|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 33~

(6 μήνες μετά)

Τον έβαλα στην αγκαλιά μου. Άρχισα να του τραγουδώ ένα νανούρισμα που είχε μάθει ο Χάρης. Όταν έμαθε πως ήμουν έγκυος, κάθε βράδυ πήγαινε κοντά στη κοιλιά μου και τραγουδούσε. Είναι ο μόνος τρόπος να κοιμηθεί. Έχω δοκιμάσει πολλούς τρόπους και μόνο αυτό το νανούρισμα έχει αποτέλεσμα...

Ανέβηκα τη ξύλινη σκάλα και πήγα προς το δωματιάκι του. Τον ακούμπησα στο κρεβατάκι του και τον σκεπασα. Καθησα για λίγο στη μικρή πολυθρόνα που υπήρχε στο δωμάτιο.

(flashback πριν 3 μήνες)

Πήρα στην αγκαλιά μου τον μικρό και στον ώμο μου είχα τη τσάντα με τα απαραίτητα. Επέστρεψα πάλι στο παλιό σπίτι...

Ο Άρης ήρθε από πίσω μου και άνοιξε τη πόρτα. Με άφησε να περάσω και έπειτα μπήκε και αυτός με τη βαλίτσα μου. Ανέβηκα πάνω και άφησα τον μικρό στο δωμάτιο του , μιας και κοιμόταν.

Στον διάδρομο είδα τον Άρη με τη βαλίτσα μου. Αμέσως με πλησίασε. Με φίλησε στο μέτωπο και με κοίταξε στα μάτια.

"Πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο. Πρέπει να χαλαρώσεις..."

Είπε με ένα χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του καθώς εγώ πήγα προς το δωμάτιο μου για να πάρω κάποια ρούχα. Έβγαλα τα ρούχα και μπήκα στη μπανιέρα που ήταν πλέον γεμάτη ζεστό νερό.

(την επόμενη μέρα)

Βγήκα στον κήπο. Πότισα μερικά από τα λουλούδια και έπειτα πήρα στην αγκαλιά μου την holly, το σκυλάκι του Άρη. Έπειτα ήρθε και ο ίδιος και καθησε δίπλα μου. Ακούμπησε το κεφάλι του στον τοίχο πίσω μας.

" Εισαι καλύτερα;"

"Ναι... Πολύ..."

Πες το... Πες το...

Μία άβολη ησυχία επικράτησε ώσπου προσπάθησα να τη σταματήσω.

"Αρ-"

Μόλις γύρισα το κεφάλι μου, τα χέρια του βρέθηκαν στο πρόσωπο μου κλείνοντας το και τα χείλη μας ενώθηκαν για ένα στιγμιαίο φιλί. Κράτησα τα μάτια μου κλειστά μέχρι που ακούστηκε η φωνή του και τα άνοιξα

" Ρια, ακόμα σ'αγαπω..."

Η καρδια μου χτυπούσε σαν τρελή. Οι ανάσες μου ήταν ασταθής και ήμουν με το στόμα ανοιχτό. Η στιγμή που περίμενα τόσο καιρό επιτέλους έφτασε...

" Όλο αυτόν το καιρο μακριά σου κατάλαβα πόσο σε χρειαζόμουν. Πολλές φορές κοιμόμουν με τη φωτογραφία σου αγκαλιά. Της μιλούσα ελπίζοντας πως θα με άκουσες. Με πονούσε το να ξέρω πως είσαι με κάποιον άλλον και εγώ όχι. Δε μπορούσα να προχωρήσω. Δεν μπορούσα να το σκεφτώ. Κατάλαβα όμως πως να σε βλέπω πληγωμένη πονούσε πιο πολύ. Λίγες μέρες πριν...το ατύχημα...ειχα ένα προαίσθημα πως κάτι κακό θα συνέβαινε. Δεν περίμενα όμως αυτό. Πραγματικά λυπάμαι όμως δε μπορώ να κρατάω άλλο τα αισθήματα μου για εσένα... "

Ακούμπησα με το χέρι μου το μάγουλο του χαϊδευοντας του με τον αντίχειρα μου.

" Και εγω σ'αγαπω. Δεν σε ξεχασα όλο αυτό το καιρό. Μου έλειπες. Όταν όμως επέστρεψες άρχισα σταδιακά να νιώθω όπως παλιά. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου για αυτό σου το έκρυψα, όμως νομίζω πως είναι η στιγμή..."

( end of flashback)

" Τι έγινε; "

Είπε ο Άρης μπαίνοντας στο δωμάτιο

" Γύρισες; "

Ήρθε κοντά μου και με φίλησε στο μέτωπο. Ο μικρός άρχισε να κλαίει και τον πήρε στην αγκαλιά του.

" Νομίζω είναι σειρά σου... "

Κατάλαβα τι εννοούσε και σηκώθηκα καθώς χαμογέλασα.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

"Που είναι ο ανιψιός μου;"

Φώναξε ο αδερφός όσο έμπαινε στο σπίτι. Από πίσω η Μαρία με τον Διονύση στην αγκαλιά. Τους πλησίασα και φίλησα τον μικρό στο κεφαλάκι του. Πήγαμε προς το σαλόνι που ήταν ο Άρης με τον μικρό στην αγκαλιά και δίπλα ο Αλέξης να του λέει να του τον δώσει στην αγκαλιά.

"Της αδερφής μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου! Άρη δώσε το παιδί μου!"

Ο μικρός άρχισε να γελά και ο Άρης ηττημένος του τον έδωσε. Στη θέση αυτή πήγα εγώ και πήρα στη αγκαλιά μου τον μικρό Διονύση.

"Τι;"

Κοίταξα τους άλλους γύρω μου και άφησα τον μικρό να μπουσουλισει προς τα παιχνίδια καθώς το ίδιο έκανε και ο Αλέξης. Κοιτούσαμε τα μικρά να παίζουν και κάπως έτσι πέρασε η ώρα...