|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 21~

ΡΙΑΣ POV.

Κάθομαι στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση. Για την ακρίβεια παίζω με το κινητό αλλά κοιτάω και λίγο τη ταινία που παίζει...

Εδώ και ένα μήνα τα έχω με τον Χάρη και έχω μετακομίσει σπίτι του, μιας και στο δικό μας μένει πλέον η Μαρία...

Μπορώ να πω πως πλέον είμαι χαρούμενη. Έχω κάποιον που με αγαπαει και τον αγαπώ, καθώς και ο αδερφός μου είναι ευτυχισμένος.

Τη προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησα και το σχολείο. Φυσικά είμαι μαζί με την Εύη και τη Μαρία και έτσι έχουμε έρθει πιο κοντά.

Ο Χάρης και ο Αλέξης έχουν αρχίσει να γίνονται καλοί φίλοι. Ο Αρης έμαθε για τη σχέση μου με τον Χάρη. Είπε πως ακόμα με αγαπαει και πως ότι χρειαστώ,μπορώ να του μιλήσω.

Άκουσα βήματα από τη σκάλα και τότε εμφανίστηκε ο Χάρης. Ήρθε κοντά μου και ξάπλωσε στα πόδια μου. Έβαλα το χέρι μου στα μαλλιά του και άρχισα να τα χαϊδεύω.

"Σήμερα έρχεται ο Άρης;"

"Ναι...."

"Θα πας να τον δεις;"

"Ναι. Μου έλειψε..."

"Ωραία. Πρέπει να έρθω και εγώ να πω κάτι στον αδερφό σου."

" Ωραία. Τις 8 είπαν ότι θα περάσουν να με πάρουν. Δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα αν έρθεις και εσύ"

Έτσι η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Ο Χάρης βρίσκεται πάνω και κοιμάται και εγώ μόλις βγήκα από το μπάνιο. Έφτιαξα τα μαλλιά μου και πήγα να ξυπνήσω τον Χάρη πριν ετοιμαστώ.

Για καλή μου τύχη είχε ξυπνήσει και έτσι συνέχισα να ετοιμάζομαι. Φόρεσα ένα απλό, κόκκινο φόρεμα που έφτανε μέχρι το γόνατο. Εβαλα ένα επίσης κόκκινο κραγιόν και τέλος τα μαύρα μου, ψηλά, παπούτσια. Έφτιαξα τα μαλλιά μου, ώστε οι απαλές μπούκλες να πέφτουν στους ώμους μου και κατέβηκα κάτω.

Ο Χάρης ήταν έτοιμος και με περίμενε. Φορούσε μια απλή μαύρη μπλούζα και ένα εξίσου μαύρο παντελόνι. Ένα μήνυμα ήρθε στο τηλέφωνο μου από τον Αλέξη και βγήκαμε από το σπίτι.

Είδα το μαύρο αυτοκίνητο του Άρη. Ο ίδιος είχε ακουμπήσει τη πλάτη του πάνω. Είχα αλλάξει. Τα χέρια του ήταν πιο γυμνασμένα. Διάφορα τατουάζ υπήρχαν στο δεξί του χέρι καθώς και σκουλαρίκια στόλιζαν τα αυτιά του. Κοιτουσε τον ουρανό, κάνοντας το τατουάζ στο λαιμό του να φαίνεται καλύτερα.

Η πόρτα πίσω μου έκλεισε και γύρισε να με κοιτάξει. Τα μεγάλα, γαλάζια του μάτια φάνηκαν. Δεν ήταν όπως πριν. Μόνο η λάμψη τους είχε μείνει. Μπορούσες να διακρίνεις τον πόνο και την κούραση. Ξέρω ότι έχει περάσει πολλά αυτό το διάστημα. Το καταλαβαίνω και από τη συμπεριφορά του αδερφού μου. Τον έχω δει να κλαίει την ώρα που μιλάει μαζί του στο τηλέφωνο. Ξέρω ότι τον Χάρη δεν τον συμπαθεί και ότι όλα αυτά τα κάνει για εμένα. Το κάνουν για εμένα. Γιατί με αγαπάνε όπως και εγώ.

Μείναμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Προσπάθησε να χαμογελάσει. Με πλησίασε και συνέχισε να με κοιτάει. Πήγα να πω κάτι αλλά έσκυψε και με αγκάλιασε. Δεν ήταν σαν τις άλλες. Κατάλαβα πόσο του είχα λείψει. Με κρατούσε σφιχτά. Λες και δεν θα με άφηνε ποτέ. Το άρωμα του. Δεν είχε αλλάξει....

Γύρισε ελαφρώς το κεφάλι του. Ένιωθα την ανάσα του να χτυπά τον λαιμό μου.

Έκλεισα τα μάτια μου.

" Μου έλειψες..."

Ησυχία....

"Άλλαξες..."

"Και εσύ..."

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα πως ο Χάρης καθόταν δίπλα από τον Αλέξη. Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο του Αλέξη όμως το σκούπισε αμέσως. Γέλασα και σκουπησα και τα δικά μου.

Απομακρυνθηκε και έπιασε σφιχτά τα χέρια μου. Με κοίταξε και τράβηξε απαλα το χέρι μου καθώς ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το αυτοκίνητο. Άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού για εμένα και έπειτα πήγε στη μεριά του οδηγού.

Όταν πλέον είχαν μπει όλοι μέσα το αυτοκίνητο ξεκίνησε. Άρχισε να απομακρύνετε από τη θάλασσα. Τα δέντρα γίνονταν περισσότερα όπως και τα πολύχρωμα λουλούδια γύρω μας. Μπροστά μας φαινόταν το λιγοστό φως του ηλίου που σιγά σιγά κρυβόταν πίσω από τα βουνά. Ο συνδιασμος των χρωμάτων ήταν μαγευτικος....

Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ψίθυροι το Αλέξη και του Χάρη στους οποίους δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Κοιτούσα μια τον Άρη και μια τον ουρανό.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από ένα εστιατόριο. Κατεβήκαμε και αρχίσαμε τα περπατάμε προς το εσωτερικό του.

Ένας κύριος ήρθε προς το μέρος μας και είπε να τον ακολουθήσουμε.

Μας πήγε στην απέναντι πλευρά του μαγαζιού που υπήρχε μια αυλή.

Κεράκια και διάφορα φωτάκια ήταν τοποθετημένα κατά μήκος της και γύρω από το στρογγυλό τραπέζι που υπήρχε στο κέντρο. Φυτά υπήρχαν παντού και ο απαλος ήχος της θάλασσας σε έκαναν να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε παραμύθι...