FOX (On hold)

Hoofdstuk 25

Hoofdstuk 25

Ik zit op mijn bed na te denken over wat ik vanavond ga aantrekken. Ik heb me nadat Fabio is vertrokken, gewassen en mijn bezweette kleren heb ik in de was gedaan. Nu heb ik enkel mijn ondergoed en badjas aan. Ik sta op van mijn bed en loop mijn inloopkast in. Zou ik een jeans aandoen met een leuk topje of zou ik een kleedje aandoen, vraag ik mezelf af. Ik laat mijn handen door mijn jurkenrrek glijden. Mijn nagel blijft met een hoekje in een van de kleedjes hangen en als ik hem losmaak, bekijk ik de jurk grondig. Het is een paars jurkje met kanten versieringen. Het heeft een open rug en het stuk stof boven de buste is enkel van kant, waardoor je er kan doorheen kijken. Het rokstuk bestaat uit veel stof en kan dus wijdt open waaien. Ik besluit die jurk aan te trekken.

Als ik de jurk aan heb, ga ik naar beneden om met mijn moeder te praten. "Lexy" ze slaat haar hand voor haar mond van verbazing. "Je bent zo mooi" fluistert ze. Ik glimlach naar haar: "Dank je". "Kom eens hier zodat ik je vleugels kan bekijken" zegt ze trots. Ik stap naar haar toe en laat haar mijn zachte regenboogkleurige vleugels zien. "Wauw" zegt ze. Ik hoor dat het haar adem beneemt. Toch zwijg ik. "Mijn kindje toch, dit soort vleugels heb ik nog nooit gezien" zegt ze. Ik voel dat haar vingertoppen mijn vleugels strelen. Ik weet nog altijd niet wat ik moet zeggen. "Je bent bijzonder, lieverd" zegt mijn moeder uiteindelijk.

"Waarom heb je hier niets over verteld?" vraag ik haar na een korte stilte. Ze zucht en loopt om me heen tot ze recht tegenover me staat. "Ik was bang dat ze je zouden vinden en meenemen. Bij je geboorte wist iedereen al dat jij de uitverkorene bent, dat jij speciaal bent. Ik wou je beschermen tegen al het kwade tot je groot genoeg zou zijn om jezelf te verdedigen, daarom heb ik je meegenomen naar de mensenwereld" vertelt ze. Ik laat haar woorden bezinken. "Wie zijn 'ze'?" vraag ik, haar aankijkend. Haar gezichtsuitdrukking verandert lichtjes, ze kijkt triest. "Mam?" dring ik aan. Het lijkt alsof ik haar uit haar gedachten haal. "De duistere vlinderfeeën" fluistert ze. Ik kijk haar met een schuin hoofd aan. "Dat is een lang verhaal, dat vertel ik je wel een andere keer. Help je me met koken vanavond?" verandert ze het onderwerp.

Ik sta met mijn moeder achter het aanrecht als de deurbel gaat. "Doe jij maar open, Lexy" zegt mijn moeder. Ik knik, doe mijn schort uit en wandel naar de voordeur. Ik haal diep adem voor ik de deur open maak. Voor mij, op het paadje, staat Fabio. Hij is opgekleed en glimlacht naar me. Ik ben even afgeleid door zijn knappe outfit, maar glimlach gauw terug naar hem. "Fijne avond, je ziet er prachtig uit" complimenteert hij me. Ik voel mijn wangen gloeien. "Dank je, jij ook" zeg ik verlegen. Ik laat hem binnen en we wandelen samen naar de keuken. "Goede avond, mevrouw" begroet hij mijn moeder. "Oh, hallo Fabio" ze draait zich om van haar aanrecht en veegt haar handen af aan haar schort om Fabio een hand te geven. "Het ruikt hier heerlijk" complimenteert Fabio ons. Mijn moeder glimlacht: "Ik hoop dat je lasagne lust?"