FOX (On hold)

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 12

Ik open mijn ogen en merk dat ik op de grond lig. Verbaasd staar ik om me heen terwijl ik recht krabbel, maar vanaf dat ik rechtop sta, voel ik een enorme kramp tussen mijn schouderbladen, waardoor ik ineenkrimp. "Wacht, ik help je wel even" klinkt een jonge mannenstem van achter me. Met een ruk draai ik me om. "Wie ben jij?!" vraag ik verschrikt wanneer ik een jongen van mijn leeftijd zie met vlindervleugels. "Ik ben Fabio. Maar jij kent me als Fox" zegt hij droog. Ik staar hem met open ogen en mond aan terwijl hij rond me heen loopt tot hij achter me staat. Ik voel hoe twee warme handpalmen zachtjes op mijn schouderbladen drukken. De handen komen los van mijn schouderbladen en toch voel ik ze nog, alleen niet meer op mijn schouderbladen. De kramp in mijn schouderbladen wordt minder.

Fabio staat weer voor me en kijkt me beoordelend aan. Zijn blik glijd over mijn hele lichaam en ik verbaas me wanneer hij links en rechts naast me kijkt. Instinctief draai ik mijn hoofd. Mijn ogen spreiden zich wijd open als ik de twee reusachtige vlindervleugels op mijn rug zie. Ik kijk Fabio verbaast aan. "Je bent een vlinderfee", verduidelijkt hij, "en een speciale nog ook. Ik breng je naar de koningin. Volg mij!" Nu valt het me op dat ik in dezelfde wijde sta als daarnet met het bos in de verte. Ik loop zwijgend achter Fabio aan naar het bos. We lopen een eindje door het bos tot hij stil staat. Voor ons staat een enorme boom - er zouden wel tien mensen nodig zijn om deze boom helemaal te omringen met gespreide armen. Fabio legt zijn handpalm op de schors en sluit zijn ogen. Even vraag ik me af wat hij doet. Er verschijnt een deur die versierd is met allerlei krullen, bolletjes en strepen in alle kleuren en maten.

Fabio pakt de deurklink vast en opent de deur voor me. Ik loop naar binnen en achter me sluit Fabio de deur. Samen lopen we een stukje door een soort grot vol met slingerplanten. Ik duw de laatste slingerplanten opzij en kan mijn ogen niet geloven. Voor mij staat een gewoon bos, maar in elke boom zijn deurtjes en raampjes te zien. Ook enorme paddenstoelen - die wel vijf meter hoog zijn - zijn omgevormd tot huisjes. Tussen de bomen en paddenstoelen door lopen vlinderfeeën en dieren. Fabio staat een eindje verderop. Hij merkt dat ik onder de indruk ben en zegt dan: "Het is hier mooi, hé?" Dat was meer een mededeling dan een vraag. Ik kan alleen maar knikken. We lopen verder tussen de massa feeën en dieren door naar een gebouw dat niet zoals de rest in een boom of paddenstoel is. Het is vast een koninklijk kasteel, zo ziet het er ten minste uit. We stappen door de poort naar binnen.

Fabio zegt dat ik hier moet wachten en dat hij de koningin gaat halen. Ik kijk de kamer rond. Het is een grote inkomhal met twee trappen aan elke kant van de hal die naar elkaar toe buigen en samen komen in een klein balkon met een grote, witte, dubbele deur. Voor de trappen zijn ook twee deuren, aan beide kanten van de inkomhal één.