|MY BROTHER'S BEST FRIEND|

~PART 3~

Επιτέλους χτύπησε το κουδούνι. Τρέχω χαρούμενη πια τη σκάλα και τρέχω προς την πόρτα...

"Τι έγινε Ρια; Βρήκαμε αγοράκι;;;"

Είπε ο Κώστας με ένα πονηρό ύφος και εγώ αγνοώντας τον άνοιξα την πόρτα και τραβηξα τον Μίλητο προς το δωμάτιο μου.

"Τι έγινε και είσαι τόσο χαρούμενη;;"

Είπε και μου έκλεισε το μάτι...

"Τίποτα... Απλά χάρηκα που αντέδρασες έτσι... "

Καθησαμε στο κρεβάτι και αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα θέματα και γελαγαμε τις φωνές των αγοριων που έβριζαν μπροστά από την τηλεόραση καθώς περιμεναμε την πίτσα να ερθει....

Καθώς γελούσαμε ακούσαμε το κουδούνι και τρέξαμε κάτω να πάρουμε την πίτσα.

Οταν έκλεισα την πόρτα πήγα στην κουζίνα για να πάρω τις  χαρτοπετσετες όσο ο Μίλτος θα έβαζε την ταινία στον υπολογιστή..

Μόλις γύρισα την πλάτη μου για να πάω προς τις σκάλες ο Αλέξης με τράβηξε από το χέρι.

"Πρέπει να μιλήσουμε"

Λέτε να έμαθε για τον Άρη;; Αχ τι θα κάνω;; Θα με σκοτώσει!!

"Τ-τι έγινε;"

Το πρόσωπο του ηταν χλομό και μετά απλό λίγα δευτερόλεπτα αφού το σκέφτηκε σήκωσε το χέρι του που κρατούσε το τηλέφωνο και με το χέρι του να τρέμει μου έδειξε ένα μήνυμα....

"Αποκλείεται!!!"

"Ρια πρέπει...."

"Δεν πάω εκεί.... Μαζί τους!!! "

Όλοι με κοιτούσαν...μέχρι και ο Μίλτος κατέβηκε κάτω να δει τι γίνεται από τις φωνές μου...

Ηταν ένα μήνυμα από τη μητέρα μας που έλεγε πως μετάνιωσαν με τον πατέρα μας και θα ήθελαν το καλοκαίρι να μετακομισουμε μόνιμα εκεί μαζί τους...

Δεν σας έχω μιλήσει πολύ για τους γονείς μου γιατί το παρελθόν ήταν άσχημο... Ο πατέρας μας ήταν αλκοολικός και κάθε μέρα χτύπαγε εμένα και τον αδερφό μου χωρίς λόγο. Με τη μητέρα μου δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα γιατί πάντα προσπαθούσε να αποτρέψει με κάθε δυνατο τρόπο τον πατέρα μου.... Μέχρι και σε κέντρο αποτοξίνωσης τον πήγε...

Το πρόβλημα είναι ότι μας παράτησαν και τους ενδιέφερε μόνο ο εαυτός τους. Τα τελευταία χρόνια δεν μιλάμε. Μονο για να μας δώσουν τα χρήματα ώστε να περάσουμε τον μήνα μιλάμε...

Το να ζήσουμε ξανά μαζί θα είναι απλά ένα λάθος. Ο πατέρας μας πότε δεν έγινε καλά... Αντίθετα ξεκίνησε τα ναρκωτικά...

"Έλα βρε Ρια... Θυμήσου ότι έχουμε πολύ καιρό μέχρι το καλοκαίρι..ειναι ακόμα Φεβρουάριος!"

"Και πάλι... Θυμάσαι την τελευταία φορά..."

"Ξέρεις ότι εκείνη την περίοδο είχε πεθάνει η γιαγιά μας και ο πατέρας μας ήταν σε χάλια ψυχολογική κατάστασ..."

"Αυτό δεν είναι δικαιολογία όμως... "

" Καλά... Απλά σκέψου το "

Δεν ξέρω τι να πω.... Εγώ δεν μετακομίζω μονημα εκεί... Μόνο για διακοπές θα πάω και αυτό για να μην πούνε κάτι..

" Ρια... Ριαααα... Κατέβα στον πλανήτη γη σε παρακαλώ..."

"Τι;;"

"Τι σκέφτεσαι τόση ώρα; "

" Δεν θέλω να πάω εκεί ρε Μίλτο! "

Λυγισα, δεν άντεξα... Θα αρχίσει πάλι τα ίδια... Δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ!

"Τι θα κάνω; Θα σε χάσω! Θα πρέπει να τα ξεκινήσω πάλι από την αρχή! "

" Ηρεμισε! Είσαι δυνατή! Θα τα καταφέρεις! Και όσο αφορά την απόσταση , δεν πειράζει.. Υπαρχουν τόσοι τρόποι να επικοινωνουμε!"

Έχει δίκιο! Αλλά δεν μπορώ χωρίς αυτόν... Είναι ο μόνος που στάθηκε από την αρχή! Ακόμα και εκείνη τη δύσκολη περίοδο ήταν εκει για μένα!

" Σ'ευχαριστώ "

Του είπα σιγά και η σιωπή εμφανίστηκε πάλι....

°°°°°°°°°

Οι μέρες πέρασαν... Ήταν Παρασκευή και όλη την βδομάδα μόνο δύο πράγματα με απασχολούν... Πως θα τα καταφέρω όταν μετακομισω και πως θα κάνω τον Άρη δικό μου...

Κοίταξα την ντουλάπα μου. Ήταν γεμάτη με φουτερ και τζιν. Χωρίς να το σκεφτώ κοίταξα το πορτοφόλι μου και αποφάσισα πως αύριο το πρωί θα πάω για ψωνια.

Και έτσι έγινε. Είναι Σάββατο πρωί. Στέλνω μήνυμα στον Μίλτο και στον αδερφό μου να μην με ενοχλήσουν και απενεργοποιώ τελείως το τηλέφωνο. Περνώ τη τσάντα μου, το κινητό, τα κλειδιά και φεύγω από το σπίτι με ένα μεγάλο χαμόγελο...