|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 23~

ΡΙΑΣ POV.

Έστειλα μήνυμα στον αδερφό μου και είπε πως σε μια ώρα θα ερχόταν να με πάρει.

Έφαγα πρωινό, ντύθηκα και περίμενα στο σαλόνι. Ο Χάρης είχε φύγει απο το σπίτι εδώ και περίπου είκοσι λεπτά.

Έλαβα ένα ακόμα μήνυμα από τον αδερφό μου που έλεγε πως δεν μπορεί να έρθει.

Πήρα το τηλέφωνο, τα κλειδιά και μια ζακέτα μου και βγήκα από το σπίτι. Έβαλα τα πράγματα στη τσέπη μου και ξεκίνησα να περπατάω.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα είμαι έξω.

Κάθομαι σε μια καφετέρια που βρίσκετε περίπου μισή ώρα από το σπίτι του.

Μόλις κατάλαβα γιατί ο αδερφός μου δεν με άφηνε να κυκλοφορώ μόνη μου.....

Άνοιξα το τηλέφωνο μου και ήταν γεμάτο με μηνύματα. Πήρα τηλέφωνο τον Χάρη και το σήκωσε αμέσως.

"Ρια! Που είσαι;"

"Έχω βγει μια βόλτα..."

"Ξέρεις πόση ώρα λείπεις; Είναι έξι το απόγευμα!"

"........."

" Πες μου που είσαι να έρθω..."

" Δεν χρειάζεται. Είμαι στον δρόμο..."

Έκλεισα το τηλέφωνο και  βγήκα από το μαγαζί. Άρχισα να τρέχω προς το σπίτι για να κερδίσω χρόνο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°

" Τι εννοείς φεύγουμε; "

" Ηρέμησε! Σκέφτηκα αφού λείπεις σχεδόν ένα χρόνο από την Ελλάδα και την άλλη βδομάδα είναι τα γενέθλια σου να πάμε...."

Τα γενέθλια μου... Τα είχα ξεχάσει τελείως...

"Ποτέ φεύγουμε;"

Χαμογέλασε και με αγκάλιασε

" Δευτέρα πρωί... "

Είναι Παρασκευή. Έχουμε ακόμα δύο μέρες...

" Ευχαριστώ... "

Είπα σιγανά και με φίλησε απαλά στο κεφάλι

"Σου έχω πει πόσο σε αγαπάω;"

" Δεν θυμάμαι τίποτα τέτοιο...."

"Περίεργο. Εγώ θυμάμαι κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο, να σου το λέω... Είσαι ότι πιο πολύτιμο έχω...."

"Σ'αγαπω"

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Δεν περιγράφετε το ποσό σημαντικός μου είναι.

°°°°°°°°°°°°°°°°°

" Χάρη θα αργήσουμε! "

" Ένα λεπτό! "

Κατέβηκα τα σκαλιά και πήγα προς το σαλόνι. Καθόταν στον καναπέ και κοιτούσε κάτι στο τηλέφωνο του

" Χάρη!"

Γύρισε και με κοίταξε τρομαγμένος

"Σ-συγγνώμη"

Πως μπορεί να γίνει τόσο γλυκός;

Χτύπησε το κουδούνι και πήγα να ανοίξω. Ήταν ο Αλέξης με τη Μαρία.

" Γιατί φωνάζεις;"

"Αφού δεν σηκώνεται!"

Τον κοίταξα αγριεμένα και του πέταξα ένα από τα μαξιλάρια του καναπέ. Κοίταξε το πάτωμα πληγωμένος και οι άλλοι δύο γέλασαν.

"Σαν παντρεμένο ζευγάρι κάνετε..."

Ο Χάρης γύρισε και κοίταξε τον Αλέξη.

"Καθόλου κακή ιδέα.... "

Του πέταξα ένα ακόμα μαξιλάρι και η Μαρία μου έπιασε το χέρι και εγώ την κοίταξα.

"Δε του πετάξεις όλο το σαλόνι πάνω του."

"Ναι σωστά.... Θα τον πετάξω από το αεροπλάνο.... "

Τον κοίταξα με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Αντίθετα αυτός με κοιτούσε σαν ένα τρομαγμένο κουταβάκι

" Θα τους πω να με αλλάξουν θέση..."

"Δεν θα γλιτώσεις..... "

Όλοι γέλασαν και εγώ ανέβηκα πάνω να πάρω τη βαλίτσα μου.

Όταν κατέβηκα είδα τον Αλέξη να κάθετε στο σαλόνι

"Οι άλλοι;"

"Μας περιμένουν έξω"

"Έγινε κάτι;"

" Όχι, όχι! Απλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι η μικρούλα αδερφούλα μου μεγάλωσε και πάει ταξιδι με το αγόρι της..."

Χαμογέλασα και τον πλησίασα. Τον αγκάλιασα και βγήκαμε έξω.

Μετά από περίπου είκοσι λεπτά φτάσαμε έξω από το αεροδρόμιο. Πήραμε τις βαλίτσες μας και μπήκαμε μέσα.

Ήταν η πρώτη φορά που μπαίνω σε αεροδρόμιο! Δεν πηγαίναμε πολλά ταξίδια. Μόνο για να επισκεφτούμε κάποιους συγγενείς. Μόνο ο Αλέξης πήγαινε διάφορες εκδρομές με τον Άρη.

"Ευχαριστώ που ήρθατε"

"Φυσικά και θα ερχόμουν! Σου έχω πει πως ότι χρειαστείς μπορείς να βασιστείς πάνω μου!"

Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και τους αποχαιρέτησα....