|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 30~

ΡΙΑΣ POV

Γιατί; Ήταν η μόνη λέξη που σκεφτόμουν. Ήταν πολύ νωρίς. Είχαμε σχεδιάσει όλη μας τη ζωή. Είμαι έγκυος σε ένα παιδί που δε θα γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του.

"Μικρούλι; Με ακούς; Πως είσαι;"

Έβαλα το χέρι μου πάνω στη κοιλιά μου και έκλεισα τα μάτια μου. Ήταν 3 Και φαίνεται οι άλλοι κοιμοντουσταν. Κατέβηκα κάτω και άνοιξα την πιο μικρή κούτα. Είχε κάποια μικρά πράγματα που σώθηκαν από το αυτοκίνητο, μια μικρή πράσινη σακούλα και τα ρούχα του. Θυμάμαι όταν είχα έρθει σε αυτό το σπίτι που μου την έδινε για να την φορέσω. Ήταν από τις αγαπημένες του. Κοίταξα το υπόλοιπο περιεχόμενο του κουτιού. Μπρελόκ, φωτογραφίες και άλλα μικρά δωράκια που του είχα κάνει. Πήρα στα χέρια μου τις φωτογραφίες. Τις είχε πάντα στο ντουλαπακι μαζί με τα δωράκια. Μου είχε πει να μην το ανοίξω όμως ήξερα τι έκρυβε.

Η πρώτη ήταν μια δικιά μου. Από τη μέρα που τον είδα πρώτη φορά στο σπίτι μου. Η επόμενη ήταν μια της αδερφής μου. Θυμάμαι τότε που μιλήσαμε για το παρελθόν μας. Που μου είπε τς πάντα για την οικογένεια του. Ποιο πίσω βρήκα μια που ήταν αυτός μικρός αγκαλιά με την αδερφή του μωρό. Διάφορες δικές μας ακολούθησαν. Άλλες από τις διακοπές μας στην Ελλάδα,που του έδειξα τον τάφο της μητέρας μου. Κοίταξα την τελευταία. Τη μέρα που μου έκανε πρόταση γάμου. Τα κεράκια ήταν αναμμένα. Αυτός με τράβηξε φωτογραφία όμως είχα το χέρι μπροστά από το πρόσωπο μου επειδή έκλαιγα.

Χαμογελασα και σκουπησα τα δάκρυα που υπήρχαν στα μάγουλα μου. Τέλος πήγα στην μικρή σακούλα. Έβγαλα τα χαρτάκια που καλυπταν το περιεχόμενο. Ήταν ένας μικρός φάκελος. Τον άνοιξα και είδα δύο εισιτήρια. Είχε σχεδιάσει ταξίδι.... Κοίταξα καλύτερα τη σακούλα και είδα είναι ένα παιδικό φορμακι. Είχε ένα μεγάλο ερωτηματικό στη μέση και σε μια μικρή καρτουλα έγραφε '  Στον/στην  πρίγκιπα / πριγκίπισσα μας. Σ'αγαπαμε '

Πήρα το φορμακι στα χέρια μου και ανέβηκα τις σκάλες. Πήγα στο δωμάτιο που βρισκόταν ο αδερφός μου και τον φίλησα στο μάγουλο. Χαμογελασε στον ύπνο του και πήγα στο δωμάτιο μου. Ακουμπησα το φορμακι στο πάτωμα με τη κάρτα πάνω του. Κάθισα δίπλα τους και τα κοιτούσα.

" Θα σου αρέσει πολύ αυτό. Έτσι εύχομαι τουλάχιστον. Ο μπαμπάς σου λατρευε να σου αγοράζει πράγματα. Θα το καταλάβεις όταν μεγαλώσεις και τα δεις. "

Χαμογελασα στην εικόνα του παιδιού μου να ανοίγει τα δώρα

"Πως θα καταφέρω όμως να σε μεγαλώσω;"

Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Έτρεξα προς το μπάνιο και πήρα ένα μικρό ξυραφακι στα χέρια μου

"Συγγνώμη μικρό μου"

ΑΛΕΞΗΣ POV.

Άκουσα έναν δυνατό ήχο. Σαν κάτι να πέφτει. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έτρεξα προς το δωμάτιο της προσπαθώντας να απομακρυνω τις αρνητικές σκέψεις. Είδα το φορμακι και τη κάρτα στο ξύλινο πάτωμα όμως εκείνη δεν ήταν εκεί. Κατέβηκα στην κουζίνα αλλά ήταν άδεια.

Άκουσα κλάματα και ανέβηκα ξανά πάνω. Άνοιξα τη πόρτα του μπάνιου.  Στο δεξί της χέρι υπήρχε μια λεπίδα. Από το αριστερό έτρεχαν αίματα και είχε δημιουργηθεί μια μικρή λίμνη από αίμα. Ήταν στα γόνατα και έκλαιγε καθώς μιλούσε στο παιδί της. Πήγα κοντά της όμως δεν πρόλαβα.

" Συγγνώμη... "

Είπε σιγά στο παιδί της πριν πέσει κάτω. Έτρεξα κοντά της και έπιασα μια από τις γαζες που υπήρχαν στο φαρμακείο. Εδεσα το χέρι της και την σήκωσα από το πάτωμα. Την πήγα στα αυτοκίνητο μου και την έβαλα μέσα. Οδηγησα προς το νοσοκομείο και την πήρα ξανά στην αγκαλιά μου. Έτρεχα στο νοσοκομείο για να βρω έναν γιατρό μέχρι που μια νοσοκόμα με πλησίασε και με ρώτησε τι έπαθε. Την πήρε από τα χέρια μου και μου είπε να περιμένω στις θέσεις που υπήρχαν στα δεξιά μου.