οι μέρες περνούσαν και ήταν πλέον Παρασκευή.

Σήμερα έχω γενέθλια...

Ήρθαμε στο χωριό μου που είναι και ο τάφος της μαμάς μου. Ετοιμαζόμαστε και σε λίγο θα πάμε να τον επισκεφθούμε.

Ρώτησα τη γιαγιά μου αν έμαθε κάτι για τον πατέρα μου αλλά δεν ξέρει. Πλέον δεν ενδιαφέρει κανέναν τους.

Της είπα όλα όσα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό και φυσικά γνώρισε και τον Χάρη. Ευτυχώς τον συμπάθησε αμέσως και έχουν δεθεί πολύ μεταξύ τους.

Βγήκα από το σπίτι και είδα την γιαγια μου με τον Χάρη που με περίμεναν στον κήπο.

Σε όλη τη διαδρομή δεν μιλούσε κανένας. Εγώ προχωρούσα πιο μπροστά. Κρατούσα ένα μπουκέτο από λευκά και κόκκινα τριαντάφυλλα που ήταν και τα αγαπημένα της.

Το χωριό μου είναι από τα λίγα μεροι που έχω καλές αναμνήσεις. Πάντα θα υπήρχαν παιδιά από τα διπλανά σπίτια που θα έπαιζαν μαζί μας στην αυλή. Οι μανάδες θα μιλούσαν και θα έτρεχαν από πίσω μας φωνάζοντας να μπούμε στο σπίτι.

Όπως είπε και η γιαγιά μου, μετά τον θάνατο της τίποτα δεν ήταν ίδιο. Τα παιδιά έχουν σταματήσει να παίζουν όπως παλιά. Οι μαμάδες δεν μιλάνε πολύ. Είναι λες και δεν υπάρχει ψυχή στο χωριό.

Βέβαια, δεν μπορούσαν να μην υπάρξουν και τα αδιάκριτα σχόλια.

Πολλοί με έδειχναν με το δάχτυλο. Έλεγαν πράγματα όπως 'Αυτή δεν είναι η ορφανή;' ή ' Δε ντρέπεται να κυκλοφορεί έξω; Ούτε στη κηδεία της μάνας της δεν ήρθε και τώρα εμφανίζεται με τον γκομενο'

Ένας κύριος πέρασε από δίπλα μας και σταματησε για να μιλήσει στη γιαγιά μου

"Κυρά Σοφία! Καιρό έχω να σας δω!"

"Γειά σου Μανόλη. Τι κάνεις;"

" Καλά είμαστε....εσεις;"

" Να εδώ, ήρθε η εγγονή μου"

" Εσύ δεν είσαι της Μαρίας που..."

"Ναι"

Είπα φωναχτά και με κοίταξε θυμωμένος. Δεν με νοιάζει τι σκέφτεται για μένα. Λες και θα με ξαναδεί ποτέ.....

Έπιασα το χέρι του Χάρη και τον οδήγησα προς τη πόρτα του νεκροταφειου που ήταν σχεδόν δύο μέτρα μακριά μας.

Άρχισα να ψάχνω. Ήταν στο τέλος του χώρου αυτού. Κάτω από ένα δέντρο. Έτρεξα προς τα εκεί και γονατισα μπροστά από το τέλος του μαρμάρου.

Κοίταξα τη φωτογραφία της. Τα γαλανά μάτια της και τα μαύρα μαλλιά της που ακουμπουσαν απαλά τους ώμους της.

ΧΑΡΗΣ POV.

Πήγα κοντά της. Δεν με κοίταξα αλλά κατάλαβε πως ήμουν εκεί. Γονατισα και εγώ δίπλα της και κοιτούσαμε τη φωτογραφία.

Σήκωσε σιγά σιγά τα χέρια της και ακούμπησε το μπουκέτο δίπλα στη φωτογραφία. Τα χέρια της έτρεμαν και έτσι της τα κράτησα για να ηρεμήσει.

Χεμογελασε ελαφρά και άρχισε να μιλά.

"Συγγνώμη μανούλα μου. Συγγνώμη που δεν μπορούσα να είμαι εδώ. Συγγνώμη που έλεγα τέτοια πράγματα για εσένα. Συγγνώμη. Νομίζω όμως πως πέρα από αυτά ήξερες ότι σε αγαπάω..."

Σταμάτησε για λίγο και σκούπισε λίγα από τα δάκρυα της. Με κοίταξε και  χαμογέλασε. Στράφηκε πάλι προς τη φωτογραφία και πήρε μια βαθιά ανάσα.

" Σήμερα όπως ξέρεις είναι τα γενέθλια μου. Συνήθως θα έφερνε μια μικρή τούρτα ο αδερφός μου στο σπίτι και αυτό θα ήταν και το δώρο μου. Σήμερα όμως θα ειναι η πρώτη φορά που θα τα περάσουμε μαζί μετά από τόσα χρόνια."

Κοίταξε τον ουρανό και χωρίς να πάρει το βλέμμα της από εκεί συνέχισε

" Θα ήθελα όμως να μάθεις και τον λόγο που γίνεται όλο αυτό. Τον τελευταίο καιρό μπήκε ένα σημαντικό άτομο στη ζωή μου. Που μπορεί να μην ξεκινήσαμε καλά αλλά αποδείχτηκε καλός άνθρωπος...."

Γέλασε και της έσφιξα το χέρι. Με κοίταξε και έκανε νόημα να περιμένω

" Είναι ο άνθρωπος που με έφερε εδω. Που έκανε τις μέρες μου καλύτερες. Είναι ο άνθρωπος που αγαπώ... "

Της χαμογέλασα απαλά. Είχα βουρκωσει....

" Είναι το αγόρι που κάθεται δίπλα μου. Τον λένε Χάρη. Νομίζω πως και εσύ τον βρίσκεις όμορφο..."

Γελάσαμε και οι δύο

Σκούπισε τα δάκρυα της και πήρε μια ακόμα βαθιά ανάσα

" Λοιπόν μαμά, νομίζω είναι ώρα να φύγουμε. Συγγνώμη που δεν σε είχα επισκεφθεί καθόλου... Γεια σου μανούλα.. "

Είπε σαν να ήταν ένα μικρό παιδάκι και φίλησε τη φωτογραφία της. Χαμογέλασε πλατιά αλλά έκλαιγε. Σηκώθηκε από το γρασίδι που υπήρχε και έκανα το ίδιο. Κοίταξε μια τελευταία φορά τον τάφο και έπιασε το χέρι μου.

" Αντίο μανουλα μου.... "

Ψιθύρισε και δάγκωσε τα χείλη της για να μην κλάψει.

Προσπαθεί να φανεί δυνατή αλλά ξέρουμε το ποσό πολύ πονάει πραγματικά....