|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 7~

ΡΙΑΣ POV.

Δεν είναι αλήθεια αποκλείεται! Η μητέρα μου ήταν η μόνη που μας προστάτευε! Τι θα κάνουμε τώρα;

Χτύπησα τη πόρτα στο δωμάτιο του Αλέξη,

"Μπες μέσα"

"Έγινε κάτι;"

"Η γιαγιά με πήρε πριν λίγο τηλέφωνο...."

"Πως είναι;"

"Δεν θέλω να μιλήσουμε για αυτό.... Ξέρεις πως πέθανε η μαμά μας;"

"Οχι...."

"Όπως ξέρεις, τον τελευταίο καιρό οι γονείς μας άρχισαν πάλι να τσακώνονται....."

"Ναι αλλά που κολλάει αυτο; "

" Ο πατέρας μας το έριξε πάλι στο αλκοόλ και μετά από ένα ακόμα τσακωμό, ο πατέρας μας πέταξε ένα γυάλινο μπουκάλι στο κεφάλι της μαμάς μας και μετά εξαφανίστηκε... "

Να πω την αλήθεια, δεν μου φαίνεται περίεργο ότι την σκότωσε αυτός.... Δεν μπορώ να τον αποκαλω πια πατέρα.... Μου είναι αδύνατο! Ξέρω ότι είναι σκληρό αλλά είναι η αλήθεια...

" Όταν κοίταξαν τις κάμερες του σπιτιού, είδαν πως πριν της πετάξει το μπουκάλι φώναζε πως μας βαρέθηκε και θα σκοτώσει και αυτή και όλη της την οικογένεια!"

"Κατσε. Μου λες πως θέλει να μας σκοτώσει και εκτός από αυτό δεν ξέρουμε και το που είναι;"

"Ακριβώς... Τώρα είναι που πρέπει να φύγουμε και μάλιστα χωρίς να το μάθει κανείς! "

" Και που θα πάμε; "

" Έχω μια ιδέα αλλά θα είναι λίγο δύσκολη.... "

" Τι ιδέα; "

" Θα μάθεις σε λίγο.... "

Πληκτρολογισε ένα μήνυμα στο τηλέφωνο και μετά από δέκα λεπτά χτύπησε το κουδούνι. Κατέβηκε κάτω και στο σπίτι μπήκε πάλι ο Άρης...

" Τι γίνεται; "

" Θα δεις... Άρη θες καφέ; "

"Όχι καλύτερα... Πες τι θες..."

" Έλα στο σαλόνι "

Μα καλά,τι έχει σκεφτεί;

"Θυμάσαι όταν μου έλεγες ότι θες να μετακομίσεις στο σπίτι που είχαν οι γονείς σου στην Ιταλία;"

"Ναι...."

"Και πως φοβοσουν γιατί θα ήσουν μόνος;

"Ναι"

"Υπάρχει ένα θέμα και θέλουμε τη βοήθεια σου... "

Του εξήγησε την κατάσταση και τότε με έβγαλε από τη σκέψη μου τα λόγια του Άρη...

"Οπότε Σαββατο πρωί φεύγουμε όλοι για το χωριό της μαμάς σου και όταν τελειώσει η κηδεία φεύγουμε για Ιταλία."

Συμφώνησαν και η φωνή του Άρη ακούστηκε ξανά...

"Ρια είσαι καλά;"

"Μπορούμε να ανέβουμε πάνω; Αν δεν σε πειράζει Αλέξη"

Είπα ήρεμη. Ήθελα απλά να του μιλήσω.... Είδα τον Αλέξη που πηγε να του πει κάτι και μετά τον Άρη να του ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα

"Καθόλου, θα πάω και εγώ μια βόλτα να καθαρίσει το μυαλό μου..."

Η πόρτα έκλεισε και αμέσως ανεβήκαμε πάνω....

" Δεν ξέρω αν ο Αλέξης σου έχει πει όλη την ιστορία, αλλά σίγουρα δεν σου είπε το πιο σημαντικό"

"Τι;"

"Ο πατέρας μας την σκότωσε και από τις κάμερες του σπιτιού είδαν που πριν την σκοτώσει, της είπε πως θα σκοτώσει και όλη της την οικογένεια"

"ΤΙ; Για αυτό βιάζετε τόσο; "

"Ναι και θυμήσου ότι όλα αυτά στα λέω επειδή σε εμπιστεύομαι και ξέρω ότι δεν θα τα πεις σε κανένα! "

Αμεσως με πήρε μια αγκαλιά. Ναι το ξέρω πως ακόμα δεν τα φτιάξαμε και έχουμε τέτοια σχέση μεταξύ μας αλλά τον ξέρω τόσα χρόνια! Ξέρω ότι έχει περάσει μετά τον θάνατο τον γονιών του και πριν των δω έτσι, ήταν σαν αδερφός μου!

"Ευχαριστώ.... Δεν ξέρεις πόσο σημαίνει για εμένα αυτό"

"Εγώ ευχαριστώ που θα μας σώσεις!"

Οι ώρες πέρασαν και αποφασίσαμε να δούμε μια ταινία για να ξεκουραστουμε. Είναι ακόμα Κυριακή απόγευμα και η βδομάδα αυτή θα είναι μεγάλη....

Μας πήρε ο ύπνος στο κρεβάτι μου με την ταινία να έχει τελειώσει πια. Η ώρα ήταν οκτώ! Προσπάθησα να ξυπνήσω τον Άρη...

"Μμμ... Τι θες;"

Είπε και έβαλε το μαξιλάρι πάνω από το καφαλι του

" Είναι οκτώ η ώρα! Έχουμε σχολείο!"

"Αφού το Σάββατο φεύγουμε τι σε ενδιαφέρει; Θα ξεκινήσουμε να πηγαίνουμε σε καινούργιο σχολείο στην Ιταλία!"

Είπε και πε τράβηξε ξανά στο κρεβάτι. Χώθηκα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του και τότε θυμήθηκα τον Αλέξη!

" Ο Αλέξης! "

" Μου έστειλε μήνυμα ο Κώστας και είπε πως είναι σπίτι του. Τον βρήκε στον δρόμο μεθυσμένο.... Κοιμήσου επιτέλους! "

Είπε και άρχισα να γελάω. Έπεσα ξανά για ύπνο χαρούμενη πια που βρισκομουν στην αγκαλιά του. Μπορεί να έχει πεθάνει η μητέρα μου αλλά όπως και αν ακουστεί δεν μιλάγαμε τον τελευταίο καιρό και ότι γινόταν μου το έλεγε ο Αλέξης. Νιώθω λες και δεν είχα ποτέ γονείς σε αντίθεση με τον Αλέξη που ήταν πολύ δεμένος μαζί τους. Ένας από τους λόγους που λυπήθηκα για τον θανατο της μαμάς μου ήταν γιατί μόνο αυτή κατάφερνε να ηρεμεί τον πατέρα μας και ήξερα τι θα γινόταν χωρίς αυτή....